ΑΠΟΨΕΙΣ

Τη δεκαετία του 1990 είχε ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση αναφορικά με την ανάγκη να στηριχτούν τα μικρά κόμματα ως αντίδοτο στον παραγοντισμό των μεγάλων. Αυτό άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 2000 και από την τρικομματική Βουλή του 1985 φτάσαμε στην οκτακομματική του Σεπτεμβρίου του 2015.

Σε αυτήν τη Βουλή τα τρία μικρότερα από τα οκτώ κόμματα εξέλεξαν το 1/10 των εδρών, δηλαδή 30 βουλευτές. Από βδομάδα ενδέχεται να μην αναγνωρίζονται καν σαν κόμματα, δηλαδή να έχουν τουλάχιστον πέντε βουλευτές. Αυτό θα μπορούσε να έχει συμβεί ήδη αν οι αρχηγοί τους δεν κατάπιναν τις διαφοροποιήσεις των βουλευτών τους, ώστε να μη χάσουν τα προνόμια του αρχηγού κόμματος.

Αυτοί, δηλαδή, που ισχυρίζονται ότι θέλουν να δώσουν άλλη πορεία στη χώρα, κάνουν τα στραβά μάτια στον ευτελισμό τους, για να μη χάσουν κάποια πρόσκαιρα προνόμια. Αναλόγως συμπεριφέρονται και οι βουλευτές τους.

Το θέμα είναι ότι από τη μεταπολίτευση και μετά η δομή, τα κίνητρα και η πολιτική στόχευση των «μικρών» κομμάτων, με την εξαίρεση του ΚΚΕ -κι ίσως της κοινοβουλευτικής έκφρασης της ανανεωτικής αριστεράς- προδιαθέτουν για τέτοιες στάσεις ζωής, διότι δεν είχαν ούτε κοινωνικές αναφορές ούτε δομή, ούτε αρχές. Με συνασπισμούς πικραμένων προσομοίαζαν.

Και γι’ αυτό και όλα τα μικρά κόμματα της περιόδου ήταν βραχύβια και επιβίωναν συνήθως για μία το πολύ δύο βουλευτικές θητείες, χωρίς αυτό να εμποδίζει τα στελέχη τους να κάνουν πολιτική καριέρα σε άλλα κόμματα.

Όμως, στον ενισχυμένο δικομματισμό η πολιτική βαρύτητα των μικρών κομμάτων ήταν μικρή και μικρό το κακό που προκαλούνταν. Μετά το 2012 δυστυχώς αυτό έχει αλλάξει, διότι πλέον αποτελούν αναγκαίους εταίρους στη διακυβέρνηση της χώρας.

Έτσι αναδείχτηκαν τα δομικά προβλήματα, τα οποία είχαν και γι' αυτόν το λόγο απέτυχαν παταγωδώς και εξελίχθηκαν σε παράγοντες αποσταθεροποίησης. Όχι μόνο ως κυβερνητικοί εταίροι -η ΔΗΜΑΡ την περίοδο 2012 - 15 και οι ΑΝΕΛ την περίοδο 2015 - 19, αλλά την ίδια περίοδο και ως απλά κόμματα εκτός εξουσίας, όπως το ΠΟΤΑΜΙ και η Ένωση Κεντρώων.

Τα «μικρά» κόμματα από δύναμη πολυφωνίας εξελίσσονται σε φορείς επικίνδυνης πολιτικής αστάθειας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Ιανουαρίου 2019