ΑΠΟΨΕΙΣ

Είχα κάποτε έναν φίλο που σιχαινόταν ο,τιδήποτε κόκκινο υπάρχει προς βρώσιν. «Φωτιά στα κόκκινα, αλλά με την αντιστρόφως ανάλογη έννοια!», έλεγε συχνά με χιούμορ.

Ερχόταν καλή ώρα ο θερμότατος Αύγουστος κι εκεί που όλοι λαχταρούσαν μια φέτα παγωμένο καρπούζι να δροσιστούν, εκείνος ανατρίχιαζε και μόνο στην ιδέα ότι θα το αγγίξει, όχι να το φάει…

Η δε χωριάτικη που όλοι οι ξένοι του κόσμου έρχονται στην Ελλάδα για να απολαύσουν με τη φετούλα, το αγγουράκι, τις ελίτσες και την ντοματούλα της, εκείνου ήταν σαν να του βρωμούσε από δέκα μέτρα μακριά.

Μέχρι και τα κεράσια, που εγώ τα θεωρώ το πιο νόστιμο φρούτο του κόσμου και δεν μπορώ να τα φάω λόγω ενός προβλήματος υγείας και το φέρω βαρέως και το ’χω μεγάλο καημό και μαράζι γιατί τα λαχταράω κάθε άνοιξη, τα αντιμετώπιζε σαν βόλια που άμα τα ρίξει στο στομάχι του θα του το τρυπήσουν όλο.

Δεν σας λέω για τα πατζάρια, τις κόκκινες πιπεριές, τις φράουλες κ.ά. γιατί θα σας κουράσω (αν δεν το έχω κάνει ήδη δηλαδή) και γιατί πιστεύω, ως νοήμονες άνθρωποι και αναγνώστες που είστε, ότι έχετε καταλάβει επακριβώς τι εννοώ.

Κάποτε θυμάμαι είχαμε πάει σε ένα τραπέζι ακριβό. Μας είχαν σερβίρει για ορεκτικό ένα δυσεύρετο φίνο τυρί ενός ελληνικού νησιού που τώρα μου διαφεύγει, συνοδεία μιας επίσης δημοφιλούς ετικέτας κρασιού και όλοι περιχαρείς ετοιμαζόμασταν να τα απολαύσουμε.

Εκείνος με την αηδία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο έσκυψε μυστικά στο αυτί και μου ψιθύρισε για να μην τον ακούσουν οι υπόλοιπο συνδαιτυμόνες και φρικάρουν: «Μπορείς σε παρακαλώ να βγάλεις τη ντομάτα από το τυρί και να το καθαρίσεις από πάνω για να το φάω; Δεν μπορώ ούτε να τη βλέπω!».

Εγώ πάλι, αν και τον αγαπώ πολύ και τον υπολήπτομαι, δεν κατάλαβα ποτέ τι είδους ιδιοτροπία ήταν αυτή που είχε ο κατά τα άλλα πολύ ευφυής άνθρωπος. Όταν μου το είχε πρωτοπεί δυσκολεύτηκα αρχικά να το πιστέψω και νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα, αλλά μετά, όταν το είδα στην πράξη, εννόησα και τι εννοούσε και, κάθε φορά, που μου έλεγε γι’ αυτό απλώς έκανα τον σταυρό μου κι έλεγα από μέσα μου ότι μια διαταραχή την έχει, δεν μπορεί…

Εδώ και πολλά χρόνια τον έχω χάσει, έχουμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο πάνω από τριετία, αλλά πάντα τον έχω στο μυαλό μου ως τον άνθρωπο που δεν του άρεσαν οι κόκκινες τροφές.

Αυτό το διάστημα των υψηλών θερμοκρασιών (κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά) τον σκέφτομαι πολύ. Μα, να μην μπορεί να φάει ένα καρπούζι, μια ντοματούλα, κάτι να δροσιστεί; Αναρωτιέμαι.

Και αν ποτέ τον συναντούσα θα τον ρωτούσα πρώτο απ’ όλα: Τα τρως πια τα κόκκινα;

Μετά θα του έκανα κουβέντα και για το εμβόλιο και για τον κορονοϊό!