Σήμερα αντί για πρωινό καφέ ήπιαμε πρωινό τσάι. Επιχειρησιακό θα έλεγε κανείς: καλεσμένη μας ήταν η νέα διευθύντρια της Τροχαίας Θεσσαλονίκης Παρασκευή Παρασκευοπούλου, η συνάντηση έγινε στο γραφείο της, το τσάι σερβιρίστηκε σε κούπα της Τροχαίας με το σύνθημα «Μη δίνεις στο αλκοόλ το τιμόνι» και «Τηρήστε τον ΚΟΚ», ένα…εκπαιδευτικό δώρο που πήραμε ως ενθύμιο από το ραντεβού, ενώ όσο συζητούσαμε ακούγαμε την Motorola της Τροχαίας με την κίνηση της Θεσσαλονίκης.

Η Τρικαλινή αστυνόμος διαθέτει κάποιες πρωτιές. Είναι η πρώτη γυναίκα διευθύντρια Τροχαίας Θεσσαλονίκης και η πρώτη γυναίκα αξιωματικός που αποφοίτησε από τη Κτηνιατρική του ΑΠΘ και την Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου, ενώ από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά της είναι εμφανές ότι κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην παρουσία τροχονόμων στους δρόμους του κέντρου της πόλης.

Θαύματα βέβαια δεν μπορεί να κάνει, γιατί σε όλη τη Θεσσαλονίκη οι διαθέσιμοι για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας τροχονόμοι είναι όλο κι όλο 7, ενώ δεν υπάρχει και ηλεκτρονικός έλεγχος για τυχόν χαλασμένα φανάρια και η Τροχαία ειδοποιείται για τις σχετικές βλάβες από τους πολίτες! Δηλώνει πάντως αισιόδοξη γιατί στη Θεσσαλονίκη έρχεται το flyover και το μετρό, αλλά και γιατί η νέα γενιά που έρχεται έχει καλύτερη οδική συμπεριφορά από την παλιότερη. 

Όσο για τη συμβουλή της προς τους οδηγούς είναι διπλή: Όχι φορτισμένοι συναισθηματικά οδηγοί και τήρηση του ΚΟΚ. Γιατί όπως λέει «δεν υπάρχει τροχαίο ατύχημα χωρίς τουλάχιστον μια παράβαση διάταξης του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας».

Πρωινό καφέ πίνετε;

Όχι, ποτέ. Δε μου αρέσει. Πίνω τσάι.

Γιατί;

Γιατί μου αρέσει το τσάι (γελάει). Πίνω το πρωί, περίπου ένα λίτρο.

Τι ώρα συνήθως είναι το εγερτήριο;

6 με 6 και 10 το πρωί.

Και έρχεστε εδώ;

Με το περιπολικό.

Άρα βλέπετε κάθε πρωί την κίνηση;

Εννοείται. Γι' αυτό έρχομαι με το περιπολικό. Για να έχω εικόνα της κυκλοφορίας που επικρατεί στους βασικούς οδικούς άξονες της πόλης. Είτε εγώ ιδίοις όμμασι είτε με τα περιπολικά που έχουμε έξω στο δρόμο. Ξεκινώ από την Κάτω Τούμπα, όπου μένω, οπότε βλέπω όλο τον άξονα. Εγνατία, Τσιμισκή, τα πάντα.

Το πρώτο τσάι είναι στο σπίτι ή εδώ;

Εδώ βέβαια (γελάει). Στο σπίτι δεν προλαβαίνω να πιώ τίποτα. Ούτε τσάι ούτε τίποτα (γελάει).

Οικογενειακή φωτογραφία: Η Παρασκευή Παπαγεωργοπούλου είναι στην επάνω σειρά αγκαλιά με τον πατέρα της.

Διακοπές στη Σύμη, με τον πατέρα της, Αντώνη

Με τη μητέρα της, Ευθυμία στο πλοίο για τις καλοκαιρινές διακοπές

Γεννηθήκατε στα Τρίκαλα, έτσι;

Στα Τρίκαλα Θεσσαλίας το 1976.

Οι γονείς;

Εκεί ζουν στα Τρίκαλα. Έχω και μια αδελφή που είναι δασκάλα στα Τρίκαλα. Ο πατέρας μου ήταν επιπλοποιός και η μητέρα μου νοικοκυρά, που αφιερώθηκε αποκλειστικά στην ανατροφή των παιδιών της.

