ΑΠΟΨΕΙΣ

Την ποδοσφαιρική συζήτηση -εν μέσω καύσωνα στις παραλίες- που περιλάμβανε, την περασμένη εβδομάδα , τα μεθεόρτια της νίκης της Ιταλίας στο EURO, τα απόνερα της Αγγλικής «τραγωδίας» και την απαραίτητη καλοκαιρινή μεταγραφολογία , τάραξε και η είδηση που διάβασα στη «Μακεδονία»:

«Καλύφθηκε η εγγυητική, επιστρέφει στη Super League 2 ο Ηρακλής.

Επόμενο ‘στοίχημα’ είναι η συμφωνία με επιχειρηματία, ώστε να αποτελέσει τον χρηματοδότη της ομάδας».

Κάτι ακούγαμε, κάτι διαβάζαμε, κάτι ψηνόταν όλες τις προηγούμενες μέρες. Χωρίς να γνωρίζω ακόμα λεπτομέρειες, ας ελπίσουμε ότι έρχονται καλύτερες μέρες για την οικογένεια του Γηραιού. Η συζήτηση στρέφεται, όπως καταλαβαίνω, στο «μεγάλο δέλεαρ» για όποιον ενδιαφέρεται να επενδύσει στην ομάδα, που αποτελεί η απελευθέρωση του συλλόγου από τα οικονομικά βαρίδια του παρελθόντος, κάτι που σημαίνει πως μπορούν να αξιοποιηθούν οι εκτάσεις στη Μίκρα και τους Χορτατζήδες.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, πονεμένη αλλά ουσιαστική συζήτηση: Το’ χουμε ξαναγράψει. Έχουμε αναρωτηθεί. Πόσο λείπει από την αθλητική ζωή αλλά και από την καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης ο Ηρακλής; Και το ερώτημα που τσακίζει: «Τι απέγιναν οι γριές; « Διότι πολλοί οπαδοί άλλων ομάδων εκφράζουν τη σιγουριά ότι στις επόμενες γενιές φιλάθλων, στη νέα γενιά ο Ηρακλής θα υποεκπροσωπείται.

Και εκεί που είχα βυθιστεί σε ερεβώδεις σκέψεις για τις «γριές» ήρθαν δυο email από φίλους που αφορούσαν δουλειές. Και τα δυο μηνύματα είχαν πανομοιότυπα υστερόγραφα»: « Ραντεβού στο Καυτανζόγλειο»!

Για να μην σας κουράζω, με δυο - τρία τηλεφωνήματα σε φίλους, παλιούς φιλάθλους της ομάδας αντελήφθην ότι τουλάχιστον οι «πάλιουρες» , όχι μόνο δεν έχασαν τον καημό τους με τον Ηρακλή αλλά θα σπεύσουν στο γήπεδο, αν όλα πάνε καλά, για να χειροκροτήσουν ξανά τους κυανόλευκους.

Την ένοιωσε, πιστεύω, τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη αυτή τη συζήτηση, αυτό το παράπονο για την περιπέτεια του ιστορικού Ηρακλή, σε κάθε γωνιά της. Ανάλυση της τραγωδίας για τον υποβιβασμό της ομάδας στις κατώτερες κατηγορίες, αυτομαστιγωτική εσωστρέφεια, παλιά «σαλονικιά» γκρίνια .

Τι είναι όμως, τι ήταν και τι απέγιναν οι «γριές»;

Το παλιό αρχοντικό

Ο Αλμπέρτος Ναρ, συγγραφέας με σπουδαίο λογοτεχνικό και ερευνητικό έργο, που έφυγε από κοντά μας από το 2005, είχε γράψει το 1998 στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» ένα κείμενο με τίτλο «Δηλώνω γριά» όπου εξηγούσε γιατί τον δελέασε ο Ηρακλής ως ενέχων «το στοιχείο της μη αναγνωρισμένης αυθεντίας», του «αδικημένου που πάει με το σταυρό στο χέρι», του «αριστοκράτη που δεν καταδέχεται να καταστήσει την ιστορία του είδος αγοραίο» και αυτού που αρνείται «να παζαρέψει τα κειμήλιά του που εκκινούν από την Τουρκοκρατία και τον Μακεδονικό αγώνα» και «να διαπραγματευτεί το παλιό αρχοντικό του για να εισπράξει αντιπαροχές».

Από το ίδιο κείμενο:

«Δηλώνω λοιπόν γριά και το υπογράφω... Από την εποχή του Αλμπέρ Ναχμίας, του αποκαλούμενου ταξί ή καλούμαστε. Από την εποχή του Παράσχου και του Τσαγανιά αλλά και του Τρυφέρη και του Μούμογλου. Από τότε πήγανε να μας αφήσουν έξω από την νεοδημιουργημένη πρώτη εθνική, μέχρι τότε που μας έριξαν μπαμπέσικα στη δεύτερη. Από τότε που προτάξαμε την αναρχική μας εκδοχή στα φαινόμενα Μπεστ, Κρόϋφ, Κούδας, και αναφέρομαι βέβαια στον Αϊδινίου, μέχρι τον μέγιστο Χατζηπαναγή…»

Δύσκολα τα εξηγείς αυτά στις νέες γενιές βέβαια, αλλά πάλι λες « αξίζει ο Γηραιός ό,τι κι αν πεις».

Μια και μιλάμε για ιστορικά ανέκδοτα: Από γέροντα, παλιό φίλαθλο του Ηρακλή της δεκαετίας 1930-40, άκουσα ότι ο Ηρακλής υπήρξε η αγαπημένη ομάδα των πρώτων τροχονόμων της πόλης! «Τους θυμάμαι, έλεγε, στη διασταύρωση Τσιμισκή και Αγίας Σοφίας ή στη Βενιζέλου, στη Διαγώνιο, αυστηρούς μέσα στη στολή τους. Είχαν βλοσυρό ύφος. Όταν όμως ο παραβάτης οδηγός τους ψιθύριζε ‘είμαι Ηρακλής’, συνήθως τους τη χάριζαν»!

Ο Ηρακλής είναι η ομάδα που της φόρτωσαν «της Γης όλα τα λάθη». Από τις τρεις φορές που υποβιβάστηκε από την πρώτη κατηγορία, καμιά δεν έγινε για αγωνιστικούς λόγους. Στην Ελλάδα που ταρακουνήθηκε το σύμπαν από τις καταγγελίες για παράγκες, στημένα ματς, βία και αναξιοπιστία με πρωταγωνίστριες «μη εξαιρετέες» ομάδες, «στο τέλος την πληρώνει πάντα ο Ηρακλής».

Κοντεύει να γίνει σλόγκαν σαν εκείνο του Γκάρι Λίνεκερ «στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί»!

Ο Γηραιός πιστεύω πως θα επιστρέψει και νέος και ωραίος. Για να δικαιωθεί και η προσδοκία χιλιάδων καλών φιλάθλων να βρεθούν ξανά στο Καυτανζόγλειο, όπου τους έμαθαν να πηγαίνουν ο μπαμπάς και ο παππούς.

Αραιή κερκίδα, ήλιος με δόντια του Φλεβάρη, καφεδάκι, συζήτηση. Θύρα 4 από τη μεριά της πόλης…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18.07.2021