«Ξέρεις Νίκο, τα συστήματα που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια έσωσαν 28 θύματα καρδιακής ανακοπής. Ένα μάλιστα σώθηκε από ένα κορίτσι 14 ετών. Βρισκόμουν για μάθημα σε σχολείο της Σαντορίνης, όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Διασώστη του ΕΚΑΒ Δημήτρη Τουρούντζα της Αττικής. Είχε μόλις παραλάβει ζωντανό ένα 10χρονο κορίτσι θύματος πνιγμού, η οποία αναζωογονήθηκε από την αδερφή της Νεφέλη, την οποία εκπαιδεύσαμε 4 μήνες πριν στην Αττική. Εκείνη τη μέρα έκλαψα. Γιατί ναι, τα παιδιά σώζουν ζωές».

Αυτά τα λόγια άκουσα στον σημερινό «πρωινό καφέ». Από τον Αναστάση Στεφανάκη, έναν άνθρωπο 44 χρονών που κέρδισε το σεβασμό μου. Έναν άνθρωπο στον οποίο μπορεί να δώσει κανείς πολλούς τίτλους: Εθελοντής, βοηθός του ΕΚΑΒ, ανθρωπιστής, ιδρυτής της Ανθρωπιστικής οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών «Kids Save Lives». Η οργάνωση έχει εκπαιδεύσει ήδη στα ελληνικά και ευρωπαϊκά σχολεία 110.000 μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, για να σώζουν ζωές μέσω δύο εφαρμογών, τον Εθνικό Χάρτη Απινιδωτών και το application iSAVElives που έγινε σε συνεργασία με τη Microsoft.

Όπως τονίζει ο ίδιος η λέξη εθελοντής «σημαίνει να κάνω καλό στον συνάνθρωπο μου χωρίς αντάλλαγμα ή χρήματα» και κρύβει πολλές δυσκολίες. «Στην αρχή έφαγα κάποια πολύ δυνατά χαστούκια. Ξανά και ξανά φτάναμε καθυστερημένα σε πολύ κρίσιμα περιστατικά και δεν μπορούσαμε πλέον να σώσουμε μια ζωή», διηγείται για τα αρχικά πέτρινα χρόνια.

Με τον καιρό συνειδητοποίησε ότι η καρδιακή ανακοπή είναι ένα χρονικό πρόβλημα. «Οι έρευνες λένε πως μετά απο κάθε ανακοπή καρδιάς κάθε λεπτό που περνάει πέφτει 10% η πιθανότητα για να ζήσει το θύμα. Άρα αν από το πρώτο λεπτό ο διπλανός του θύματος ξεκινήσει ΚΑΡΠΑ στο στέρνο του και χρησιμοποιηθεί και ένας απινιδωτής τότε θα ζήσει το 90%. Δυστυχώς το θύμα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει το ασθενοφόρο, απαιτεί από εσένα που είσαι δίπλα του να κάνεις έστω κάτι», εξηγεί.

Παρά τις δυσκολίες ο εθελοντισμός κρύβει και πολλές χαρές. Όπως «οι πρώτες αναπνοές κάποιων θυμάτων καρδιακής ανακοπής στο μάγουλο μου, που μετά την αναζωογόνηση επέστρεφαν πίσω στη ζωή»...

Ένας μάχιμος εθελοντής πίνει πρωινό καφέ;

(Γελάει). Καλημέρα, Νίκο. Σε ευχαριστώ για το «μάχιμος». Πίνει βέβαια, νομίζω πως είναι για όλους μας μια μικρή ευχάριστη συνήθεια.

Τι ώρα και που; Και τι είδους καφέ;

Συνήθως στις 7 το πρωί, στο σαλόνι του σπιτιού, στο γραφείο, τη δουλειά, ή το ασθενοφόρο. Ελληνικός σκέτος με πλούσιο καϊμάκι.

Ακολουθούν και άλλοι;

Άλλος ένας το μεσημέρι, κρύος espresso συνήθως.

Πάμε τον χρόνο πίσω: γεννηθήκατε στο Λαγκάδι Σερρών. Φαντάζομαι ότι τότε στο χωριό δεν υπήρχαν πολλοί εθελοντές, έτσι;

Υποθέτω πως υπήρχαν, με την ευρύτερη έννοια της λέξης. Σε ένα απομακρυσμένο βουνίσιο χωριό 70-80 κατοίκων, που συχνά αποκλειόταν από το πολύ χιόνι, πάντα χρειαζόσουν μια βοήθεια από τον συγχωριανό σου. Τώρα κιόλας θυμήθηκα πως πολλοί με βοήθησαν όταν είχα κάποιο πρόβλημα, άρα αν η λέξη «εθελοντής» σημαίνει να κάνω καλό στον συνάνθρωπο μου χωρίς αντάλλαγμα ή χρήματα, τότε ναι υπήρχαν εθελοντές και στο Λαγκάδι...