Στο σπίτι πως ήταν η ατμόσφαιρα;

Υπέροχη ατμόσφαιρα. Εγώ ήμουν πιο κοντά στον πατέρα μου, τον οποίο και βοηθούσα στις δουλειές που είχε να κάνει στο εργαστήριο. Μου άρεσε να ασχολούμαι με την ξυλογλυπτική γιατί έκανε και εκκλησιαστικά ξυλόγλυπτα. Οπότε ήμουν η μικρή του βοηθός (γελάει).

Με τον παππού και τη γιαγιά, την αδελφή της Κωνσταντινιά και την ξαδέρφη της μωρό. Η ίδια διακρίνεται δεύτερη από δεξιά.

Στα Τρίκαλα με τη μεγάλη της αδελφή

Δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο πήγατε εκεί;

Στα Τρίκαλα Θεσσαλίας και μετά με πανελλαδικές εξετάσεις πέτυχα την εισαγωγή μου στη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αθήνα.

Καλή μαθήτρια;

Άριστη (χαμογελάει). Δε συμβιβαζόμουν με κάτι άλλο λιγότερο.

Ποια μαθήματα σάς άρεσαν;

Όλα τα μαθήματα. Η Ιστορία, τα Μαθηματικά, η Φυσική και η Χημεία. Γι’ αυτό και επέλεξα να ακολουθήσω την πρώτη δέσμη.

Χόμπι; Αθλητισμός;

Αθλητισμός.

Δηλαδή;

Στίβος. 100 μέτρα και μήκος (χαμογελάει). Αργότερα στη Σχολή είχα και μετάλλιο

Με την ομάδα στίβου τη Σχολής. Tα αγώνισματά της ήταν τα 100 μέτρα και το μήκος.

Πολιτική; Υπήρχε ενδιαφέρον;

Στο σχολείο τότε ήταν η εποχή των καταλήψεων (χαμογελάει). Οπότε αν δεν ήσουν στις καταλήψεις ήσουν εκτός….

Σπασίκλας, δηλαδή...

Ακριβώς. Ναι, μεν ήμουν αριστούχα μαθήτρια, αλλά δεν ήθελα να είμαι και σπασίκλας. Είχα βέβαια αντιδράσεις και από τον πατέρα μου και από τη μητέρα μου που δεν μου επέτρεπαν να έχω αυτή τη δράση. Οπότε υπήρχε και το αντίστοιχο τίμημα στο σπίτι (γελάει).

Πως αποφασίσατε να μπείτε στη Σχολή;

Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω από μικρή. Δεν μπορώ να σας πω γιατί, καθώς στην οικογένεια δεν υπάρχει κάποιος αστυνομικός ή στρατιωτικός. Απλά πίστευα ότι με αυτόν τον τρόπο θα πρόσφερα ό,τι καλύτερο μπορούσα στην ελληνική κοινωνία.

Άρα είχατε μια διάθεση προσφοράς;

Πάντοτε, από μικρή.

Ο περίγυρος το ενέκρινε;

Όχι, βέβαια. Κανένας δε συμφώνησε να δώσω εξετάσεις για μια Στρατιωτική Σχολή. Ούτε ο πατέρας μου ούτε η μητέρα μου.

Πως ήταν τα χρόνια των σπουδών;

Τέσσερα χρόνια η διάρκεια. Η εκπαίδευση ήταν και στρατιωτική και ακαδημαϊκή και τότε είχαμε το σύστημα να είμαστε εσώκλειστοι μέσα στη Σχολή. Εκεί κοιμόμασταν, εκεί είχαμε τα μαθήματά μας, εκεί όλα.

Εκεί αποφασίζει κανείς και τι δρόμο θα διαλέξει στη Σχολή;

Είναι πολύ ευέλικτη σε αυτό το κομμάτι η Ελληνική Αστυνομία. Εμένα αυτό που με τράβηξε και με κέρδισε ήταν το μάθημα της Τροχαίας.

