ΑΠΟΨΕΙΣ

Το ΚΙΝΑΛ δεν σκιρτά δημοσκοπικά. Και έτσι η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Ανάλογα με την αφετηρία της, άλλοτε το ΚΙΝΑΛ ταυτίζεται με τη Νέα Δημοκρατία, αγνοώντας την παρακαταθήκη του Ανδρέα και άλλοτε αγνοεί το «όμαιμον», που υποτίθεται ότι συνδέει τον κόσμο του με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά καιρούς εμφανίζονται και άλλες βαριάντες, που θυμίζουν περισσότερο παρκάρισμα φορτηγού και λιγότερο πολιτική στο σύγχρονο κόσμο -λίγο πιο αριστερά, λίγο πιο δεξιά, τώρα ίσιο το τιμόνι. 

Και επειδή η γκρίνια φέρνει σπασμωδικότητα, κατά καιρούς κάποιος βγαίνει και κάνει τα πράγματα χειρότερα, αποποιούμενος ακριβώς εκείνο το παρελθόν, για το οποίο το ΚΙΝΑΛ δικαιούται να καυχάται και, πάντως, οφείλει να υπερασπίζεται. Τις δύο περιόδους κατά τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τις ευθύνες προς την πατρίδα, κάτω από πετροβολητά, ύβρεις και προπηλακισμούς. 

Την περίοδο 2010 - 2012, όταν σήκωσε μόνο το βάρος των μεταρρυθμίσεων απέναντι στους «αγανακτισμένους» και τα Ζάππεια, και την περίοδο 2012-2014, την κατ’ εξοχήν «περίοδο του εκτσογλανισμού», κατά την δηλητηριωδώς εύστοχη έκφραση του Ευάγγελου Βενιζέλου, όταν συνεργάστηκε με τον ιστορικό του αντίπαλο, για να σώσει τη χώρα, με αντιπολίτευση ό,τι τοξικότερο έχει εμφανιστεί μεταπολεμικώς στα μέρη μας.

Αλλά το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ δεν είναι το μείγμα πολιτικής. Μακάρι να ήταν. Το ΚΙΝΑΛ, για να γίνει κοινοβουλευτικά υπολογίσιμο, πρέπει να φέρει πίσω εκείνους που του γύρισαν την πλάτη μόλις τους έκλεισε το δρόμο για την κουζίνα. Αυτός όμως, στη μεγάλη πλειονότητά του, είναι κόσμος χωρίς ιδεολογία. Ψηφίζει όπου βρίσκεται το πολύ προσωπικό του συμφέρον, αδιαφορώντας για τη μεγάλη εικόνα. 

Ψηφίζει ακόμη και εναντίον των παιδιών του. Ψήφιζε ΠΑΣΟΚ όταν το κοινοτικό χρήμα σκορπιζόταν σε παροχές ψηφοθηρίας, Νέα Δημοκρατία όταν ο Καραμανλής υποσχέθηκε μονιμοποίηση των συμβασιούχων, ΣΥΡΙΖΑ όταν ο Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι είχε βρει τρόπο για να μας δανείζουν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, ώστε η τρίτεκνη μητέρα στο δημόσιο να βγαίνει στη σύνταξη με είκοσι χρόνια δουλειάς -μέσα και οι παραμυθένιες «επαπειλούμενες». Αυτός ο κόσμος ποτέ δεν υπήρξε σοσιαλδημοκράτης, κεντροδεξιός ή αριστερός ριζοσπάστης. Μόνο βολεψάκιας! 

Ξέρει με ποιους έχει να κάνει, αλλά ποιος του εγγυάται ότι δεν θα γίνει αξιολόγηση στο δημόσιο; Ότι όλοι θα πληρώνονται κάθε πρώτη και δεκαπέντε, φιλότιμοι και αφιλότιμοι, εργατικοί και τεμπέληδες; Ότι δεν θα καταργηθεί ούτε ένας φορέας του δημοσίου από τους δεκάδες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης; Ότι δεν θα θιγούν τα προνόμια των συντεχνιών; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΙΝΑΛ;

Για να ξαναφέρει πίσω αυτούς τους ψηφοφόρους, το ΚΙΝΑΛ πρέπει να ξεπεράσει το χειρότερο ΠΑΣΟΚ. Αν το επιχειρήσει, παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Αν δεν το επιχειρήσει, θα μείνει στο 8%. Όσο και αν προσπαθούν οι προξενήτρες, τα σύνορα ανάμεσα στο ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αδιαπέραστα όσο η Πανμουτζόν -η σκληρότερη μεθόριος του κόσμου. Όπως στην Κορέα, χωρίζουν δύο κόσμους που θεωρητικά συγγενεύουν, αλλά δεν θα επικοινωνήσουν ποτέ μεταξύ τους. 

Όχι μόνο επειδή κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν συγχωρεί τις αθλιότητες που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο σαλτάρισμα προς την εξουσία. Αλλά, κυρίως, επειδή όσοι παρέμειναν στο ΚΙΝΑΛ έχουν συνειδητοποιήσει ότι το δίλημμα δεν είναι «αριστερά ή δεξιά», αλλά «δημοκρατία ή μαδουρισμός».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 2 Δεκεμβρίου 2018