Το πινάκιο το οποίο είχε αναρτηθεί στον πίνακα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης την περασμένη Πέμπτη, 19 Ιανουαρίου, σερνόταν ως το πάτωμα. Απολύτως λογικό, καθώς η υπόθεση με τον αρ. 25 η οποία αφορούσε στα περιβόητα “45άρια” των αδελφών Ψωμιάδη, αριθμεί συνολικά οκτώ κατηγορούμενους. 

Όταν, την επομένη, ήρθε η ώρα της εκφώνησης της υπόθεσης, υποβλήθηκε αίτημα αναβολής της δίκης από τον νομικό εκπρόσωπο μιας εκ των κατηγορουμένων, ο οποίος επικαλέστηκε ότι η πελάτισσά του πάσχει από βαριά κατάθλιψη. 

Συνηγόρησε σε αυτό και η κόρη της λέγοντας ότι εκτιμάται πως η κατάσταση της μητέρας της θα βελτιωθεί και άρα θα μπορέσει την επόμενη φορά να συμμετάσχει στην ακροαματική διαδικασία.

Η εισαγγελέας πρότεινε να απορριφθεί το αίτημα. Αμέσως υπεβλήθη δεύτερο αίτημα από τους αδελφούς Ψωμιάδη αυτή τη φορά, με το αιτιολογικό ότι ο νομικός παραστάτης τους είχε υποβληθεί την ίδια μέρα σε χειρουργική επέμβαση στο Λονδίνο. Τελικώς το δικαστήριο ανέβαλε την υπόθεση για τις 13 Μαΐου του 2024!

Αυτή ήταν η έκτη κατά σειρά αναβολή μιας υπόθεσης για φερόμενα αδικήματα τα οποία ανάγονται χρονικά στην περίοδο 2005-2010. Αδικήματα βαριά, που αφορούν, κατά περίπτωση, τις κακουργηματικές πράξεις της απιστίας στην υπηρεσία, της ηθικής αυτουργίας στην απιστία και της ψευδούς βεβαίωσης, τα οποία διώκονται σε βαθμό κακουργήματος. 

Πρόκειται, ως γνωστόν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, για 456 έργα συνολικής αξίας 15,4 εκατ. ευρώ τα οποία δόθηκαν με απ' ευθείας αναθέσεις σε εργολάβους με τη μέθοδο των κατατμήσεων, ζημιώνοντας τη Νομαρχία με περίπου 6,5 εκατ. ευρώ. 

Μαζί και μερικές δεκάδες εικονικές συμβάσεις έργου, μέσω των οποίων προσλαμβάνονταν παράνομα συγγενείς και εν γένει “ημέτεροι” των αδελφών Ψωμιάδη, ζημιώνοντας το δημόσιο με επιπλέον ένα εκατομμύριο ευρώ.

Η εκδίκαση της υπόθεσης αρχικά είχε προσδιοριστεί πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια, στις 19 Ιανουαρίου 2019, αλλά αναβλήθηκε έπειτα από αίτημα εκ μέρους ορισμένων εκ των κατηγορουμένων. Νέα εκδίκαση είχε οριστεί για τις 23 Σεπτεμβρίου 2019 όταν και πάλι αναβλήθηκε λόγω παρέλευσης ωραρίου. 

Στις 19 Μαΐου 2020 και στις 18 Μαΐου 2021 δεν εκδικάστηκε λόγω των περιοριστικών μέτρων στο πλαίσιο της πανδημίας και στις 6 Ιουνίου 2022, έλαβε νέα αναβολή για τις 19 Ιανουαρίου 2023 έπειτα από κωλύματα τα οποία επικαλέστηκαν δύο συνήγοροι των κατηγορουμένων.

Μ' αυτά και μ' αυτά παρήλθαν δεκαπέντε και πλέον χρόνια από την τέλεση των ενδεχόμενων αδικημάτων, χωρίς να έχει γίνει απολύτως τίποτε προκειμένου να απονεμηθεί Δικαιοσύνη. 

Στο μεταξύ, στο διάστημα αυτών των χρόνων, ένας εκ των κατηγορουμένων, ο πρώην διευθυντής της Διεύθυνσης Τεχνικής Υπηρεσίας της Νομαρχίας, ο Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης, έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια, όπως και ο πρώην πρόεδρος του ΕΚΘ, Νίκος Γιαννόπουλος, εκ των βασικών μαρτύρων κατηγορίας.

