ΑΠΟΨΕΙΣ

Για μας τους αχόρταγους συλλέκτες ιστοριών, το σινεμά είναι η Μέκκα διασταυρωμένη με τον Παράδεισο. Ανήκει σε όλους το ίδιο, στους δημιουργούς και στους θεατές, δεν ξέρει σύνορα και τάξεις, ηλικίες και φυλές. Ανήκει σε Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Κινέζους, Ιάπωνες, Κορεάτες, Αμερικανούς, Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Πρώην Γιουγκοσλάβους και νυν Βόσνιους, Μεξικάνους και Σουηδούς, Δανούς και Τσέχους. Και σταματώ γιατί το κείμενο κοντεύει να γίνει ποστ της λατρεμένης σελίδας «Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ», ξέρω όμως ότι η κάθε χώρα έφερε στο μυαλό σας τους αντίστοιχους σκηνοθέτες-είδωλα.

Τα φετινά Όσκαρ έκαναν εικόνα αυτή την πανσπερμία ταλέντου. Αυτό είναι το ταλέντο, φυτρώνει παντού όπου υπάρχουν γόνιμα μυαλά, πόνος, χαρά και φαντασία. Σαν το μινάρι που έφερε η Κορεάτισσα γιαγιά και το φύτεψε μαζί με το γλυκούλι εγγονάκι της σε μια αμερικάνικη ερημιά.

Μια ερημιά αχανή, που την περιδιαβαίνουν άνθρωποι που τα έχουν χάσει όλα αλλά επιβιώνουν αποκτώντας μια ολότελα καινούρια αίσθηση ελευθερίας και αλήθειας στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. «Nomadland» και ο χαμένος τα παίρνει όλα, όπως λέει κι ο Αγγελάκας.

Άλλοι βέβαια έχουν ακόμα μεγαλύτερες απώλειες στη φετινή κινηματογραφική σοδειά κι εμείς από κοντά να τους παρακολουθούμε άναυδοι. Ο ντράμερ Ριζ Αχμέτ χάνει την ακοή του (και μαζί την αγαπημένη του Λου) κι ο Σερ Άντονι Χόπκινς τις ανώτερες νοητικές λειτουργίες του. Τι ρεσιτάλ υποκριτικής, Θεέ μου!

Ο Τσάντγουικ Μπόσμαν, πανέμορφος, υπερταλαντούχος και χρυσός άνθρωπος παρέδωσε το κύκνειο άσμα του παρέα με την απίστευτη Βαϊόλα Ντέιβις. Υπόκλιση βαθιά.

Στο κλίμα των ημερών έχουμε και μια ταινία με έναν Μεσσία και έναν Ιούδα. Είναι μαύροι και Πάνθηρες, αλλά η προδοσία πονάει το ίδιο. Όλα πονάνε το ίδιο.

Έχουμε και μια νέα, υποσχόμενη γυναίκα που γυρεύει να πάρει εκδίκηση για τη φίλη της. Και τέσσερις φίλους στη Δανία που ψάχνουν να βρουν αντίδοτο στην αφόρητη ανία της καθημερινότητας (αυτής που τώρα επί πανδημίας δοξάζουμε). Θα τελειώσω αυτό το κείμενο με τη σκηνή που με έλιωσε, τη σκηνή που ο Mads Mikkelsen χορεύει το «What a life». Με χορό λυτρωτικό κι άλλο τόσο ελεύθερος σαν ποταμός, χύνεται στη θάλασσα.

What a life!