Της Χαράς Κεφαλίδου Τομεάρχη Παιδείας ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Σαν θεατές σε σειρά θρίλερ παρακολουθούμε, συμμετέχοντας στην αγωνία των πρωταγωνιστών, τα σχεδόν καθημερινά επεισόδια βίας, εγκληματικότητας, εκφοβισμού που συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας και έχουν περάσει ως γενικευμένη ατμόσφαιρα μέσα στα σχολεία που εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας για να γίνουν οι αυριανοί ενήλικοι που θα ορίσουν τον κόσμο μας.

Μαθητής νοσηλεύεται στο νοσοκομείο ύστερα από ξυλοδαρμό από συνομηλίκους του. Γονέας χτύπησε δασκάλα σε δημοτικό σχολείο. Συμμορίες ανηλίκων, εκφοβίζουν καθημερινά μαθητές. Εκατοντάδες περιστατικά συμβαίνουν, που συνήθως μένουν αόρατα πίσω από τις σχολικές πόρτες και τις οικογένειες των θυμάτων. Αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι μόνο η άκρη της προβοσκίδας του ελέφαντα που κρύβουμε στο δωμάτιο.

Όσοι μεγαλώνουμε παιδιά ξέρουμε πιθαμή προς πιθαμή τη διαδρομή της βίας στο σχολικό περιβάλλον, που ξεκινά με τη συχνότερη -και ηπιότερη- μορφή του λεκτικού εκφοβισμού της κοροϊδίας που συνεχίζει με την εξύβριση, κλιμακώνεται με το σωματικό εκφοβισμό, χτυπήματα - σπρωξίματα και αν αυτά δεν κάμψουν τις αντιστάσεις, έρχεται ο κοινωνικός εκφοβισμός, η απομόνωση και η κοροϊδία των θυμάτων - μαθητών από όλη την τάξη.

Στα χρόνια της εφηβείας τα πράγματα σκληραίνουν, τα περιστατικά βίας πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά, δημιουργώντας ένα τοξικό κλίμα διάχυτου φόβου και αδιαφορίας, ως παράγωγο αποτέλεσμα, με τις οικογένειες μόνες να αντιμετωπίζουν με συμβουλές «μην μπλέκεις», «μη μιλάς», «μη δίνεις σημασία», «μην κάνεις παρέα» και οι λίγοι πιο τολμηροί και αισιόδοξοι, «μίλα με τον υπεύθυνο καθηγητή» - θύμα και αυτός του φόβου.

Η ελληνική πολιτεία έως τώρα παρέμεινε ουσιαστικά παρατηρητής, αφήνοντας το φαινόμενο να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, να γιγαντώνεται και τελικά να παίρνει διαστάσεις που την ξεπερνούν. Τα μεμονωμένα περιστατικά βίας έγιναν γενικευμένη κατάσταση, που δεν χωράει να κρυφτεί πουθενά.

Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης : γονείς, παιδιά, εκπαιδευτική κοινότητα, η κοινωνία, κυρίως όμως η επίσημη πολιτεία. Η βία απλώνεται όσο εμείς σωπαίνουμε, ανεχόμαστε ή αδιαφορούμε. Αναπαράγεται με ταχύτητα από τα ΜΜΕ, από τα μέσα διασκέδασης των παιδιών, ακόμη και μέσα από τα παιχνίδια.

Το φαινόμενο είναι σύνθετο και πολυπαραγοντικό. Προφανώς δε φταίει μόνο το αποδιαρθρωμένο σχολείο, ούτε μόνο η χαλαρότητα της οικογένειας, ούτε μόνο τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από μόνα τους γι’ αυτό που συμβαίνει. Είναι όλα αυτά μαζί .

Τα παιδιά μας είναι ο μεγεθυντικός καθρέφτης μας. Συμπεριφέρονται, αντιγράφοντας και αναπαράγοντας στον δικό τους μικρόκοσμο του σχολείου, της παρέας, της πλατείας, τη σκληρότητα του κόσμου των μεγάλων, τις βίαιες παραστάσεις και τα βιώματα των ενηλίκων. Όσο όλοι εμείς παρακολουθούμε με επιδερμική αγωνία πότε θα έρθει η επόμενη κορύφωση για να την κάνουμε τίτλο ειδήσεων, ανακοινώσεις αρμοδίων, διημερίδα προβληματισμού και μετά να την προσπεράσουμε, θα τρέμουμε κάθε φορά που το δικό μας παιδί ανοίγει την πόρτα του σπιτιού να βγει στον κόσμο.

Αλήθεια εκείνη η Διακομματική Επιτροπή για τον σχολικό εκφοβισμό που φτιάξαμε το 2020 που είναι;