ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν δεν υπήρχε το ανθρώπινο δράμα, θα απολαμβάναμε το ξεβράκωμα που η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κατάφερε στον ελληνικού τύπου συνασπισμό Άκρας Δεξιάς - Τυχοδιωκτικής Δεξιάς - Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Ορθόδοξης Αριστεράς - Αναρχικών της πλάκας. Εξίσου, στους «ευαίσθητους» καλλιτέχνες και στους πανεπιστημιακούς υπηρεσίας που αυτοκλήτως παριστάνουν τον «πνευματικό κόσμο». Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την υποκρισία τους. Όταν δεν σιωπούν, μας λένε ότι έχουμε σύγκρουση δύο ιμπεριαλισμών, γι’ αυτό εκείνοι είναι μόνο με τους πρόσφυγες. Ψιθυρίζουν ότι ο Πούτιν έχει κι αυτός κάποιο δίκιο γιατί τον προκάλεσε η Δύση. Εμφανίζουν την χιτλερικού τύπου εισβολή ως «αποναζιστοποίηση». Οι Ρώσοι βομβαρδίζουν αμάχους και εκείνοι καμαρώνουν καίγοντας σημαίες του ΝΑΤΟ. Ωριμότητα νηπιαγωγείου! Γελοίοι τύποι που χαλάνε τον κόσμο στα social media επειδή τους στραβοκοίταξε αστυνομικός, ειρωνεύονται εκείνους που αντιμετωπίζουν τανκς με μολότοφ. Οι Καμμένοι κάνουν like στις χυδαιότητες της ρωσικής πρεσβείας για την δολοφονία άμαχων ομογενών. Και για να φθάσουμε στο άκρον του σουρεαλισμού -η χώρα είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε- εκείνοι που το 2015 φώναζαν «πουτ…α όλα», τώρα ανησυχούν ότι θα χάσουμε τους Ρώσους τουρίστες. Κάτω από τον μανδύα μιας βαγκνερικής όπερας στο Μπαϊρόιτ κρυβόταν παπατζήδες από παράδρομους της πλατείας Βάθης. Και τώρα που αποκαλύπτονται, δεν μπορούμε να το διασκεδάσουμε. Μπορούμε όμως να τους αποδώσουμε την χλεύη που τους αξίζει και να κλείσουμε οριστικά τις σχέσεις μαζί τους.

Και πολύ αργήσαμε! Εδώ και δέκα χρόνια, από τους Αγανακτισμένους στο «ηρωικό Όχι» του Δημοψηφίσματος, μετά στους αρνητές των μέτρων για τον κορονοϊό και κατόπιν στους αντιεμβολιαστές, δεν υπήρξε μείζον ζήτημα που απασχόλησε την ελληνική κοινωνία χωρίς να φέρει στην επιφάνεια τον βαθύ διχασμό της ως προς τον τρόπο αντίληψης του σύγχρονου κόσμου. Άλλοτε από την ίδια, άλλοτε από διαφορετική αφετηρία αλλά πάντοτε με την ίδια κατάληξη. Χαλάσαμε το στομάχι μας προσπαθώντας να τους μιλήσουμε με την λογική, στραγγίξαμε την υπομονή μας για να μην χαλάσουμε φιλίες και γνωριμίες χρόνων. Αφελείς όπως είμαστε, νομίζαμε ότι επρόκειτο για μία ιδιοτροπία των καιρών που κάποτε θα έπαυε. Είχαμε φάει τόσο παραμύθι για την «ηθική υπεροχή» της Αριστεράς ώστε παραξενευόμασταν βλέποντάς την να αγκαλιάζεται με τους Ακροδεξιούς στις πλατείες. Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το κλείσιμο του ματιού στην Χρυσή Αυγή και οι καταδρομικές επιθέσεις των «αναρχοαυτόνομων» σε όποιον ενοχλούσε την κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου ήταν αποτέλεσμα μιας όσμωσης που εξελίχθηκε στο υπέδαφος της δημόσιας ζωής και γέννησε έναν Φρανκεστάιν που προσπάθησε να καταλύσει το πολίτευμα. Δεν το κατάφεραν επειδή άντεξαν οι θεσμοί και το δημοκρατικό πολιτικό τόξο. Αλλά ο κίνδυνος που συνθέτουν ο θαυμασμός προς τα απολυταρχικά καθεστώτα και η αποστροφή προς την λογική, είναι πάντοτε ενεργός.

Δεν έχει πλέον νόημα να περιμένουμε. Εκείνους που θαυμάζουν τον Πούτιν από ψυχική διαταραχή, ας τους αναλάβουν οι κοινωνικές υπηρεσίες. Με εκείνους που ταυτίζονται ιδεολογικά μαζί του, δεν χρειάζεται ούτε «καλημέρα». Και εκείνους που έχουν τρυπώσει σε κάποιο ρωσικό pay roll για να παριστάνουν είτε τους πολιτικούς είτε τους δημοσιογράφους περνώντας γραμμή του Κρεμλίνου δεν αξίζει ούτε το φτύσιμο κατάμουτρα. Πιθανότατα, τώρα συνειδητοποιούμε πλήρως πόσο συστηματική και δηλητηριώδης υπήρξε η διείσδυση της ρωσικής προπαγάνδας στην Ελλάδα. Αλλά αντίθετα με ό,τι ισχύει στην χώρα του ιμιτασιόν «Πατερούλη» όπου αν διαφωνήσεις σε τρώει το μαύρο σκοτάδι, εδώ, ευτυχώς, επικρατούν οι αξίες της μισητής Δύσης. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις πολιτικούς σχηματισμούς ούτε να κλείσεις ΜΜΕ που υπονομεύουν την Δημοκρατία ή/και χρηματοδοτούνται από ολιγάρχες. Αυτό μπορεί να το αναλάβει μόνο η κοινωνία. Αν έχει διάθεση να το κάνει, μένει να αποδειχθεί.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05.06.2022