ΑΠΟΨΕΙΣ

Στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών του 2014, στο δήμο Θεσσαλονίκης, οι τρεις πρώτοι συνδυασμοί πήραν το 72,77% των ψήφων.

Ο πρώτος από τους συνδυασμούς ισχυριζόταν ότι είχε ισχυρά αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά, ο δεύτερος την υποστήριξη της τότε κυβερνώσας ΝΔ και ο τρίτος του τότε ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώτος κέρδισε στο δεύτερο γύρο και πήρε το 60% των εδρών, δηλαδή 29 στους 49 συμβούλους.

Οι εφετινές εκλογές θα διεξαχθούν με απλή αναλογική, για τις επιπτώσεις της οποίας στην κυβερνησιμότητα των δήμων έχουν εκφραστεί πολλές επιφυλάξεις.

Αν το 2014 ίσχυε η απλή αναλογική, διοίκηση θα σχημάτιζαν είτε η πρώτη με τη δεύτερη παράταξη (18 και 13 σύμβουλοι αντίστοιχα), είτε οριακά η πρώτη με την Τρίτη, που ίσως συγκέντρωναν 25.

Σήμερα, πέντε χρόνια αργότερα, έχει επέλθει η διάλυση. Οι σύμβουλοι της πρώτης παράταξης, έχουν διασκορπιστεί σε 4 τουλάχιστον νέες παρατάξεις, οι 10 σύμβουλοι της δεύτερης παράταξης, αν και ανήκουν στο κόμμα που είναι πλέον πάνω στο κύμα που βγάζει στην εξουσία, έχουν κάνει δύο -τουλάχιστον- επιλογές παρατάξεων και οι τρεις σύμβουλοι της τρίτης παράταξης, που είναι στην κυβέρνηση, έχουν άλλες τόσες.

Τώρα είναι αμφίβολο αν οι κυρίαρχες τάσεις και στους 3 συνδυασμούς μαζί συγκεντρώνουν 25, για να κάνουν διοίκηση.

Όσο διαλυτική κι αν είναι η επίδραση της απλής αναλογικής, ωχριά μπροστά στη διάλυση που έχει δημιουργήσει η ανευθυνότητα στη συγκρότηση παρατάξεων χωρίς αρχές και κοινή βάση.

Τέτοιες παρατάξεις ήταν αδύνατο να διοικήσουν.

Όπως εξαιρετικά δύσκολο θα είναι να διοικήσουν και οι περισσότερες από αυτές που δημιουργούνται τώρα, γιατί οικοδομούνται με τα ίδια σαθρά υλικά.

Αλλά αυτό δεν είναι θέμα εκλογικού συστήματος. Είναι από τη μία η αγωνία των επικεφαλής να συμπληρώσουν δυσανάλογα μεγάλα ψηφοδέλτια (των περίπου 100 υποψηφίων κατά μέσο όρο) και από την άλλη η προσδοκία των υποψηφίων να βρουν το ψηφοδέλτιο στο οποίο θα έχουν περισσότερες δυνατότητες να εκλεγούν και να ενταχθούν άκριτα.

Οι δε ανύπαρκτες διαφορές των παρατάξεων μεταξύ τους κρύβονται πίσω από την ανάδειξη κεντρικών πολιτικών διαφοροποιήσεων και σκοπιμοτήτων. Ευτυχώς, διότι οι περισσότερες ούτε διαφορετικούς στόχους έχουν ούτε όραμα για το μέλλον.

Διότι δεν μπορούν να έχουν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ στις 24 Φεβρουαρίου 2019