Κατά την ημέρα ορκωμοσίας στη Σχολή Αξιωματικών

Με τη στολή εξόδου κατά την περίοδο των σπουδών της

Γιατί;

Ήταν κάτι που ως αντικείμενο το αγάπησα. Με τον τρόπο που μας το δίδαξαν. Από εκεί και πέρα ως αριστούχος από τη Σχολή Αξιωματικών είχα τη δυνατότητα να επιλέξω να πάω σε κάποιο υπηρεσία ειδική και επέλεξα να πάω στο Τμήμα Τροχαίας Ρόδου, που ήταν και η πρώτη μου τοποθέτηση μετά τη Σχολή.

Τι ακολούθησε;

Και άλλες υπηρεσίες. Έχω υπηρετήσει και σε τμήματα Τάξης και συγκεκριμένα στο πολυδύναμο Αστυνομικό Τμήμα Άνω Πόλης καθώς και στο Αστυνομικό Τμήμα Πανοράματος. Μετά ακολούθησε η τοποθέτησή μου ως τμηματάρχης στο Τμήμα Τροχαίων Ατυχημάτων στο ΤΟΤΑ. Ακολούθησε η τοποθέτησή μου στο Β΄ Τμήμα Τροχαίας Θεσσαλονίκης, ενώ το 2016 τοποθετήθηκα ως Υποδιευθύντρια στη Διεύθυνση Τροχαίας Θεσσαλονίκης.

Άρα έχετε πολύ μεγάλη σχέση με τη Θεσσαλονίκη;

Υπηρετώ εδώ από το 2001.

Η πρώτη ανάμνηση;

Η πρώτη ανάμνηση από τη Θεσσαλονίκη είναι όταν παρουσιάστηκα στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης. Ήρθα εδώ με απόσπαση από τη Ρόδο για λόγους σπουδών.

Τι σπουδάσατε;

Είχα δώσει εξετάσεις και πέρασα στην Κτηνιατρική του ΑΠΘ. Πάντα ήθελα να συνεχίσω με το διάβασμα και με τη μελέτη που μου άρεσαν από μικρή. Όπως καταλαβαίνετε ποτέ δε με μάλωσαν οι γονείς μου για να διαβάσω (γελάει). Κάθε άλλο θα έλεγα. Κάποια στιγμή λοιπόν, μέσα στη Σχολή Αξιωματικών είχαμε το μάθημα της Υγιεινής Τροφίμων που μάς το δίδασκε ο κ. Λιοπρασίτης, ο οποίος ήταν αστυκτηνίατρος. Από εκεί πήρα το ερέθισμα για τη συγκεκριμένη Σχολή που την παρακολούθησα παράλληλα με την υπηρεσία. Εργαζόμουν και σπούδαζα. 

Και ξέρετε, η Κτηνιατρική είναι μια πολύ απαιτητική σχολή με πολλές παρακολουθήσεις και εργαστήρια. Πέντε χρόνια που διαρκούσε η Σχολή δεν αφιέρωσα ούτε μια ημέρα για τον εαυτό μου. Όλες οι κανονικές μου άδειες και τα ρεπό μου ήταν για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της Σχολής. Λίγα χρόνια μετά φοίτησα και στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου στη Θεσσαλονίκη. Τώρα που μιλάμε συνειδητοποιώ ότι ήμουν η μοναδική γυναίκα αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας στις παραπάνω Σχολές.

Κτηνιατρική, λοιπόν. Φαντάζομαι είστε και φιλόζωη;

Είμαι φιλόζωη, αλλά η κατεύθυνση που μου αρέσει είναι αυτή του ελέγχου τροφίμων. Η υγιεινή και η ασφάλεια τροφίμων ήταν το κομμάτι που με κέρδισε.

Υπάρχει κατοικίδιο στο σπίτι;

Όχι, αν είχαμε ένα σπίτι με κήπο θα είχα σίγουρα. Αλλά σε ένα διαμέρισμα με τρία παιδιά δεν θα ήταν ευτυχισμένο ούτε το ίδιο το ζώο.

Τρία παιδιά, ο σύζυγος και μια απαιτητική υπηρεσία. Πως τα καταφέρνετε;

Όπως κάθε μητέρα που το κάνει με πολλή αγάπη, γιατί προσφέρει πρωτίστως στα παιδιά της και στην οικογένειά της. Θα σηκωθώ το πρωί, θα μαγειρέψω το φαγητό της ημέρας, θα ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο, όπως κάνει κάθε μητέρα. Παράλληλα θα έχω την ενημέρωση από την υπηρεσία αν έχουμε κάτι έκτακτο. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου.

