ΑΠΟΨΕΙΣ

Να τους εμβολιάσουμε με το ζόρι, δεν γίνεται. Να τους δίνουμε και ένα χάμπουργκερ για κάθε εμβολιασμό, το δοκίμασαν στη Νέα Υόρκη χωρίς συναρπαστικά αποτελέσματα. Να τους πούμε ότι είναι για το καλό τους, εδώ δεν τους έπεισαν οι αριθμοί -όλοι οι 395 που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ είναι ανεμβολίαστοι. Να τους πείσουμε ότι έχουν ευθύνη προς το κοινωνικό σύνολο, θυμίζει κάποιους που έλεγαν να μην μοιράζει η Τροχαία κλήσεις σε όσους παρκάρουν σε ράμπες αναπήρων, γιατί αξία έχει μόνο η ενσυνείδητη συμμόρφωση, δηλαδή χαίρε βάθος αμέτρητο. Άρα, τι μένει; Να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη. Θέλεις να κρυφτείς πίσω από τη συνθήκη του Οβιέδο που μέχρι χθες δεν την ήξερε κανείς και τώρα την έμαθαν όλες οι μανούλες του φέισμπουκ; Παπαγαλίζεις ωραία αυτά που σου λέει ο εξυπνότερος της παρέας για τις «ανεπίτρεπτες ιατρικές πράξεις»; Θέλεις να παραστήσεις τον αετό που πιάνει τις παγκόσμιες συνωμοσίες στον αέρα; Δεν μασάς από παιχνίδια των φαρμακευτικών εταιρειών και περιμένεις το φάρμακο από την Αβάνα, το άδολο, το σοσιαλιστικό; Κάθισε πίσω από τη γραμμή και κάνε ό,τι νομίζεις. Αλλά πίσω από τη γραμμή!

Καθήκον της κυβέρνησης είναι να χαράξει αυτή τη γραμμή. Θεωρητικά το έχει ήδη κάνει, και μάλιστα με δύο νόμους, από την πρώτη περίοδο της πανδημίας που προέβλεψαν την δυνατότητα υποχρεωτικού εμβολιασμού σε περιοχές ή ομάδες πληθυσμού. Αλλά λίγο που οι νόμοι είναι ατελείς, λίγο ο φόβος του πολιτικού κόστους, λίγο το ενδεχόμενοι μιας ευρείας ανταρσίας, καθήλωσαν τον εμβολιασμό σε εθελοντική υπόθεση όπου όποιος θέλει μετέχει, όποιος δεν θέλει όχι, και στο τέλος όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα. Δεν βοήθησε και η Αντιπολίτευση. Με εξαίρεση το ΚΙΝΑΛ που συχνά συριζοφέρνει αλλά κατά βάσιν διατηρεί την υπευθυνότητα του κυβερνητικού παρελθόντος, όλα τα άλλα επένδυσαν στην καταστροφή και υπονόμευσαν αδιάντροπα τόσο τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης όσο και το πρόγραμμα εμβολιασμού. Καμία έκπληξη! Όποιος περίμενε κάτι διαφορετικό από την ψεκασμένη Δεξιά και από την εν όλω Αριστερά θα μπορούσε να είναι ιδανικός ακροατής της Σεχραζάτ, γι’ αυτό άδικα χάνουμε χρόνο συζητώντας το. Ισχύει ό,τι γνωρίζαμε από την πρώτη στιγμή: Η κυβέρνηση δεν έχει συμμάχους. Θα χρεωθεί την αποτυχία ή θα πιστωθεί με την επιτυχία.

Εδώ που φτάσαμε, δεν γίνεται στοργή και προδέρμ για όλους. Κάποιες καρδιές πρέπει να χαλάσουν. Πώς να χαλάσουν, όμως, όταν ο πρωθυπουργός δεν έχει τολμήσει να στείλει στο σπίτι τους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που αρνούνται να εμβολιαστούν; Το φθινόπωρο και βλέπουμε! Ανεμβολίαστο προσωπικό σε νοσοκομεία, σε οίκους ευγηρίας και σε κέντρα αποκατάστασης, το ακούς και νομίζεις ότι έχεις παραισθήσεις. Και γιατί μόνο στα νοσοκομεία; Παντού! Ο υποχρεωτικός, καθολικός εμβολιασμός πρέπει να επιβληθεί αμέσως, χωρίς δισταγμούς και εκπτώσεις. Θα υπάρξουν αντιδράσεις; Ας υπάρξουν. Όχι μόνο από τους αρνητές, που είναι αμφίβολο εάν μπορούν να βάλουν δύο νομικές σκέψεις στη σειρά. Υπάρχει ένας κύκλος, σαφώς πιο συγκροτημένος, που αυτοεπιβεβαιώνεται απαγορεύοντας τις απαγορεύσεις και υπερασπιζόμενος «δικαιώματα», αρκεί να είναι δικαιώματα των «άλλων». Για τον κύκλο αυτόν, ο κόσμος αρχίζει από την ΕΣΔΑ και τελειώνει στον GDPR. Και επειδή οι διατάξεις των Συνθηκών, των Οδηγιών και του Συντάγματος είναι τόσο γενικόλογες ώστε καθένας μπορεί να βάλει μέσα ό,τι του αρέσει, στο τέλος σημασία δεν έχει τι λένε τα κείμενα αλλά πόση φασαρία κάνουν εκείνοι που τα ερμηνεύουν. Θα ακούσουμε ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός παραβιάζει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και την αρχή της αναλογικότητας. Ή ότι ο εργοδότης δεν μπορεί να απολύσει τον υπάλληλό του που αρνείται να εμβολιαστεί, το πολύ πολύ να του αλλάξει θέση γιατί αλλιώς έχουμε ανεπίτρεπτη μονομερή μεταβολή των όρων εργασίας -λες και η επιχείρησή του είναι κάτι σαν τη Microsoft.

Αλλά τι να κάνουμε; Θα το υποστούμε και αυτό…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Ιουνίου 2021