Σε ηλικία 10 χρονών, κάπου στην Κατερίνη

Δημοτικό στο Σιτοχώρι Σερρών και γυμνάσιο στην Κατερίνη: πως ήταν τα χρόνια εκείνα; Τι αναμνήσεις υπάρχουν;

Σκληρές θα έλεγα δυστυχώς. Δεν είναι πολύ ευχάριστες, Νίκο. Τις περισσότερες τις έχω σβήσει από το μυαλό μου και έχω πάντα μία αίσθηση πίκρας για εκείνα τα χρόνια. Τα προβλήματα ήταν κυρίως οικονομικά που δυσκόλεψαν πολύ την ανατροφή τεσσάρων παιδιών, με αποτέλεσμα η οικογένεια μας να διαμελιστεί από πολύ νωρίς. Ο μεγάλος μας αδερφός, ο Νίκος, στα 12 του στάλθηκε να μεγαλώσει στο Άγιο Όρος. Ο Γιάννης στάλθηκε στα 12 του ως οικότροφος σε μία εκκλησία της Θεσσαλονίκης. Την ίδια τύχη είχαμε εγώ και η Μαρία στα 12 μας, χάρη στην πρωτοβουλία του 24χρονου τότε Νίκου να μάς μεγαλώσει αυτός ως δεύτερος πατέρας.

Όσο σκληρά κι αν ήταν εκείνα τα χρόνια αποδείχθηκε πως ήταν για καλό, μάς έκαναν πιο ανθεκτικούς στις δυσκολίες, επηρεάζοντας την υπόλοιπη ζωή και τις αποφάσεις μας. Κάποιες φορές γελάμε με τα αδέρφια μου αναφέροντας τις ιστορίες μας, όλα καλά.

Με τη μητέρα του Μαρία Γερακούδη

Με τον αείμνηστο πατέρα του Θωμά Στεφανάκη. Βοσκός από τα 7, «ένας άνθρωπος πράος, μετρημένος και θετικός»

Σπίτι; Γονείς;

Ένα πολύ απλό σπίτι, διώροφο, με την ομορφότερη θέα λόγω του υψομέτρου. Ειδικά τα βράδια βλέπεις από το μπαλκόνι εκατοντάδες φώτα από τα χωριά των Σερρών.

Έχω την τύχη οι γονείς μου να είναι δύο από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δούλεψαν σκληρά και μάς βοήθησαν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Ο Θωμάς και η Μαρία, οι πιο δοτικοί άνθρωποι του κόσμου. Αν είχαν χίλιες δραχμές ή 10 ευρώ θα σού τα έδιναν, θα έκαναν για εσένα ότι χρειαζόταν με γνήσια καλοσύνη και πολλή πίστη στο Θεό.

Δυστυχώς πριν έξι μήνες χάσαμε τον πατέρα μου και δυστυχώς μόνο στο τέλος κατάλαβα απόλυτα ποιος πραγματικά ήταν. Ήταν βοσκός από τα 7 του, αγαπούσε τα κατσίκια του σαν παιδιά του, μετρημένος στα λόγια και αξιοπρεπής μέχρι τα γεράματα του. «Όπως είναι καλά καμάρι μου» τα αξέχαστα λόγια του...

Το καράτε ήταν η πρώτη του αγάπη. Κατάφερε στα 21 του να φτάσει στην 7η θέση στον κόσμο

Ο αθλητισμός σάς ενδιέφερε; Ήσασταν αθλητής του καράτε. Πως έγινε αυτό;

Όταν μας πήρε ο Νίκος στην Κατερίνη δεν ήμουν τίποτα άλλο παρά ένα εξαιρετικά λεπτό, κοντό παιδί 12χρονο παιδί, με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Κάποια στιγμή με παρότρυνση του Γιάννη πήγα στο γυμναστήριο του Γιάννη Τοπαλίδη, γνωστού δασκάλου καράτε στην Κατερίνη. Εκείνη η στιγμή και το κλικ που ένιωσα ήταν πολύ σημαντικά για το μέλλον μου. Εκείνο το ντροπαλό παιδί σε ένα χρόνο έγινε πρωταθλητής στη Βόρεια Ελλάδα και στον δεύτερο χρόνο πρωταθλητής σε όλη την Ελλάδα.