Ανδροκρατούμενο σώμα. Πώς τα βγάλατε πέρα;

Η Τροχαία είναι γένους θηλυκού (γελάει).

Στη Θεσσαλονίκη αναλάβατε τη θέση της διευθύντριας στα τέλη του Ιανουαρίου. Ως η πρώτη γυναίκα. Είπατε στην αρχή ότι αυτή η καρέκλα είναι ηλεκτρική; Βγήκατε έξω και κάνατε βόλτες για να δείτε την κίνηση ή τα ξέρατε όλα; Όλοι λένε ότι βγήκαν πιο πολλοί τροχονόμοι στους δρόμους.

Είναι μια δύσκολη αποστολή και μια θέση ευθύνης αυτή η καρέκλα. Από την άλλη υπάρχει διάθεση από όλο το προσωπικό να προσφέρει. Αλλά θα πρέπει να τα υπολογίσετε όλα. Ότι δηλαδή έχουμε στη διάθεσή μας συγκεκριμένο αριθμό τροχονόμων που ασχολούνται και με άλλα θέματα, όπως η προανάκριση, η συλλογή στοιχείων για ένα τροχαίο, οι καταγγελίες που αφορούν σε τροχονομικές παραβάσεις και ο έλεγχος τροχονομικών παραβάσεων. 

Επίσης γίνονται στην πόλη έκτακτες εκδηλώσεις, όπως αθλητικές ή συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Όλα αυτά απαιτούν συγκεκριμένο αριθμό τροχονόμων και σε όλα αυτά απορροφάται η δύναμή μας, αν όχι κάθε μέρα, αλλά μέρα παρά ημέρα. Έτσι σε μια τέτοια συγκυρία αυξάνονται οι χρόνοι εξυπηρέτησης προς τον πολίτη.

Οι πρώτες σκέψεις που κάνατε όταν αναλάβατε στην Τροχαία Θεσσαλονίκης ποιες ήταν;

Ήμαστε στο 2023. Το να έχω τροχονόμους σε κάθε φανάρι δεν αποτελεί λύση στο κυκλοφοριακό που είναι ένα σύνθετο πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη. Να ξεκινήσουμε από το πιο απλό που είναι το οδικό μας δίκτυο, το οποίο μετρά περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Επίσης υπάρχει μια συγκέντρωση υπηρεσιών και επαγγελματικών στεγών στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ο οποιοσδήποτε θέλει να εξυπηρετηθεί θα έρθει εδώ. 

Γι’ αυτό έχουμε και τροχονόμους στην Τσιμισκή, όπου εντοπίζεται η μεγαλύτερη ροή οχημάτων τις πρωινές ώρες που οι περισσότεροι θέλουν να πάνε στη δουλειά τους και ακολούθως όσοι θέλουν να κινηθούν στο κέντρο για να εξυπηρετηθούν από κάποια δημόσια υπηρεσία ή για προσωπικούς λόγους, όταν έχουμε κάποια δικαστική διαφορά ή κάποιο ραντεβού στο γιατρό.

Πόσοι τροχονόμοι είναι κάθε μέρα έξω;

Τροχονόμοι που ασχολούνται αποκλειστικά με τη ρύθμιση της κυκλοφορίας είναι 7 σε καθημερινή βάση.

Φτάνουν;

Θα ήθελα περισσότερους, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα παρακολούθησης της κίνησης και της λειτουργίας των ηλεκτρικών σηματοδοτών από ένα πιο εξελιγμένο σύστημα. Δεν μπορεί να περιμένουμε τον πολίτη να μας πάρει τηλέφωνο για να μας πει ότι χάλασαν τα φανάρια. Θα έπρεπε να υπάρχει μια επικοινωνία και μια παρατήρηση όλης της λειτουργίας από εμάς τους τροχονόμους και ίσως από κάποιο συντονιστικό κέντρο με συγκοινωνιολόγους και άλλους σχετικούς επιστήμονες, ώστε άμεσα να βλέπουμε που εντοπίζεται το πρόβλημα και να επιλύεται.

Φαίνεται πάντως ότι η καθημερινή πρωινή ροή στους κεντρικούς άξονες έχει βελτιωθεί, αλλά το Σαββατοκύριακο έλεγχοι δε γίνονται και όλη η Τσιμισκή είναι παρκαρισμένη.

