Οδηγήθηκε σε ναυάγιο ο διαγωνισμός για το έργο ύδρευσης, στο Φράγμα Χαβρία στη Χαλκιδική, το οποίο επρόκειτο να κατασκευαστεί με τη μέθοδο ΣΔΙΤ, καθώς καμία από τις τρεις κοινοπραξίες δεν κατέθεσε τελικά προσφορά. 

Οι βασικές αιτίες είναι δύο: πρώτον, γιατί οι υποψήφιοι ανάδοχοι θεώρησαν ότι το έργο ήταν υποκοστολογημένο, καθώς ο διαγωνισμός είχε εκκινήσει τον Οκτώβριο του 2020 και έκτοτε οι τιμές έχουν ανέβει πάρα πολύ, και δεύτερον, επειδή ο διαγωνισμός στηρίχθηκε σε υδρολογική μελέτη που είχε εκπονηθεί δεκαπέντε χρόνια πριν, το 2008, η οποία παρείχε δεδομένα που πιθανότατα έχουν μεταβληθεί λόγω της κλιματικής αλλαγής.

Με αφορμή αυτήν την εξέλιξη ο νους πάει σε άλλα δύο πολυδιαφημισμένα ΣΔΙΤ τα οποία αφορούν τη Θεσσαλονίκη και τα οποία επίσης οδεύουν ολοταχώς προς ναυάγιο μόνον που κανείς δεν θέλει να το ομολογήσει. Αναφέρομαι στην πολυθρύλητη ανάπλαση της ΔΕΘ και στο αμφιλεγόμενο έργο της κατασκευής υπόγειου πάρκινγκ στην πλατεία Ελευθερίας. 

Η περίπτωση της ΔΕΘ παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με αυτήν του Φράγματος Χαβρία. Είναι κι αυτή το ίδιο προχειρομελετημένη, με πολλές ασάφειες και αβεβαιότητες εξ ου και έχει κολλήσει εδώ και πολλούς μήνες και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη και την πρωτοβουλία να παραδεχθεί ότι το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα είναι αδύνατον να υλοποιηθεί.

Θυμίζω ότι ο αρχικός προϋπολογισμός για την κατασκευή του ConFEX Park όπως επονομάζεται το συγκεκριμένο πρότζεκτ, ήταν στα 120 εκατ. ευρώ. Σήμερα έχει ξεπεράσει τα 300 εκατ. και οδεύει ολοταχώς προς τριπλασιασμό. 

Και βεβαίως αυτή η πρωτοφανής αστοχία στην εκτίμηση του προϋπολογισμού μόνο εν μέρει οφείλεται στις αυξήσεις των υλικών του κατασκευαστικού κλάδου. Τα υπόλοιπα ήταν απλώς προχειροδουλειά. Αυτό, όμως, προκάλεσε δύο ανυπέρβλητες, όπως αποδεικνύεται δυσκολίες. 

Η πρώτη έχει να κάνει με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων στο πλαίσιο του ΣΔΙΤ. Η συμμετοχή ιδιώτη με ένα ποσόν της τάξης των 60 άντε 70 εκατ. ευρώ, με αντάλλαγμα τα έσοδα από όλες τις εμπορικές χρήσεις που προβλέπονται στο σχέδιο της ανάπλασης (ξενοδοχείο, εμπορικό κέντρο, υπόγειο πάρκινγκ) ήταν αρχικά δελεαστική. 

Τώρα όμως που το κόστος σχεδόν τριπλασιάστηκε και ο ιδιώτης θα κληθεί να βάλει ως και 150 εκατ., τα ανταλλάγματα δεν αρκούν. Γι' αυτό και οι ιθύνοντες αξιώνουν να ανεβεί η συμμετοχή του Δημοσίου πλέον στα περίπου 200 εκατ. ευρώ! Μόνο που αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν. Εξ ου και η υπόθεση παραμένει κολλημένη εδώ και σχεδόν δύο χρόνια.

Η περίπτωση της πλατείας Ελευθερίας είναι διαφορετική. Εκεί η διοίκηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα έχει εγκλωβιστεί και έχει εγκλωβίσει και την πόλη σε μια ακατανόητη ιδεοληψία για την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ περίπου 200 θέσεων, με χρηματοδότηση από ιδιωτικά κεφάλαια. 

Ο δήμαρχος ισχυρίζεται ότι σύμφωνα με τις μελέτες που διαθέτει η επένδυση είναι βιώσιμη και πως υπάρχει ενδιαφέρον και από μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους. Ωστόσο, σε τρεις μήνες ολοκληρώνεται η θητεία του και ούτε την υποτιθέμενη μελέτη έχει δημοσιοποιήσει, ούτε έχει εμφανίσει κάποια εταιρεία, πρόθυμη να εμπλακεί σε αυτήν την περιπέτεια. 

Από καιρού εις καιρόν ο κ. Ζέρβας έχει δεσμευτεί ότι οσονούπω πρόκειται να ανακοινώσει τις αποφάσεις του, αλλά πλέον, είναι προφανές ότι αγοράζει χρόνο ως τις εκλογές προκειμένου το θέμα αυτό που τον πληγώνει, να μείνει χαμηλά στην προεκλογική ατζέντα. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι η πόλη στερήθηκε ένα πάρκο, το οποίο ακόμη και με τους χειρότερους οιωνούς θα ήταν τώρα σε λειτουργία και αντ' αυτού η ιστορική πλατεία μετατράπηκε εκ νέου σε υπαίθριο πάρκινγκ.