Τελικά εκείνα τα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας μου χρειαζόμουν την καθοδήγηση του αδερφού μου Νίκου και του δασκάλου μου Γιάννη, οι οποίοι με μεγάλωσαν με σπαρτιατική πειθαρχεία, βοηθώντας με ουσιαστικά να πατήσω στα πόδια μου και να επαναπροσδιορίσω ποιος είμαι και τι δυνατότητες έχω. Συνέχισα τον πρωταθλητισμό με διεθνείς διακρίσεις ως μέλος της εθνικής Ελλάδας μέχρι τα 22 μου, γιατί τότε συνέβη ένα άλλο κλικ…

Το κλικ του εθελοντισμού. Πότε θυμάστε να κάνετε την πρώτη σας εθελοντική πράξη;

Νομίζω στα 7 ή 8 μου. Ένα μεσημέρι αφού τελείωσα από το σχολείο και ενώ επέστρεφα με το λεωφορείο στο Λαγκάδι είδα στον δρόμο δεκάδες μανταρίνια που πρέπει να έπεσαν από κάποιο φορτηγό. Όταν έφτασα στο σπίτι και το είπα στη μαμά μου συμφωνήσαμε από κοινού να τρέξω να τα μαζέψω και αντί να τα κρατήσουμε εμείς - αν και αιωνίως πεινασμένοι -, να τα δώσουμε σε μία γειτόνισσα που αντιμετώπιζε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. Θυμάμαι έντονα εκείνη την ημέρα να τρέχω χαρούμενος περίπου 5 χιλιόμετρα χωρίς να κάνω ούτε μία στάση…

Mε τη συνάδελφό του Κατερίνα Κακάνη. Μαζί ξεκίνησε η ιδέα για να βοηθήσουν εθελοντικά το ΕΚΑΒ

Γιατί επιλέξατε να φοιτήσετε στο δημόσιο ΙΕΚ ΕΚΑΒ;

Ήταν τυχαίο, αλλά υπήρξε μοιραίο… Το μέλλον μου στα 22 ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο, να φοιτήσω στα ΤΕΦΑΑ και να γίνω προπονητής ΚΑΡΑΤΕ. Όταν ήμουν 21 χρονών είχα κάποιες σημαντικές διακρίσεις στο Βαλκανικό και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και πέρασα χωρίς εξετάσεις στα ΤΕΦΑΑ. Λόγω λαθεμένων συμβουλών κάποιων ανθρώπων της εκπαίδευσης στην Κατερίνη τελικά έλειπε ένας κωδικός και στο δεύτερο εξάμηνο κατάλαβα πως έχασα την χρονιά. Στο διάστημα αυτό, ο κ. Σταύρος Σταυριανίδης, δάσκαλος κι αυτός καράτε, μου πρότεινε να κάνω τα χαρτιά μου στο ΙΕΚ ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης. Ακολούθησα τη συμβουλή του χωρίς να έχω καταλάβει καλά καλά τη φύση της σχολής και ανάμεσα σε 300 περίπου υποψηφίους ήμουν ένας από τους 30 που επιλέχθηκαν.

Τι θυμάστε από τη φοίτησή σας εκεί;

(Γελάει). Θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα στην πρώτη συνάντηση. Δεν είχα υπολογίσει καλά τις ώρες ταξιδιού και τα λεωφορεία που έπρεπε να αλλάξω από την Κατερίνη, με αποτέλεσμα να φτάσω αφού είχε ξεκινήσει η ομιλία του Διευθυντή κ. Δημήτρη Μπούτλη. Αυτό που άκουσα με συντάραξε, ήταν κάτι που δεν περίμενα. Αναγνώρισα ότι μετά την εκπαίδευσή μου θα βοηθάω ανθρώπους που έχουν τραυματιστεί ή που κινδυνεύει η ζωή τους. Για δεύτερη φορά στη ζωή μου ένιωσα πως σε αυτόν τον σκοπό θέλω να δώσω όλη μου την ενέργεια, σβήνοντας για πάντα την μελλοντική πορεία μου ως προπονητής. Δύσκολα χρόνια κι εκεί, δούλευα νύχτες από τις 2 μέχρι τις 11 το πρωί σε εταιρεία με εφημερίδες, ενώ ταυτόχρονα δούλευα σε δύο καφετέριες στη Θεσσαλονίκη και την Κατερίνη. Παρότι μέτριος μαθητής στο σχολείο στη σχολή του ΙΕΚ πήρα τα πιο πολλά 20αρια της ζωής μου γιατί δόθηκα ολοκληρωτικά.