Μια τέτοια υπόθεση, με σημαντικό οικονομικό αντικείμενο, αλλά και μεγάλο πολιτικό αντίκτυπο, θα περίμενε κανείς να ξεδιαλύνει το ταχύτερο δυνατόν. 

Θα περίμενε από τη Δικαιοσύνη να επιδείξει καλύτερα αντανακλαστικά, ξεπερνώντας τις συνήθεις αγκυλώσεις της, ώστε να διατυπώσει την τελική κρίση της σε έναν εύλογο χρονικό ορίζοντα πενταετίας, άντε δεκαετίας. 

Θα περίμενε επίσης από τους κατηγορούμενους, κυρίως τα πολιτικά πρόσωπα, να κάνουν το παν προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαδικασία ώστε να αποτινάξουν την όποια ρετσινιά από πάνω τους.

Αντί αυτών όμως, βλέπουμε μια Δικαιοσύνη, εγκλωβισμένη στη ραθυμία της (δεν θέλω να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο), να αδυνατεί να ανταποκριθεί στο ρόλο της. Οι ευθύνες της είναι τεράστιες. 

Η ευκολία με την οποία διαρκώς αναβάλλει την εκδίκαση της υπόθεσης ισοδυναμεί ουσιαστικά με αρνησιδικία. Διότι, με τόσους εμπλεκόμενους, πάντα θα υπάρχει κάποιος κατηγορούμενος που θα πάσχει από κάτι, από κατάθλιψη, από άνοια (αυτό θα είναι το επόμενο σενάριο, θυμηθείτε το) κ.ο.κ. και πάντα θα υπάρχει κάποιος συνήγορος υπεράσπισης που θα λείπει είτε για λόγους υγείας είτε επειδή θα δικάζει κάπου αλλού. 

Με αυτά τα δεδομένα, εάν η Δικαιοσύνη συνεχίσει να δείχνει την ίδια κατανόηση, τότε γεννώνται πλέον σοβαρά ερωτήματα για το εάν θα διεξαχθεί ποτέ αυτή η δίκη.

Σε ό,τι αφορά τους κατηγορούμενους, και ειδικότερα τους Παναγιώτη και Διονύση Ψωμιάδη, από την πρώτη στιγμή έκαναν και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να αποτρέψουν την οριστική κρίση της Δικαιοσύνης. 

Εάν πίστευαν στην αθωότητά τους δεν θα επιδίδονταν σε έναν διαρκή κλεφτοπόλεμο. Αρχικά επιχείρησαν να κουκουλώσουν την υπόθεση, χωρίς επιτυχία. Παράλληλα, στράφηκαν με εξοντωτικές αγωγές σε βάρος δημοσιογράφων και εφημερίδων (“Θεσσαλονίκη” και “Μακεδονία”) που αποκάλυψαν το σκάνδαλο, αξιώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ως αποζημίωση για “συκοφαντική δυσφήμιση” και “ηθική βλάβη”. Τις έχασαν όλες! Και τώρα, μηχανεύονται δικαιολογίες προκειμένου να μην καθίσουν στο εδώλιο. 

Προτιμούν να κουβαλούν το στίγμα της “ενοχής” παρά να ρισκάρουν την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης. Με αυτή τους την τακτική μπορεί να έχουν αποτρέψει τη δικαστική κρίση, έχουν όμως, “επικυρώσει” την οριστική κρίση της κοινής γνώμης η οποία τους θεωρεί ενόχους· και τους το δείχνει με κάθε τρόπο είτε δια της εκλογικής αποδοκιμασίας είτε δια της κοινωνικής αποστροφής.

Υ.Γ. Οι αδελφοί Ψωμιάδη, μαζί και ο γενικός γραμματέας της πρώην Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, Δημήτρης Λευκόπουλος, είναι κατηγορούμενοι σε μία ακόμη, παρόμοια δίκη στην οποία, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, με εικονικές συμβάσεις έργου, προσελάμβαναν γιους, ανίψια, βαφτισιμούς και πάει λέγοντας, τους οποίους πλήρωναν κανονικά, χωρίς ασφαλώς να υπάρχουν παραδοτέα. 

Η δίκη εισήχθη πρώτη φορά στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον περασμένο Νοέμβριο και φυσικά αναβλήθηκε για τον προσεχή Οκτώβριο. Περισσότερα γι' αυτήν τη νέα υπόθεση στη σημερινή “Μακεδονία της Κυριακής”.