Είναι ανθρώπινο αυτό. Οι περισσότεροι θα κατέβουν στο κέντρο για κάποια προσωπική τους υπόθεση. Εκεί τα Σαββατοκύριακα δείχνουμε κατανόηση, εκτός αν τις Κυριακές είναι ανοικτή η αγορά, οπότε θεωρούμε ότι η λεωφορειολωρίδα δε θα πρέπει να έχει ούτε ένα σταθμευμένο όχημα.

Τα διπλοπαρκαρισμένα είναι η μεγάλη μάστιγα. Τι μπορεί να γίνει;

Είναι τεράστιο πρόβλημα. Πρέπει να γίνει κατανοητό απ’ όλους και κυρίως από τους οδηγούς ότι ο δρόμος δεν είναι το προσωπικό τους πάρκινγκ, δεν είναι ο προσωπικός τους ιδιωτικός χώρος στάθμευσης. Εάν θελήσουν να κάνουν κάποια εργασία στην Τράπεζα ή να εξυπηρετηθούν από κάποιον γιατρό η διπλοστάθμευση σε βασικούς οδικούς άξονες στερεί τη δυνατότητα να κυκλοφορήσει εκεί μια ολόκληρη λωρίδα. Ακόμη και αν πρόκειται για ένα ή δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα σε διπλοσειρά.

Πέρα από την κατανόηση του καθένα μήπως και εσείς πρέπει να επεμβαίνετε πιο συχνά;

Επεμβαίνουμε με τα γερανοφόρα οχήματα.

Έχετε γερανούς;

Υπάρχουν γερανοφόρα οχήματα, που ξεκινούν στις 6.30 το πρωί και τελειώνουν τη βάρδια τους στις 12 το βράδυ. Σκεφτείτε όμως ότι ένα γερανοφόρο όχημα έχει μια διαδικασία για την άρση του οχήματος. Μια διαδικασία που δεν είναι τόσο ευέλικτη. Γι΄ αυτό και ζητάμε από τους πολίτες να συνεργαστούν και να αλλάξουν την κουλτούρα που έχουν για τη στάθμευση του αυτοκινήτου δίπλα ακριβώς από το σημείο που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Υπάρχει μια κακή συνήθεια από όλους μας, να μην μετακινούμαστε καθόλου πεζοί, αλλά να εξυπηρετούμε τον εαυτό μας άμεσα από το σημείο που σταθμεύσαμε το όχημά μας.

Αυτή είναι η μια πλευρά. Από την άλλη πολλοί λένε ότι η Τροχαία και η πολιτεία γενικότερα πρέπει να επιδείξει μια πιο έντονη επεμβατικότητα έτσι ώστε να καταλάβει αλλά και να αισθανθεί ο πολίτης ότι πρέπει να συμμορφωθεί.

Οι περισσότεροι που είχαν την περιπέτεια να πάρει το όχημά τους ο γερανός της τροχαίας τούς έχει γίνει μάθημα. Αντίστοιχα σε όσους έχει βεβαιωθεί παράβαση και τους έχουν αφαιρεθεί οι πινακίδες κυκλοφορίας το έχουν καταλάβει και δεν το επαναλαμβάνουν.

Δεν έχουμε υπότροπους, δηλαδή;

Πολύ μικρό ποσοστό. Είναι δεδομένο όμως ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ρέπει προς το κακό.

Στο εξωτερικό όποιος ΙΧ παρκάρει παράνομα μπλοκάρεται με τις περίφημες δαγκάνες. Γιατί δεν το κάνουμε και εδώ αυτό;

Η δαγκάνα δε λύνει το πρόβλημα, όταν για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο έχει κλείσει μια ράμπα ΑΜΕΑ, ούτε όταν είναι διπλοσταθμευμένο ούτε αν είναι πάνω στο λεωφορειόδρομο. Η δαγκάνα θα δημιουργήσει πρόβλημα. Εμείς θέλουμε να έχουμε άρση του προβλήματος και αυτό γίνεται με την απομάκρυνσή του.

Μεγάλο πρόβλημα και η είσοδος από τα δυτικά, με την αρχή της Νίκης να είναι συχνά μποτιλιαρισμένη. Βλέπετε λύση;

Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να έχουμε 2 ή 3 τροχονόμους τις μεσημεριανές ώρες και να διευκολύνουμε την κυκλοφορία.