Από εκείνα τα χρόνια ήταν δεδομένο ότι θα ασχοληθείτε με τον εθελοντισμό;

Όχι, ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ο εθελοντισμός ήρθε αργότερα, όταν η υπηρεσία μου μέ έστειλε στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Μέσα σε λίγες ημέρες έφαγα κάποια πολύ δυνατά χαστούκια. Ξανά και ξανά φτάναμε καθυστερημένα σε πολύ κρίσιμα περιστατικά, σε τέτοιο χρόνο που δε μπορούσαμε πλέον να σώσουμε μια ζωή. Αυτό με απασχόλησε πολύ, όπως απασχόλησε και την συνάδελφό μου την Κατερίνα Κακάνη. Πως μπορούμε να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο και να προλάβουμε ζωντανούς τους ανθρώπους; Η λύση όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν δυστυχώς οι επιστολές στους αρμόδιους φορείς, παρακαλώντας ουσιαστικά για επιπλέον βοήθεια. Γιατί καμία δεν απαντήθηκε ποτέ. Κάπου το 2009 η απόφαση πάρθηκε! Ταξιδέψαμε με την Κατερίνα στην Αθήνα για να γίνουμε εκπαιδευτές ενός Ευρωπαϊκού οργανισμού. Εμείς θα εκπαιδεύαμε τις κοινότητες να δίνουν Πρώτες Βοήθειες για να σώζονται περισσότερες ζωές, όπως κι έγινε, με ένα πρότυπο δίκτυο First Responders της Κοινότητας, με δεκάδες απινιδωτές, οι οποίοι βοηθούσαν ουσιαστικά το έργο του ΕΚΑΒ, το έργο του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Δώδεκα χρόνια στην πρώτη γραμμή του εθελοντισμού είχατε σίγουρα πολλές δύσκολες στιγμές. Ποια σας έρχεται πιο έντονα στο μυαλό;

Νίκο, μπορώ με σιγουριά να σου πω πως οι δυσκολίες ήταν και είναι κάθε φορά πολύ μεγάλες. Συμβαίνει καθημερινά. Στην αρχή τα προβλήματα μοιάζουν βουνό, ωστόσο με πολλή δουλειά και βοήθεια από τους στενούς συνεργάτες μας και το ΔΣ τα καταφέρνουμε. Η περίοδος της πανδημίας υπήρξε η πιο παραγωγική και η πιο δύσκολη ταυτόχρονα εποχή, καθώς πολλοί εθελοντές μείωσαν κατακόρυφα την προσφορά τους.

Πολλές σίγουρα ήταν και οι ευχάριστες στιγμές…

Συγκινούμαι κάθε φορά που θυμάμαι τις πρώτες αναπνοές κάποιων θυμάτων καρδιακής ανακοπής στο μάγουλο μου, που μετά την αναζωογόνηση επέστρεφαν πίσω στη ζωή! Ξέρεις Νίκο, τα συστήματα που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια έσωσαν 28 θύματα καρδιακής ανακοπής, ένα μάλιστα σώθηκε από ένα κορίτσι 14 ετών. Βρισκόμουν για μάθημα σε σχολείο της Σαντορίνης, όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Διασώστη του ΕΚΑΒ Δημήτρη Τουρούντζα της Αττικής. Είχε μόλις παραλάβει ζωντανό ένα 10χρονο κορίτσι θύματος πνιγμού, η οποία αναζωογονήθηκε από την αδερφή της Νεφέλη, την οποία εκπαιδεύσαμε 4 μήνες πριν στις Αφίδνες Αττικής. Εκείνη τη μέρα έκλαψα.. γιατί ναι, τα ΠΑΙΔΙΑ σώζουν ζωές.

Από ψηλά: Στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Εκπαιδεύοντας 1000 παιδιά και γονείς

Στην παγκόσμια ημέρα επανεκκίνησης καρδιάς το 2019 στη Θεσσαλονίκη: η κόρη του Στέφανου Σαράτση κάνει δώρο στο Kids Save Lives ένα πρόπλασμα

KIDS SAVE LIVES-είστε ο ιδρυτής της πρωτοβουλίας. Πέστε μας δύο πράγματα; Πως ξεκίνησε;

