ΑΠΟΨΕΙΣ

Με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών εναντίον της αξιολογήσεως ισχύει το γνωστό, ότι η δικαιολογία είναι χειρότερη από την πράξη. Δεν είναι αξιοπρεπές να λες «απεργώ γιατί θέλω να δουλεύω όσο θέλω και όπως θέλω» αλλά είναι ευθύτερο από το να λες «απεργώ για τους μαθητές μου». Αυτά είχαν πέραση μέχρι πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν η ΓΕΝΟΠ κατέβαζε τους διακόπτες «για το κοινωνικό συμφέρον», η ΟΜΕ - ΟΤΕ έκοβε τα τηλέφωνα «για το κοινωνικό συμφέρον», η ΠΟΣ σταματούσε τα τρένα «για το κοινωνικό συμφέρον» και εμείς ήμασταν τόσο αφελείς που τους παίρνουμε στα σοβαρά. Αποδείχθηκε ότι οι «κοινωνικοί αγώνες» δίνονταν για μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ, πράγματα που για κάποιους αποτελούν στόχο ζωής αλλά δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν «κοινωνικό συμφέρον». Και κάπως έτσι, με ακαταπόνητους «κοινωνικούς αγώνες», ο υπάλληλος γραφείου της ΔΕΗ έφτασε να έχει μισθό μεγαλύτερο από του γιατρού στο ΕΣΥ και αποκτήσαμε συνταξιούχους σαράντα χρονών και κάτι, που τις συντάξεις και τα εφάπαξ τους πλήρωνε ο οικοδόμος δουλεύοντας στη σκαλωσιά ως τα 67.

Αυτή είναι η πρώτη παρεξήγηση που πρέπει να λυθεί. Η δεύτερη παρεξήγηση είναι ότι αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί. Δεν αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί! Αξιολογούνται οι σχολικές μονάδες. Και, για την ακρίβεια, «αυτοαξιολογούνται». Kάτι σαν group therapy όπου δάσκαλοι και καθηγητές κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν πόσο καλό είναι το σχολείο τους. Η ιστορία είναι τόσο αυθεντική, όσο οι αγώνες του Ντι Μπέστια με τον Μασκοφόρο. Κατς, μέσα σε «κλουβί», κάτω από τις κερκίδες της Λεωφόρου. Το υπουργείο παιδείας παριστάνει ότι κάνει μια μεταρρύθμιση και οι συνδικαλιστές παριστάνουν ότι την εμποδίζουν. Τζάμπα η τεστοστερόνη! Ο πόλεμος είναι σικέ και θα τελειώσει με ανακωχή. Το υπουργείο θα έχει να λέει ότι, παρά τις αντιδράσεις, επέβαλε την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας -δηλαδή το τίποτε. Και οι εκπαιδευτικοί ότι τρόμαξαν το υπουργείο και το ανάγκασαν να μην προχωρήσει στην αξιολόγησή τους -δηλαδή στην ενοχλητική αξιολόγηση. Που και πάλι δεν θα ήταν πραγματική αξιολόγηση γιατί πραγματική αξιολόγηση σημαίνει ότι ο ανεπαρκής καλείται να συμμορφωθεί και αν δεν συμμορφωθεί πηγαίνει στο σπίτι του. Και στην θέση του έρχεται ένας νέος άνθρωπος που μπορεί να τελείωσε το πανεπιστήμιο με άριστα και να βράζει το αίμα του να μπει στην τάξη και να διδάξει. Αλλά επειδή η πλύση εγκεφάλου έχει σαπίσει τα μυαλά τριών γενεών, αυτό θεωρείται «ανάλγητο». Όποιος κάποτε «τρούπωσε», με την επετηρίδα, ακόμη και με βαθμό πτυχίου πέντε, πρέπει να έχει εξασφαλισμένη την ισόβια μισθοδοσία. Kι ας κοροϊδεύει την κοινωνία. Λες και αυτοί που θα πάρουν τις θέσεις τους δεν είναι άνθρωποι αλλά κουνέλια.

Το δημόσιο σχολείο υπήρξε ο βασικός μοχλός της μεταπολεμικής κοινωνικής κινητικότητας στην Ελλάδα. Χάρις σ’ αυτό, παιδιά από χωριά που δεν υπήρχαν στον χάρτη, πέρασαν σε δύσκολες σχολές και βελτίωσαν την ζωή τους. Εάν σήμερα η ποιότητα του δημόσιου σχολείου έχει υποχωρήσει -και δεν χρειάζονται τα αποτελέσματα στους διαγωνισμούς Pisa για να φανεί- αιτία δεν είναι ακριβώς η ΟΛΜΕ αλλά οι απόψεις που εκφράζει η ΟΛΜΕ και που διατρέχουν οριζόντια όλο το πολιτικό σύστημα. Η ΟΛΜΕ είναι ο πυρετός, όχι η αρρώστια. Με το πρόσχημα της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης και με «ευαίσθητες» προθέσεις, το στιβαρό δημόσιο σχολείο εξελίχθηκε σε παιδική χαρά όπου όποιος εκπαιδευτικός θέλει δουλεύει και όποιος δεν θέλει παριστάνει τον τουρίστα. Και στο οποίο κανένας μαθητής δεν μένει στάσιμος, ούτε καν μεταξεταστέος, όσο σκληρά και να προσπαθήσει γι’ αυτό. Τον προβιβάζουν με το ζόρι. Κάτι που ακούγεται γελοίο αλλά αν σκεφτείς ότι με τριάρια και τεσσάρια περνάς σε πανεπιστημιακές σχολές και αυτό θεωρείται «προοδευτικό», μια κάποια λογική την έχει.

*Δημοσιοποιήθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Οκτωβρίου 2021