Τα πατίνια είναι ένα μέσο καινούργιο στην κυκλοφορία.

Θα έλεγα πως η χρήση του μοιάζει με δίκοπο μαχαίρι. Συγκεκριμένα η μικροκινητικότητα θα μπορούσε από τη μια να αποτελέσει μια λύση στο κυκλοφοριακό, ωστόσο όμως πολλοί οδηγοί των ελαφρά προσωπικών ηλεκτροκίνητων οχημάτων, των ΕΠΗΟ όπως ονομάζονται στον ΚΟΚ, οφείλουν να κατανοήσουν ότι θα πρέπει να γίνονται ορατοί και αντιληπτοί ανά πάσα ώρα και στιγμή από τους υπόλοιπους οδηγούς ώστε να περιορίσουν τις πιθανότητες εμπλοκής τους σε κάποιο τροχαίο ατύχημα. 

Θα πρέπει δηλαδή να φορούν φωσφορούχο γιλέκο, να έχουν κράνος με κάποιο φωτάκι, θα πρέπει να υπάρχει σε κάθε πλευρά του ηλεκτροκίνητου πατινιού αντανακλαστικά στοιχεία και να έχουν φως στο όχημα τόσο στο εμπρόσθιο όσο και στο οπίσθιο μέρος του. Γενικά να γίνονται όσο το δυνατόν περισσότερο αντιληπτοί και βέβαια να τηρούν τον ΚΟΚ.

Και να τους προσέχουν και οι υπόλοιποι οδηγοί...

Σαφέστατα. Αλλά εγώ δεν μπορώ να περιμένω όταν οδηγώ στο δρόμο να με προσέξει ο Α και ο Β οδηγός που ενώ οδηγεί δεν έχει κατανοήσει ότι εκτός από το τιμόνι κρατά στα χέρια του και την ίδια του τη ζωή. Τη δική του και των υπολοίπων χρηστών της οδού. Είναι πολλοί οδηγοί που δεν έχουν 100% στραμμένη την προσοχή τους στο τιμόνι και στο δρόμο. 

Προσωπικά εγώ οδηγώ πάντα αμυντικά, περιμένω από τον απέναντί μου οδηγό τι μπορεί να κάνει και να με εκθέσει σε κίνδυνο. Άρα επειδή ο οδηγός του ηλεκτροκίνητου πατινιού ανήκει στις ευαίσθητες και ευπαθείς ομάδες που κυκλοφορούν στον δρόμο θα πρέπει και εκείνος, για τη δική του ασφάλεια, να προσέξει και να τηρεί τον ΚΟΚ.

Που πρέπει να κινούνται;

Ανάλογα. Για τα ηλεκτροκίνητα πατίνια, αν η ταχύτητά τους είναι 6 χιλιόμετρα, μπορούν να κινηθούν και στο πεζοδρόμιο γιατί θεωρούνται πεζοί. Για ταχύτητα από 6 μέχρι 25 χιλιόμετρα μπορούν να κινούνται στο άκρο δεξιό της οδού ή στον ποδηλατόδρομο.

Μπορεί να αποκτήσει καλό δίκτυο ποδηλατοδρόμων η Θεσσαλονίκη και ενδεχομένως να ξεμπλοκάρει έτσι το κυκλοφοριακό με το ποδήλατο.

Επειδή προέρχομαι από τα Τρίκαλα μπορώ να πω ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι ιδιαίτερη ιδανική πόλη. Μέχρι τα 18 μου χρόνια που ήμουν στα Τρίκαλα κινούμουν με ποδήλατο. Και έχω δηλώσει ότι αν ζούσα ακόμη εκεί με ποδήλατο θα πήγαινα στην υπηρεσία. Είναι αγαπημένο μέσο μεταφοράς. Αλλά την κάθετη μετακίνηση με ποδήλατο δεν την ευνοεί μόνο η γεωμορφολογία της πόλης. 

Στη Θεσσαλονίκη έχουμε ανηφόρες και κατηφόρες. Υπολογίστε τώρα να ξεκινήσει ένας ποδηλάτης από τη Μεγάλου Αλεξάνδρου και να θελήσει να πάει στην Άνω Πόλη. Ανεβαίνοντας θα είναι πολύ επίπονο. Θα το πρότεινα μόνο στον οριζόντιο άξονα της. Διαφορετικά πρέπει να είναι αθλητής ο άλλος για να τα καταφέρει (γελάει).

