ΑΠΟΨΕΙΣ

Γράφω αυτές τις γραμμές, λίγη ώρα πριν να παρακολουθήσω την ομιλία του Τσίπρα στο φετινό Thessaloniki Summit του ΣΒΒΕ. Προσπαθώ να φανταστώ τι διαφορετικό απ’ όσα είπε πέρυσι και από όσα μηρυκάζει τον τελευταίο καιρό μπορώ να περιμένω πως θα ακούσω. Θα μου πείτε: Μα στα λόγια μένεις; Ποιος θα τα προσέξει, ποιος θα τα θυμάται; 

Μια ευκαιρία δημοσιότητας είναι για τον ίδιο, θα έρθει για να επαναλάβει το παραμύθι της εξόδου από τα μνημόνια, θα υπενθυμίσει την κτηθείσα πλέον στη διεθνή σκηνή συστημικότητά του συγχρωτιζόμενος τους ξένους καλεσμένους, θα πουλήσει την υγρή γοητεία του χαμόγελου και της χειραψίας και θα φύγει. 

Όσο βέβαιος είμαι ότι μόνο ως τέτοιο αντιμετωπίζει ο ίδιος κάθε σόου, στο οποίο δοκιμάζει τις υποκριτικές ικανότητές του, άλλο τόσο πιστεύω ότι νιώθει ασφαλής να το επιτρέπει αυτό στον εαυτό του, ακριβώς επειδή το ακροατήριό του, κουρασμένο από τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις, έχει εθιστεί στη λογική των χαμηλών προσδοκιών. Άλλωστε, σε αυτήν τη διάχυτη διάθεση παραίτησης στην πιο μίζερη μοίρα επενδύει, φροντίζοντας να την τροφοδοτεί με συνεχείς περισπασμούς από το πραγματικό πρόβλημα, αυτό της στασιμότητας μίας βυθισμένης στο χρέος οικονομίας.

Σε μία χώρα που υποτίθεται ότι αγωνιά να ξαναπατήσει στα πόδια της, ο πρωθυπουργός της θα έπρεπε από χρόνο σε χρόνο, αν όχι από μήνα σε μήνα, να παρουσιάζει την εικόνα μιας κοσμογονίας. Ο Τσίπρας ακολουθεί τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Το success story που επιμένει να υποστηρίζει είναι η δήθεν εποποιία της οριακής επιβίωσης σε ένα τέλμα, ένα κακοστημένο στόρι που ελάχιστα αγγίζει θετικά τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό και μία ακατάσχετη παροχολογία, που καμώνεται ότι προσθέτει οξυγόνο στα βαλτώδη νερά. Ας δούμε όμως την πραγματικότητα των πολλών, όχι αυτών που αισθάνονται ότι το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ παγίωσε την τάξη πραγμάτων στην οποία είχαν βρει προνομιακή θέση τα προηγούμενα χρόνια, ούτε όσων έχουν την υπομονή ή την πολυτέλεια να αντιμετωπίζουν μια δραματική πραγματικότητα με την συγκατάβαση της αστικής ευγένειας.

Ανατρέχω στις εμπειρίες του καθημερινού μοναχικού ανθρώπου της αγοράς, του «νοικοκυραίου» που συνηθίζουν να απαξιώνουν όχι μόνο οι παρακρατικοί της αριστεράς, αλλά και η σοβιετικής εμπνεύσεως γραφειοκρατία του φορολογικού γκουλάγκ, στο οποίο με την εγκληματική ευλογία των δανειστών έχει μετατραπεί η Ελλάδα. 

Υποχρεώσεις προς το κράτος που διογκώνονται για να δημιουργηθούν ιλιγγιώδη πλεονάσματα, βεβαιωμένα χρέη που στέλνουν καθημερινά όλο και περισσότερους εκτός παιδιάς, απροειδοποίητες απαλλοτριώσεις μιας ισχνής ρευστότητας, διά βίου αποκλεισμός από τη σχεδόν ανύπαρκτη σήμερα χρηματοδότηση, ελλιπής ασφαλιστική κάλυψη, παραίτηση από την προοπτική μιας οποιαδήποτε σύνταξης, αυτή είναι η καθημερινή συζήτηση σε όσους δεν έχουν την παραμικρή πρόσβαση στο κρατικό κορβανά. Η μεσαία τάξη βουλιάζει ακόμα, έπειτα από μία δεκαετία κρίσης, όλο και περισσότερο.

Κι όμως, είναι οι δυνατότητες επανόδου στην αποταμίευση, η διευκόλυνση της μεταπήδησης των πολλών σε νέες εργασιακές επιλογές, η επάνοδος στην ατομική δημιουργία, δηλαδή η στροφή στην μεσαία τάξη, οι μοναδικές συνταγές ενός δρόμου ανάπτυξης που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην τροχιά που επιλέγουν οι περισσότερες χώρες του κόσμου, αυτήν από την οποία συνεχίζει ακόμη να παρεκκλίνει, όπως μαρτυρούν όλοι οι δείκτες των διεθνών οργανισμών.

Ένας πρωθυπουργός όμως, παρασυρμένος εξ απαλών ονύχων στο θαυμασμό του κόσμου των Σοβιέτ, κυνικός παίκτης των τεχνικών του λαϊκισμού σε μία παρά φύσιν συνύπαρξη με την πιο ανισόρροπη δεξιά και ναρκισσευόμενος καθώς αίφνης βρέθηκε να συναγελάζεται με έναν κόσμο που με ανομολόγητο φθόνο παρατηρούσε από το περιθώριο, υποκρινόμενος τον ασυμβίβαστο επαναστάτη, μόνο αυτά δεν έχει στο μυαλό του. Στον πρωθυπουργό μιας Ελλάδας μικρών προσδοκιών μόνο με μηδενικές προσδοκίες μπορώ να πάω.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 18 Νοεμβρίου 2018