ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο πρωθυπουργός πολύ καλά έκανε και επέσπευσε την αναγγελία του ονόματος του προέδρου της Δημοκρατίας. Η ονοματολογία δημιουργούσε έναν εκνευρισμό και εξέθετε πρόσωπα που ήταν άσχετα με την υπόθεση εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.

Έτσι, ο πρωθυπουργός διαφύλαξε το κύρος της σχετικής διαδικασίας.

Η επιλογή της κυρίας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου φέρνει τη σφραγίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι μια υποψηφιότητα που εκφράζει το μετριοπαθές και συναινετικό κλίμα που επιθυμεί ο πρωθυπουργός.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε να κάνει μια βασική επιλογή. Τι είδους πρόεδρο της Δημοκρατίας ήθελε.

1. Η πρώτη επιλογή θα ήταν ένας πρόεδρος που θα προερχόταν από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, με άριστες γνώσεις των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής, των διεθνών συνθηκών και της ερμηνείας τους. Έναν πολιτικό που θα βοηθούσε τον πρωθυπουργό στα κρίσιμα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι μόνο.

Είναι προφανές πως ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας με τα ανωτέρω χαρακτηριστικά θα έκανε και παρεμβάσεις στα πολιτικά δρώμενα. Ενδεχομένως, να εδημιουργείτο ένας άλλος πόλος εξουσίας, ασχέτως που ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στερείται πολιτικών εξουσιών.

Και μόνο η πληθωρική ύπαρξή του θα αρκούσε για να γίνει ένας άλλος άξονας αναφοράς, σε περιπτώσεις που κάποια κυβερνητικά μέτρα θα προκαλούσαν αντιδράσεις.

Επιπροσθέτως, μια υποψηφιότητα που θα προερχόταν από το χώρο της ενεργού πολιτικής θα αναπαρήγαγε τις γνωστές ενστάσεις και αντιπαλότητες.

2. Η δεύτερη επιλογή ήταν ένας πρόεδρος σαν τον Κ. Στεφανόπουλο και τον Κ. Παπούλια. Χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις, με τυπική διεκπεραίωση των καθηκόντων του. Αυτή θα ήταν μια ανώδυνη επιλογή για τον πρωθυπουργό, αλλά θα του στερούσε την επίσημη και τεκμηριωμένη φωνή πάνω στα κρίσιμα εθνικά θέματα, τόσο στο εσωτερικό όσο κυρίως στο εξωτερικό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε για πρόεδρο της Δημοκρατίας μια γυναίκα που πληρούσε τα κριτήρια της δεύτερης επιλογής. Ανώτατη δικαστικός, θα ασκήσει τα καθήκοντά της -κατά τα φαινόμενα- όπως ο αείμνηστος Κ. Στεφανόπουλος και ο Κ. Παπούλιας.

Επιπροσθέτως, με την επιλογή του αυτή, ο πρωθυπουργός τηρεί τον εθιμικό κανόνα ο εκάστοτε πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην προέρχεται από τον ίδιο πολιτικό χώρο με τον πρωθυπουργό. Η κυρία Σακελλαροπούλου έχει τις πολιτικές της ρίζες στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς.

Συγχρόνως, η συγκεκριμένη υποψηφιότητα έβαλε  σε αμηχανία την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές πως η επιμονή στην υποψηφιότητα Παυλόπουλου ήταν πολιτικά αδιέξοδη. Με ποια λογική ένα κόμμα της αριστεράς θα πρότεινε έναν συντηρητικό υποψήφιο, τη στιγμή που η άλλη πρόταση προέρχεται από την κεντροαριστερά;

Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τελικά πάρει την απόφαση να μην ψηφίσει την κυρία Σακελλαροπούλου, προφανώς θα προτείνει έναν υποψήφιο από το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Πάντως, για τρίτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε ο ίδιος μέσα στην παγίδα που έστησε στη Νέα Δημοκρατία. Να υπενθυμίσω τις άλλες δύο. Συμφωνία των Πρεσπών και σκευωρία Novartis. Στην προκειμένη περίπτωση επεδίωξε, με την υποψηφιότητα Παυλόπουλου, να προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα στη Νέα Δημοκρατία. Όμως με τη συγκεκριμένη πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη μάλλον η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε μπροστά σε ένα αδιέξοδο.

Συμπερασματικά, η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη επικοινωνιακά πήρε άριστα. Το πώς θα λειτουργήσει η κυρία Σακελλαροπούλου στα νέα της καθήκοντα, αυτό θα φανεί.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Ιανουαρίου 2020