Το ταξίδι της εκπαίδευσης ξεκίνησε στις κοινότητες της Χαλκιδικής, με σκοπό την εκπαίδευσης των ενηλίκων. Με έκπληξη διαπίστωσα πως οι κάτοικοι του χωριού δεν ερχόταν στο μάθημα, είχαν άλλες δουλειές να κάνουν. Κάποιοι όμως έφεραν και παιδιά μαζί τους. Όταν είδα τα παιδιά δίπλα στους γονείς τους έγινε ένα ασύλληπτο BIG BANG στο μυαλό μου (γελάει). Τα παιδιά αντιλαμβάνονταν πολύ πιο γρήγορα τις δεξιότητες των Πρώτων Βοηθειών και τις εκτελούσαν πολύ καλύτερα από τους ενήλικους γονείς τους. Από την επόμενη ημέρα κιόλας τα μαθήματα κατευθύνθηκαν στα σχολεία, διαπιστώνοντας καθημερινά πως αυτή είναι η λύση για το πρόβλημα των ανακοπών και των επειγόντων περιστατικών.
Ένας ή πέντε ή δέκα άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Το KIDS SAVE LIVES μεγάλωσε από τότε, χάρη στο προσωπικό έργο πολλών ανθρώπων και φορέων που έβαλαν το λιθαράκι τους.

Που βρίσκεται σήμερα το εγχείρημα; Πως μπορεί κανείς να βοηθήσει;

Το KIDS SAVE LIVES αναπτύχθηκε απότομα μέσα στα τελευταία 7 χρόνια και ασχολείται κυρίως με καινοτόμα προγράμματα και τις νέες τεχνολογίες που σώζουν ζωές. Με τα χρόνια, γίναμε ο φορέας των απινιδωτών, των applications και της εκπαίδευσης μαθητών στα ελληνικά σχολεία. Αυτή τη στιγμή υλοποιούμε 3 εκπαιδευτικά προγράμματα στα ελληνικά και ευρωπαϊκά σχολεία που εκπαίδευσαν συνολικά 110.000 μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, έναν καινοτόμο μαθητικό διαγωνισμό στην ΚΑΡΠΑ που είναι ο πρώτος του είδους του σε παγκόσμια εμβέλεια και δύο φανταστικές εφαρμογές, τον Εθνικό Χάρτη Απινιδωτών και το application iSAVElives που δημιουργήσαμε σε συνεργασία με τη Microsoft (https://kidssavelives.gr/isavelives/)! Όλα αυτά τα προσφέρουμε πλέον στην Κύπρο σε συνεργασία με τον Υπουργό Υγείας της Κύπρου, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση!
Όλοι μπορούν να βοηθήσουν, σύμφωνα με τις γνώσεις και δεξιότητες τους. Ας μας στείλουν ένα μήνυμα πως θέλουν να μπουν στην οικογένεια μας και θα τους δεχθούμε με μεγάλη χαρά. Τους έχουμε ανάγκη.

Ο Αύγουστος. ο μικρότερος εθελοντής του Kids Save Lives, που ξεκίνησε σε ηλικία 4,5 χρονών. Σήμερα διαθέτει και fanclub

Με τη μικρότερη εκπαιδεύτρια της Ευρώπης, τη 16χρονη Μαρία Λαζαρίδου. Έχει ήδη 7 χρόνια στον χώρο των Πρώτων Βοηθειών

Όλα αυτά από τη Χαλκιδική.

Όλα αυτά από τη Χαλκιδική που έγινε πλέον σπίτι μου. Εδώ είναι οι περισσότεροι φίλοι και συνεργάτες μου. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα μείνω εδώ, νιώθω πως η ζωή μου σύντομα θα αλλάξει πάλι.

Περιγράψτε μου μια καθημερινή σας ημέρα…

Πολύ πρωινό ξύπνημα και ύπνος γύρω στις 12 το βράδυ. Κάπου ενδιάμεσα έχει 8 ώρες υπηρεσία στο ασθενοφόρο, δεκάδες τηλέφωνα, δεκάδες μηνύματα και emails, που και που εντάσεις, που και που τα βρίσκουμε, εκπαιδεύσεις, πιστοποιήσεις, πολλά ταξίδια, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα στο κοντέρ και δυστυχώς μένουν πολύ λίγες στιγμές με φίλους και την οικογένεια μου. Πριν 10 περίπου ημέρες βγήκαμε βράδυ με φίλους και το κορίτσι μου και έκανα σα μικρό παιδί, γιατί μου είχε λείψει τόσο πολύ (χαμογελάει).

Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί από καρδιακές ανακοπές;

Καθημερινά στην Ευρώπη 1.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας παθαίνουν καρδιακή ανακοπή σε κάποιο σπίτι ή σε κάποιον δημόσιο χώρο. Είναι εύκολο να υπολογίσεις πόσοι θα ζούσαν, γιατί η καρδιακή ανακοπή είναι ένα «χρονικό πρόβλημα». Οι έρευνες λένε πως κάθε λεπτό που περνάει πέφτει 10% η πιθανότητα να ζήσει. Άρα αν από το πρώτο λεπτό ο διπλανός του θύματος ξεκινήσει ΚΑΡΠΑ στο στέρνο του και χρησιμοποιηθεί και ένας απινιδωτής, τότε θα ζήσει το 90% (οι 900 δηλαδή). Αν ο απινιδωτής φτάσει σε 2 λεπτά θα ζήσουν οι 800, σε 5 λεπτά θα ζήσουν οι 500 κ.ο.κ. Δυστυχώς το θύμα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει το ασθενοφόρο, απαιτεί από εσένα που είσαι δίπλα του να κάνεις έστω κάτι!

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι, είναι πως οι πράξεις αλλά και οι παραλείψεις μας έχουν πάντα κάποιο αποτέλεσμα…

Συνάντηση μελών του Kids Save Lives το 2018 στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης στον απολογισμό της χρονιάς

Παγκόσμια Ημέρα Επανεκκίνησης Καρδιάς το 2019 στη Θεσσαλονίκη. Εκπαιδεύοντας 750 μαθητές και μαθήτριες

Εκπαίδευση μέσα από το παιχνίδι σε σχολεία το 2022

Πως μπορούμε να προστατεύσουμε την καρδιά μας πιο απλά; Ενυδρείο; Ζωή στη φύση; Ζωή χωρίς στρες;

(Χαμογελάει). Ακούγεται παραμυθένιο… Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει άγχος με τα τόσα προβλήματα που βιώνουμε. Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος να δώσω τέτοιες οδηγίες γιατί οι τελευταίες μου εξετάσεις ήταν για πρώτη φορά γεμάτες κόκκινους αριθμούς. Βλέπεις οι επιλογές που κάνουμε έχουν πάντα αποτέλεσμα, αυτή τη φορά στο ίδιο μου το σώμα. Μία φίλη γιατρός όμως, η Βασιλική Γαροπούλου συστήνει για υγιή καρδιά: Επιστροφή στην μεσογειακή δίαιτα και κατανάλωση αρκετού νερού καθημερινά, επιστροφή στη γυμναστική και συχνές κατάλληλες για κάθε ηλικία και φύλο, προληπτικές εξετάσεις!

Ποδήλατο με ασφάλεια στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής

Τι μπορούν να κάνουν οι πολίτες;

Να μας ζητήσουν να τους εκπαιδεύσουμε. Όλα ξεκινούν από εκεί, θα προχωρήσουμε χέρι χέρι στον μαγικό κόσμο των Πρώτων Βοηθειών. Υπάρχουν 10 διαφορετικά σεμινάρια για όλες τις ηλικίες, προτείνω η πρώτη επαφή να γίνει μέσω του εξαιρετικού webinar «iSAVElives FREE» που προσφέρεται χωρίς οικονομική επιβάρυνση, όπως και το 99% των προγραμμάτων του Kids Save Lives.

Και αν τους αρέσει αυτό που θα γνωρίσουν, τότε να γίνουν εθελοντές. Απλά με μία υποσημείωση. «Nα τα δώσουν όλα» όπως κι εμείς. Ποτέ δεν συμμερίστηκα την άποψη πως ο εθελοντής στηρίζει τον οργανισμό όποτε θέλει. Για παράδειγμα μία φορά τον χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο μόνο μπορείς να κάνεις τη διαφορά, να δημιουργήσεις με τους πιστούς και ταλαντούχους συνεργάτες σου εθνικά συστήματα που θα σώζουν ζωές σε Ελλάδα και Κύπρο. Φέτος είναι η χρονιά μας, σε συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομικών Ελλάδας και το Υπουργείο Υγείας Κύπρου θα επεκτείνουμε τα ανθρωπιστικά μας προγράμματα και τις εφαρμογές μας και στις δύο χώρες, γι’ αυτό χρειαζόμαστε βοήθεια από όλους.

Τι χρειάζεται να αλλάξει στο κράτος για να βελτιωθεί η κατάσταση;

Να ισχύσουν οι υπάρχοντες Νόμοι και να ψηφιστεί ένας καινούριος. Όπως με τον αντικαπνιστικό Νόμο που υπήρχε για χρόνια και δεν γινόταν πράξη, έτσι και με τους απινιδωτές να μπει κάποια στιγμή βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο και να μπουν οι απινιδωτές μαζικά στα σχολεία, τα γήπεδα, τις υπηρεσίες, τα ξενοδοχεία και τις πλατείες.