Με το μαγικό ραβδί τι θα κάνατε αύριο κιόλας για το κυκλοφοριακό της πόλης;

Περισσότερους δρόμους. Το παράδειγμα είναι απλό: αν το ποτήρι μου χωρά 250 ml νερού και εγώ θελήσω να το γεμίσω με ένα λίτρο είναι δεδομένο ότι θα ξεχειλίσει. Άρα είναι σημαντικό να έχουμε περισσότερους δρόμους στην πόλη.

Πεζόδρομοι;

Ναι. Για ένα νέο και γυμνασμένο άνθρωπο, ναι. Αλλά για κάποιον που έχει αρχίσει να έχει θέματα με την υγεία του αυτό δεν τον εξυπηρετεί. Έτσι για μένα έργα όπως η κατασκευή Flyover, αλλά και άλλα για τα οποία είναι υπεύθυνοι οι συγκοινωνιολόγοι να τα μελετήσουν, θα πρόσφεραν μια ανάσα και πνοή στο κυκλοφοριακό.

Λιγότερα αυτοκίνητα; Μια πρόταση να κλείσει το κέντρο για τα αυτοκίνητα πως θα την βλέπατε;

Έχει συζητηθεί αυτό παρά πολύ. Θα το έβλεπα με σκεπτικισμό και με επιφύλαξη. Για τον απλούστατο λόγο ότι στο κέντρο της πόλης υπάρχουν πολλά ιατρεία, όπου δε θα πάει κάποιος υγιής άνθρωπος. Και δεν του είναι εύκολο να περπατήσει για να φτάσει εκεί. Εάν λειτουργήσει το μετρό, τότε ναι είναι κάτι που μπορούμε να το συζητήσουμε, έτσι ώστε να έχουν άνετη και εύκολη πρόσβαση στο κέντρο όλες οι ηλικιακές ομάδες.

Δακτύλιος;

Θέλει κυκλοφοριακή μελέτη. Δε θα έμπαινα στη διαδικασία έτσι εύκολα και ελαφρά τη καρδία να το προτείνω.

Σας ανησυχεί η εκκίνηση του μετρό και τα έργα στην περιφερειακή για το flyover; Μπορεί να δυσκολέψουν και άλλο την κίνηση των ΙΧ;

Στον περιφερειακό η διαδικασία κατασκευής του flyover θα διαρκέσει -όπως έχει γίνει γνωστό- 3 με 4 χρόνια. Οπότε ήδη η περιφερειακή οδός έχει την κυκλοφορία της αυξημένη σε ώρες αιχμής με πολύ χαμηλές ταχύτητες ιδιαίτερα το πρωί και στο ρεύμα προς τα δυτικά. Άρα, θέλουμε να έχουμε έργα που θα δώσουν πνοή στην πόλη. Αν υπολογίστε βέβαια ότι για τα επόμενα 3 με 4 χρόνια η μια λωρίδα κυκλοφορίας θα αποκλειστεί, τότε θα είναι ακόμη πιο έντονο το πρόβλημα. Πιστεύω όμως ότι αξίζουν η θυσία και η υπομονή για να έχουμε κάτι καλύτερο τα επόμενα χρόνια.

Η ταλαιπωρία είναι μικρή, αλλά τα οφέλη μόνιμα.

Ακριβώς.

Η νέα γενιά είναι διαφορετική σε ότι αφορά στην οδική κυκλοφορία;

Η νέα γενιά σε σχέση με τους παλιότερους έχει βελτιώσει την οδική της συμπεριφορά. Έχει καλά αντανακλαστικά, ευαισθησία και ανησυχία για την πρόληψη του τροχαίου ατυχήματος. Εμείς κάνουμε διάφορες στοχευμένες δράσεις και επενδύουμε στη νέα γενιά από τη ηλικία των 5 ετών, με ένα πρωτότυπο πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής που έχουμε εφαρμόσει και μάλιστα έχουμε βραβευθεί για αυτό από το ΙΜΕΤ/ΕΚΕΤΑ.

Άρα βαδίζουμε προς το καλύτερο στις επόμενες γενιές.

