Σιγά και με το μαλακό…
Αν ο κόσμος ορθά κατάλαβε, η άποψη της κυβέρνησης για τους αρνητές εμβολίου γιατρούς και νοσοκόμους είναι «από φθινόπωρο και βλέπουμε» και πάντως, όχι με αναστολές συμβάσεων. Πράγμα που επίσης σημαίνει πρώτον, ότι μέχρι τότε θα έχουμε υγειονομικούς υπαλλήλους που ενδέχεται να αποτελούν φορείς του ιού, να τον μεταδώσουν σε ασθενείς, να τεθούν εκτός λειτουργίας μονάδες και χειρουργεία όπως ήδη συνέβη και εντέλει να χάσουν άνθρωποι τη ζωή τους. Και δεύτερον, ότι όποιος εμβολιαστεί θα συνεχίσει να κάνει εφημερίες στο κόκκινο ενώ όποιος δεν εμβολιαστεί θα λουφάρει σε κάποιο άσχετο πόστο μέχρι να περάσει η μπόρα. Υπάρχει κάτι λογικό σ’ αυτό το πλάνο; Απολύτως τίποτε. Υπάρχει μόνο ο φόβος της κυβέρνησης να μην χαλάσει καρδιές. Σιγά και με το μαλακό!
Εδώ και τρία χρόνια ισχύει η τροποποίηση του ν. 1264/82. Στις πρωτοβάθμιες οργανώσεις η απεργία κηρύσσεται με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, ύστερα από μυστική ψηφοφορία και με παρόντα τουλάχιστον τα μισά ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη. Προκειμένου για εργαζόμενους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου στο Δημόσιο, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ και ΔΕΚΟ απαιτείται γνωστοποίηση των αιτημάτων και του χρόνου έναρξης προ τεσσάρων ημερών στον εργοδότη, στο εποπτεύουν υπουργείο και στον υπουργό Εργασίας. Από τότε μέχρι σήμερα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας έχουν γίνει καμιά δεκαριά απεργίες και άλλες τόσες στάσεις εργασίας, όλες πειρατικά, όλες με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής. Ακόμη και απεργίες που όχι μόνο ήταν αυταποδείκτως παράνομες αλλά πρόλαβαν να κηρυχθούν παράνομες και από το δικαστήριο. Ο κόσμος ταλαιπωρήθηκε, η νομιμότητα εξευτελίστηκε, το κομματικό γινάτι ικανοποιήθηκε αλλά κύρωση δεν υπήρξε. Κανένα από τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων που επέμειναν στην παράνομη απεργία δεν πήγε στο σπίτι του. Ούτε καν τέθηκε σε αργία για δέκα μέρες, έτσι για να φανεί ότι ο νόμος εφαρμόζεται. Ποιος θα ευθύνεται για τον επόμενο απεργιακό τσαμπουκά; Οι συνδικαλιστές που βρίσκουν και κάνουν ή η κυβέρνηση που φοβάται και τη σκιά της;
Μην πέσετε από τα σύννεφα όταν η πανεπιστημιακή αστυνομία εκφυλιστεί σε ένα αδρανές σώμα δημοσίων υπαλλήλων που θα προσπαθούν να μην εμπλακούν ποτέ και σε τίποτε. Αυτές είναι οι προδιαγραφές της. Η άοπλη πανεπιστημιακή αστυνομία δεν θα συλλάβει εκείνους που πετούν μολότωφ. Ούτε τις συμμορίες που πουλάνε ναρκωτικά. Ούτε εκείνους που καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά κτίρια και «απαλλοτριώνουν» ηλεκτρονικούς υπολογιστές και συσκευές εργαστηρίων. Θα την κάνουν μια χαψιά την πρώτη εβδομάδα. Ο νόμος που ισχύει στο πεζοδρόμιο της Παλιάς Φιλοσοφικής ισχύει και στην Κωνσταντίνου Μελενίκου και είναι ακατανόητο γιατί πρέπει άλλη αστυνομία να υπάρχει εδώ και άλλη απέναντι. Ακόμη περισσότερο, η από εδώ να μην είναι καν αστυνομία. Πώς προέκυψε αυτή η καρικατούρα; Επειδή η κυβέρνηση φοβήθηκε μην κατηγορηθεί για αυταρχισμό και αμφισβητηθεί το «κεντρώο» προφίλ της.
Στην πραγματικότητα, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι «κεντρώο». Όσοι αντιλαμβάνονται το Κέντρο ως μέσο όρο μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς, αγνοούν ηθελημένα ή αθέλητα ότι το κέντρο είναι ένας ιδεολογικά αυθύπαρκτος χώρος όπου τοποθετούν τον εαυτό τους πολίτες που πιστεύουν στην δημιουργία, στον σεβασμό του νόμου και στην προστασία του δημόσιου συμφέροντος. Και οι οποίοι, λιγότερο από κάθε άλλον πολιτικό χώρο, αποδέχονται την ιδέα της Ελλάδος ως εξαίρεσης από τους κανόνες με τους οποίους λειτουργούν οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή πιστεύουν σε αυτά που δεν τολμά ούτε αυτή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19-29 Ιουνίου 2021