Ο νέος Νόμος που θα πρέπει να ψηφιστεί είναι αυτός που τελικά θα μας πάει στο επόμενο βήμα! Ψήφιση Νόμου για θεσμοθέτηση του μαθήματος Πρώτων Βοηθειών στο ωρολόγιο πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων. Το γνωρίζετε ότι το 98,5% των Διευθυντών σχολικών δομών που ρωτήσαμε μάς είπαν πως θα μάς στηρίξουν στην καμπάνια του νέου μαθήματος; Οι γονείς το θέλουν, οι εκπαιδευτικοί το θέλουν, τα παιδιά το θέλουν, το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να ακούσει την ελληνική κοινωνία που το έχει ανάγκη. Πιστεύω πως η επόμενη σχολική χρονιά θα είναι πολύ σημαντική.

Πόση ώρα κάνει κατά μέσο όρο στην Ελλάδα να έρθει το ΕΚΑΒ μετά από μια κλήση;

Δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί μάλλον δεν υπάρχουν τέτοιου είδους έρευνες στην Ελλάδα. Είχα ακούσει για μία έρευνα που έγινε στην Αθήνα και που δεν ήταν καθόλου κολακευτική, αλλά και πάλι δεν γνωρίζω αν είναι αξιόπιστη.

Έξω;

Θα σας πω τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη, ο μέσος όρος άφιξης των ασθενοφόρων είναι τα 10 λεπτά στις αστικές περιοχές και μάλλον περισσότερος στην επαρχία λόγω των μεγάλων αποστάσεων. Κάποιες χώρες έχουν στόχο τα 8 λεπτά σε κάθε επείγον περιστατικό..

Με τι χαλαρώνετε σήμερα;

Δεν υπάρχει πολύς χρόνος για χαλάρωση δυστυχώς, μία ταινία όμως ή λίγη μουσική το βράδυ με βοηθάει να αδειάσει λίγο το μυαλό μου και να κοιμηθώ. Συνήθως κοιμάμαι σε 1 λεπτό, εκτός κι αν έχω στεναχώριες. Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο για περπάτημα και γυμναστική, μου αρέσει πολύ και πιστεύω θα καταφέρω να το κάνω.

Οικογένεια σήμερα;

Δόξα τω Θεώ, γιατί μου έκανε ένα πολύτιμο δώρο. Ο Θεός μου έστειλε πριν αρκετά χρόνια την Θεοδώρα και την υπέροχη οικογένεια της, η οποία έγινε και δική μου οικογένεια. Την γνώρισα το 2006 και έκτοτε χαθήκαμε γιατί είχα φύγει στην Αθήνα. Από το 2011 που συναντηθήκαμε ξανά είμαστε αχώριστοι, σύντροφοι και φίλοι μαζί.

Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση απο τη σύζυγό του Θεοδώρα

Η οικογένεια σήμερα: με τη γυναίκα του Θεοδώρα, τα αδέλφια του Γιάννη, Μαρία και Nίκο και τη σύζυγό του τελευταίου Ελένη

Επιμόρφωση χρειάζεται; Και τι είδους;

Αν με ρωτάς για την δική μου επιμόρφωση θα σου πω ένα μεγάλο ναι. Από νωρίς επένδυσα όλα μου τα χρήματα και τον χρόνο στο να παρακολουθήσω διεθνή σεμινάρια σχετικά με το επάγγελμα μου από Ευρώπη και Αμερική. Ήθελα να μάθω περισσότερα και σε όλα αυτά τα σεμινάρια έγινα και εκπαιδευτής. Η τελευταία δεκαετία ήταν χρυσή δεκαετία, βοήθησα να εκπαιδευτούν πολλές χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας και ειδικότητας, σε βασικές ή εξειδικευμένες γνώσεις. Για τις ανάγκες ανάπτυξης του Kids Save Lives όμως χρειάστηκαν κι άλλα πράγματα, οι ταλαντούχοι φίλοι που μας στηρίζουν από την πρώτη στιγμή, με βοήθησαν να αναπτύξω κι άλλες δεξιότητες.

Πόσο πιο μπροστά είναι ο εθελοντισμός στο εξωτερικό;

Έχω δύο απόψεις που συγκρούονται. Από τη μία γνωρίζω πως ο εθελοντισμός ανταμείβεται σε άλλες χώρες με πολλούς τρόπους: εισιτήρια για το θέατρο, έκπτωση σε βιβλία και άλλα, δείχνοντας έστω κι έτσι την εκτίμηση του κράτους στον άνθρωπο που εργάζεται αφιλοκερδώς. Από την άλλη, όταν ακούνε οι αντίστοιχοι φορείς του εξωτερικού τι έχουμε κάνει στην Ελλάδα χωρίς χρηματοδότηση, μένουν με το στόμα ανοιχτό. Πιστεύω πως ίσως να είναι πιο οργανωμένοι έξω, αλλά όχι πως προσφέρουν πιο πολύ σε σχέση με τους Έλληνες.