Φυσικά. Βέβαια η κυκλοφοριακή παιδεία είναι θέμα παραδείγματος και τι εισπράττουν τα παιδιά από το σπίτι τους. Μπορεί ο τροχονόμος στο μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής να διδάξει στα παιδιά τι πρέπει να προσέξουν, αλλά αν κάθε μέρα τα παιδιά έχουν συνηθίσει έναν πατέρα και μια μητέρα που περνάνε διαρκώς με κόκκινο, το παράδειγμα αυτό έχει ακυρώσει οποιαδήποτε προσπάθειά μας. 

Άρα θέλουμε και επιμένουμε οι γονείς να είναι καλοί και συνετοί οδηγοί, αλλά και τα παιδιά με τον δικό τους τρόπο να μπορούν να εκπαιδεύσουν τους γονείς τους. Αν το παιδί πει στον πατέρα τους και τη μητέρα τους «Μπαμπά ή μαμά φόρεσε σε παρακαλώ τη ζώνη σου πριν ξεκινήσεις» είναι πιο εύκολο για την μητέρα και τον πατέρα να συμμορφωθούν σε αυτήν την παρατήρηση.

Μηχανάκια. Και εδώ υπάρχουν διαμαρτυρίες για την κατάληψη στα πεζοδρόμια.

Βεβαιώνουμε παραβάσεις σε αυτό το κομμάτι. Από εκεί και πέρα σας είπα: Δεν μπορώ να έχω ένα τροχονόμο δίπλα σε κάθε οδηγό. Είναι και θέμα κουλτούρας.

Ποια η συμβουλή σας προς τους οδηγούς;

Η πιο απλή: να τηρούν όλες τις διατάξεις του ΚΟΚ. Δεν υπάρχει τροχαίο ατύχημα χωρίς τουλάχιστον μια παραβίαση μιας διάταξης του ΚΟΚ. Αν τηρούμε τον ΚΟΚ είναι 99% σίγουρο ότι δε θα έχουμε εμπλοκή σε τροχαίο ατύχημα. Και όχι φορτισμένους συναισθηματικά οδηγούς!

Με τι χαλαρώνετε σήμερα;

(Σκέφτεται και χαμογελάει). Με ένα ωραίο τσάι, με μια καλή παρέα και φίλους.

Χόμπι σημερινό;

Σήμερα δεν προλαβαίνω να έχω κάποιο χόμπι. Μου αρέσει το βράδυ να μελετώ ιστορία πριν κοιμηθώ. Σε κάθε περίπτωση όμως προσπαθώ να περνώ ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου. Η μεγάλη μου η κόρη όταν τοποθετήθηκα ως Διευθύντρια στη Διεύθυνση Τροχαίας Θεσσαλονίκης μου είπε: «Ωραία, μαμά δε θα σε βλέπουμε καθόλου. Έτσι προσπαθώ στον λίγο ελεύθερο χρόνο να παίζω μαζί τους.

Ομάδα υπάρχει;

Εθνική Ελλάδος πάντοτε. Και το λέω αυτό και στα παιδιά μου.

Η Θεσσαλονίκη σας αρέσει; Τι χρειάζεται σήμερα;

Η Θεσσαλονίκη για εμάς του Θεσσαλούς αποτελεί μια ιδανική πόλη. Όλοι όταν ήμασταν μαθητές ή μαθήτριες στο σχολείο λέγαμε θα δώσουμε πανελλαδικές εξετάσεις και θα περάσουμε στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια πανέμορφη πόλη, έχει θάλασσα, που δεν έχουμε εμείς στα Τρίκαλα (γελάει). Έχουμε ποτάμι όμως, το Ληθαίο, που τον αγαπάμε γιατί δίνει χρώμα στην πόλη μας. Τον αγαπάμε και για την ιστορία του. Ονομάζεται Ληθαίος γιατί όσοι έπιναν από το νερό του πάθαιναν λήθη. 

Στα νερά του Ληθαίου δίδαξε ο Ασκληπιός στους ανθρώπους τη διαδικασία του λουτρού ως έναν βασικό κανόνα υγιεινής. Η Θεσσαλονίκη από μόνη της είναι μια υπέροχη πόλη. Για την ιστορία της. Για τη γεωμορφολογία της. Και για τους ανθρώπους της. Τέλος πιστεύω ότι της αξίζει ένα οδικό δίκτυο που ν’ ανταποκρίνεται στις ολοένα κι αυξανόμενες απαιτήσεις.