ΑΠΟΨΕΙΣ

O μόνος τρόπος να ζήσεις πολλά χρόνια είναι να γεράσεις. Όποτε ευχόμαστε σε κάποιον να τα εκατοστίσει -ή ευχαρίστως δεχόμαστε ανάλογες ευχές- συναινούμε εμμέσως πλην σαφώς στη μελλοντική εικόνα του εαυτού μας. Αυτού με τα λιγότερα μαλλιά οι άνδρες, και τα περισσότερα κιλά οι γυναίκες

Η ζωή φυσικά δεν είναι μόνο φαίνεσθαι, αλλά κυρίως είναι. Η αύξηση του μέσου όρου ζωής συνεπάγεται προβλήματα υγείας που οι προηγούμενες γενιές δεν προλάβαιναν να γνωρίσουν. Με περισσότερα χρόνια πάνω στη γη έχεις πιο πολύ χρόνο να ασθενήσεις με την ησυχία σου ψυχή τε και σώματι.

Σακχαρώδης διαβήτης, καρδιοπάθειες, αρθριτικά,  άνοια και Αλτσχάιμερ -μεμονωμένα ή σε ποικίλους συνδυασμούς- εμφανίζονται στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, καθιστώντας με τον καιρό αδύνατη την αυτοεξυπηρέτησή τους.

Δυστυχώς η πρόνοια στη χώρα είναι ελλιπής έως απούσα. Δημόσιες δομές δεν υπάρχουν, και οι περισσότερες ιδιωτικές ομνύουν μάλλον στο χρήμα παρά τον άνθρωπο. Ακόμη κι όταν έχουμε να κάνουμε με ευσυνείδητους επιστήμονες και ανθρωπιστές ιδιώτες, το τίμημα της διαμονής σε αυτές τις μονάδες σπανίως το αντέχει η αφυδατωμένη σύνταξη του άμεσα ενδιαφερόμενου ή οι πετσοκομμένοι μισθοί των παιδιών του, εφόσον υπάρχουν. Προϋπόθεση, τα βλαστάρια να μην είναι της άποψης πως οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε άνω των 75 (από άνθρωπος μέχρι μνημείο) είναι περιττό σ’ αυτή τη χώρα. Τουλάχιστον ο Ανδρέας με τα «τιμημένα γηρατειά» του, φρόντισε να χορτάσει τους παππούδες με το λόγο του κι ας υποθήκευσε -με τις πολιτικές επιλογές του- το ψωμί και των επόμενων γενεών.

Από την άλλη, το σημερινό κράτος δεν αρκείται στον σιωπηρό φυσικό αφανισμό των εναπομεινάντων γερόντων. Θέλει να υποσχεθεί σίγουρη λύση στο ασφαλιστικό επενδύοντας στην προδιαγεγραμμένη εξαφάνισή τους. Μόνο που η επιστήμη προχωράει και η ζωή αλλάζει χωρίς να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Αρνείται να συμμεριστεί την άποψη ντόπιων και Ευρωπαίων τεχνοκρατών. Ατενίζει με περγαμηνές την εποχή που θα κάνουμε ξέφρενα πάρτι γενεθλίων στα 75 και θα βαδίζουμε ευθυτενείς στα 100 με υψηλή ποιότητα ζωής και χωρίς μπαστούνι για αρκετά χρόνια μετά τα 90.

Γι’ αυτό το κράτος οφείλει να σκεφτεί πώς θα διαχειριστεί τους ηλικιωμένους του μέλλοντος, αυτούς της τέταρτης ηλικίας με τις πενιχρές συντάξεις. Στο κάτω-κάτω, σε όλους αξίζει λίγη αξιοπρεπής γαλήνη πριν σβήσουν τα φώτα…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ"