Θα φανεί μετά την άνοιξη
Πρωτιά για την ολλανδική ακροδεξιά, αν και οι 35 βουλευτές του Βίλντερς υπολείπονται πολύ των 76 απαιτούμενων για κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πάντως το άθροισμα των τριών μεγαλύτερων «δεξιών» σχηματισμών φτάνει τις 80 έδρες, προσφέροντας τους την ευκαιρία σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού.
Η Ολλανδία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς τα αντιμεταναστευτικα κόμματά της είναι διαχρονικά ισχυρά. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι οι ηγεσίες τους συνήθως δεν αντιτίθενται στις ατομικές ελευθερίες, αλλά εστιάζουν σχεδόν αποκλειστικά στις αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας για τη Δύση. Χαρακτηριστική περίπτωση ανάλογου ηγέτη ήταν ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος Πιμ Φορτάιν • η δολοφονία του οφείλεται στην αντιισλαμική μα και αντισυστημική ρητορική του. Έκτοτε η γνωστή για τον φιλελευθερισμό της χώρα έχει σταδιακά σκληρύνει τη στάση της πάνω σε ζητήματα μετανάστευσης και δημόσιας ασφάλειας, σε σημείο που ανάλογες θέσεις να υιοθετούνται πλέον ακόμη κι από την τουρκικής καταγωγής διάδοχο του Ρούτε.
Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα τούτα στις Κάτω Χώρες, στη Γαλλία η ΛεΠέν προηγείται δημοσκοπικά ενόψει προεδρικών εκλογών, στην -ενοχική- Γερμανία το AfD φιγουράρει στην κορυφή, στην Ισπανία οι θεσμικές ακροβασίες των σοσιαλιστών ευνοούν το Vox και το Λαϊκό Κόμμα, η Μελόνι χαίρει ικανοποιητικής αποδοχής μεταξύ των Ιταλών, ο κεντρώος Κρίστενσον εξετάζει στρατιωτικές περιπολίες στις σουηδικές γειτονιές, ο Μιλέι αναστατώνει τη Νότια Αμερική, και ο Τραμπ πιθανότατα θα επιστρέψει στο Λευκό Οίκο. Στην αγωνία για τον πληθωρισμό, την έξαρση του δικαιωματισμού και την ένταση της εγκληματικότητας έχουν πλέον προστεθεί οι θηριωδίες της Χαμάς και η αμετροέπεια του Ερντογάν. Κατά συνέπεια, σήμερα θεωρείται εξαιρετικά πιθανή μία διεθνής επέλαση της ευρύτερης Δεξιάς, αρχικά στις προσεχείς ευρωεκλογές.
Βέβαια ακόμη κι εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, οι δυνάμεις αυτές ομολογουμένως στερούνται συναντίληψης. Από τους εκφραστές τους, άλλοι νιώθουν εθνικιστές, άλλοι δυτικιστές. Άλλοι ασπάζονται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και άλλοι τη συντήρηση. Άλλοι δηλώνουν υπέρ του κοσμικού κράτους, άλλοι υπέρ ενός χριστιανικού χαρακτήρα. Άλλοι λατρεύουν τον Πούτιν όταν άλλοι τον απεχθάνονται. Άλλοι είναι γκατζετάκηδες, άλλοι λουδίτες. Άλλοι τοποθετούνται υπέρ του ελεύθερου εμπορίου ενώ άλλοι κατά. Πάντως κάπου ομονοούν: στην βεβαιότητά τους ότι οι κεντροαριστερές πολιτικές οδηγούν στην κατρακύλα, ότι μία γενικευμένη σύγκρουση είναι ante portas, και ότι μόνο ένα γερό φρενάρισμα μπορεί να μας σώσει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το σύγχρονο μαζικό ενδιαφέρον για τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Εφόσον συνεχίσει να φουσκώνει, το κύμα θα φτάσει κι εδώ. Ωστόσο, για καλή τύχη της κυβέρνησης, ούτε τα υφιστάμενα στα δεξιά της κόμματα δύνανται να συσπειρώσουν ευρύτερες ομάδες πολιτών. Οι ημέτεροι εθνικολαϊκιστές, νεοναζί και θρησκόληπτοι αδυνατούν να γοητεύσουν τους εκσυγχρονιστές νέους, τους σοβαρούς συντηρητικούς και όσους υπερασπίζονται τον δυτικό προσανατολισμό της Ελλάδας. Το αν θα μας προκύψουν νέοι παίκτες λογικά θα φανεί μετά την άνοιξη.
*Δημοσιεύθηκε στη"ΜτΚ" στις 26.11.2023
