ΑΠΟΨΕΙΣ

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 2010 όταν ήμουν επικεφαλής παράταξης στον δήμο Θεσσαλονίκης που σε μία συνεδρίαση, ένας καταστηματάρχης της εστίασης μου ορκιζόταν ότι ποτέ δεν καταλαμβάνει επιπλέον χώρο γιατί δεν θέλει να πληρώνει πρόστιμα.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έπρεπε να πάω τα παιδιά μου σε γιατρούς, στο κέντρο της πόλης, μπροστά στο μαγαζί του.

Στο κενό ανάμεσα στους γιατρούς, πήγα εκεί. Ήταν γεμάτος. «Ελάτε, καθίστε» μας είπε. «Δεν πειράζει, αφού είσαι γεμάτος», αντέτεινα.

«Καλά, εσένα θα αφήσουμε έτσι;» είπε κι έκανε ένα νεύμα, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα αμέσως ένα τραπέζι να εμφανιστεί από το πουθενά και τοποθετήθηκε εκτός του προβλεπόμενου χώρου.

Δεν κάθισα, και δεν ξέρω αν μου το συγχώρησε. Δεν το συζητήσαμε ξανά, το θυμήθηκα όταν πριν από λίγες μέρες το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε με ευρεία πλειοψηφία, όπως διάβασα, να εγκρίνει μια απόφαση που κανονίζει πως θα χρησιμοποιείται ο δημόσιος χώρος από τα καταστήματα που δουλεύουν στον δημόσιο χώρο.

Στο ερώτημα αν είναι ή δεν είναι καλή απόφαση, απάντηση δεν υπάρχει. Διότι καλή απόφαση είναι αυτή που μπορεί να εφαρμοστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι η απόφαση που θα εφαρμοστεί θα είναι μια καλή απόφαση. Θα είναι όμως ένας κανόνας που αν δουλέψει μπορεί να βελτιωθεί.

Ο δημόσιος χώρος της πόλης πέρασε δύσκολες μέρες. Μέρες στις οποίες ο κανόνας είχε πολύ... προσωπικά χαρακτηριστικά.

Μέρες στις οποίες, η γνωριμία με έναν δημοτικό σύμβουλο ανεξαρτήτως παραταξεως, -ποιος δεν ξέρει έναν δημοτικό σύμβουλο- αποτελούσε διαβατήριο «ήπιας» εφαρμογής των συγκεκριμένων ρυθμίσεων.

Που το επιχειρείν συνδυαζόταν με την εσωτερική πληροφόρηση των επικείμενων ρυθμίσεων ή και με πρόταση πώς να γίνουν.

Που τα «σωστά» ποτά πάνω από τη μπάρα, διευκόλυναν χαλαρότητα στους ελέγχους...

Με αλλαγές σε δημοτικά παρτέρια για να προσφερθούν δύο - τρία μέτρα παραπάνω για τραπεζοκαθίσματα σε έναν «ανιψιό»...

Καλώς ή κακώς με αυτά έχει να «παίξει» ο δήμαρχος Ζέρβας. Άσχετα αν τα θέλει ή όχι. Ενιαία σκληρή άποψη του δημοτικού συμβουλίου για τον δημόσιο χώρο που να διευκολύνει την εφαρμογή των κανόνων δεν θα υπάρξει ποτέ.

Υπηρεσιακός στρατός που να εφαρμόσει την απόφαση επίσης δεν υπάρχει.

Αλλά αυτά τα ξέρει. Με αυτά έπαιξε υποχρεωτικά για όσο καιρό είχε ανοίξει η εστίαση το καλοκαίρι, κι έπρεπε ή να διπλασιάσει τον χώρο ή να υποδιπλασιασει τα τέλη.

Δίκαιη προσέγγιση, αλλά χαοτική.

Γιατί νομίζουμε ότι η πόλη είναι μεγάλη αλλά δεν είναι. Και είναι λιγάκι δύσκολο δύο δημόσιοι χώροι να έχουν τις ίδιες ακριβώς προδιαγραφές για να μπορεί να εφαρμοστεί ο ίδιος κανόνας. Ένας Νίκος Ξανθόπουλος που υποδύεται τον Ιωβ είναι πάντα ανάμεσα μας. Ή ένας Νίκος Τσακιριδης, έτοιμος να πάρει πίσω το δίκιο του «his way» που θα έλεγε ο Σινάτρα.

Ο δήμαρχος Ζέρβας ακριβώς απέναντι του έχει κάποια βαριά ονόματα της νύχτας, φτιαγμένα μαγαζιά που δεν μένουν άδεια ποτέ, μπαμπάδες που ξόδεψαν το εφάπαξ για να μπορεί το παιδί να βγάλει ένα μεροκάματο, παρέες που ρισκάρουν τη μεταξύ τους εμπιστοσύνη για μια ΚΟΙΝΣΕΠ μειωμένων υποχρεώσεων που προσφέρει ούζο με μεζέ. Κάπως έτσι άλλωστε ξεκίνησε κι η liberation.

Όλοι αυτοί είναι τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι. Όλοι τους είναι έξ ίσου έτοιμοι να παλέψουν με τα νύχια και με τα δόντια για ένα επιπλέον τετραγωνικό. Για να "βολεύουν" εμας αν πάμε και δεν βρούμε κάθισμα. Γιατί αυτή είναι η ζωή του; αυτό είναι το ψωμί τους. Από το οποίο πρέπει να ζήσει κι ο ιδιοκτήτης του ακινήτου. Όσο πιο πολλά τραπεζάκια, τόσο πιο υψηλό ενοίκιο.

Αν απέναντι του είχε αλυσίδες πλουσίων funds, αλλιώς θα διαπραγματευόταν. Αλλά δεν έχει.

Δεν έχω καθολική απάντηση γιατί όλα είναι τόσο διαφορετικά. Δεν έχω άλλη λύση γιατί δεν βλέπω να υπάρχει στρατός να την επιβάλλει. Έχω όμως μια ιδέα που προέκυψε από τους συμβιβασμούς του εγκλεισμού. Να πιστέψουμε το απραγματοποίητο.

Όχι αυτό που μας πρότειναν το Μάη του 1968 στο Παρίσι. Αλλά στη δυνατότητα να συμβεί στην πόλη αυτό που γιορτάζουμε αυτές τις μέρες.

Καλή Ανάσταση!