Εκπαιδεύοντας τους πολίτες στη ΔΕΘ το 2019

Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση: πόσο εύκολα μπορεί κανείς να μάθει τα μυστικά της;

Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά αρκούν 3 με 4 ώρες για να μάθεις τα μυστικά της. Είναι διαθέσιμη προς όλους, είναι κατάλληλη για μικρά χεράκια αλλά και μεγαλύτερα. Όλοι μπορούν και όλοι πρέπει να μάθουν.

Πόσο χρήσιμα είναι τα σεμινάρια;

Θα σου πω μόνο πως είναι πολύ ανταποδοτικά. Είναι πολλοί οι εκπαιδευόμενοι που με καλούν στο τηλέφωνο και μου λένε «ξέρεις τι συνέβη σήμερα;» Και μου αναλύουν μια επείγουσα κατάσταση, το πως δεν φοβήθηκαν και πως βοήθησαν με σωτήριο τρόπο μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο. Και εγώ χαμογελάω… Αυτό είναι οι Πρώτες Βοήθειες, σε κάνουν Superman για λίγα λεπτά, μόνο και μόνο επειδή ξέρεις τι να κάνεις με τα δυο σου χέρια!

Ο 20χρονος που πέθανε πρόσφατα θα σωζόταν, έτσι;

Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Θα του δίναμε όμως ουσιαστική ελπίδα και πολλές πιθανότητες να επιβιώσει αν υπήρχε τελικά απινιδωτής στο γήπεδο. Δεν είναι μόνο ο 20χρονος δυστυχώς. Σε λίγες ημέρες θα συμβεί μία καρδιακή ανακοπή σε ένα σχολείο. Σε ένα ξενοδοχείο. Σε ένα τρένο. Σε μία πλατεία κατάμεστη από κόσμο. Έχουν μόνο 5 με 8% πιθανότητες να σωθούν στην Ελλάδα. Πρέπει να λειτουργήσουν οι Νόμοι για να μιλάμε πλέον για ανθρώπους που σώθηκαν, όπως ο 14χρονος Έργκι, ο οποίος πριν ένα χρόνο έπαθε καρδιακή ανακοπή στο γήπεδο ποδοσφαίρου των Νέων Μουδανιών και σώθηκε. Η Χαλκιδική γενικά είναι πρότυπο σε απινιδωτές και διασώσεις.

Κρίσιμος και ο ρόλος των ΜΜΕ. Τι δεν κάνουν καλά;

Σίγουρα κάνουν το καλύτερο που μπορούν, πρόσφατα όμως διαπίστωσα πως συμβαίνει κάτι σημαντικό που πρέπει να αλλάξει. Προσπαθώντας να καταλάβω τι πραγματικά συνέβη στην περίπτωση του 20χρονου ποδοσφαιριστή, έψαχνα σε όλα τα site που ανέφεραν την είδηση, ήταν όμως πολύ επιφανειακά ρεπορτάζ χωρίς καμία ζωτικής σημασίας πληροφορία για τη σωτηρία του νεαρού. Πιστεύω πολύ σε αυτό που θα σου πω, αν μελλοντικά οι δημοσιογράφοι αναφέρουν σε κάθε περιστατικό καρδιακής ανακοπής, αν έγινε ΚΑΡΠΑ από το πρώτο λεπτό στο θύμα, αν υπήρχε απινιδωτής και σε πόσα λεπτά χρησιμοποιήθηκε, τότε σιγά σιγά αυτό θα βοηθήσει να αλλάξουν οι Έλληνες κουλτούρα.

Κλείνοντας: με πέντε λέξεις τι σημαίνει εθελοντισμός;

(Απαντά άμεσα): Δέσμευση, Συστράτευση, Οικογένεια, Αποτελέσματα, Έμπνευση.

Ένα μήνυμα για τον κόσμο;

Να μην επιτρέψουν να σκληρύνει η καρδιά τους. Πολλά τα προβλήματα αλλά πάνω απ΄ όλα είμαστε άνθρωποι. Αποδεικνύεται πως οι άνθρωποι σε πολέμους και σε διάφορες κρίσεις δεν επέλεξαν τα ζωώδη τους ένστικτα, αλλά της αλληλεγγύης. Βοήθησαν ο ένας τον άλλον και μου αρέσει πολύ αυτή η πλευρά της ανθρωπότητας. Ας κάνουμε κάτι επαναστατικό, ας θεωρήσουμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και πως αξίζει να αφιερώσεις τον χρόνο ή τη ζωή σου σε αυτούς.