Θολοτέ
Όλη η θολούρα που επικρατεί στο συλλογικό ελληνικό εγκέφαλο για το οικονομικό μοντέλο που υπάρχει (και -δεν- λειτουργεί) στη χώρα είναι αποτυπωμένο στις τελευταίες απεργίες στον ΟΤΕ.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, όλα ξεκίνησαν όταν η διοίκηση του Οργανισμού, που πλέον είναι εταιρεία, προφανώς για να μειώσει το μισθολογικό κόστος και να αυξήσει τα κέρδη της αποφάσισε να αναθέσει σε ιδιώτες το έργο της φύλαξης.
Περίπου 75 άτομα που απασχολούνταν στο συγκεκριμένο κομμάτι ενημερώθηκαν για τις προθέσεις της εταιρείας, ενώ τους προτάθηκε πακέτο αποζημίωσης και απασχόληση στην ιδιωτική εταιρεία security, που θα αναλάμβανε το έργο.
Έτσι, μέχρι να εκπνεύσει η προθεσμία (12/12/2019), τη συμφωνία που ήταν βέβαια του τύπου «δέχεσαι ή απολύεσαι» υπέγραψε η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Έμειναν έξι άτομα, τα οποία διαφώνησαν, δίνοντας έτσι το έναυσμα για τις κινητοποιήσεις της ΟΜΕ-ΟΤΕ.
Η κόντρα διοίκησης - εργαζομένων κατέληξε στα δικαστήρια, καθώς με αφορμή τις κινητοποιήσεις στο κεντρικό κτίριο του Οργανισμού στη Θεσσαλονίκη (Καρόλου Ντηλ με Ερμού) ο περιφερειακός διευθυντής υπέβαλε μήνυση σε πέντε εργαζόμενους για παράνομη βία και διατάραξη οικιακής ειρήνης.
Οι πέντε συνελήφθησαν και με προφορική εντολή του εισαγγελέα αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ στη συνέχεια «ανταπέδωσαν», μηνύοντας τον περιφερειακό διευθυντή του ΟΤΕ για ψευδή καταμήνυση και παρακώλυση συνδικαλιστικής δραστηριότητας.
Για να συμπληρωθεί η εικόνα είναι απαραίτητο να θυμηθούμε ότι από τον Ιούλιο του 2009 η Deutsche Telekom κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΤΕ. Το ποσοστό της γερμανικής εταιρείας, που σύμφωνα με όσα συζητάμε τα χρόνια της κρίσης είναι ο ορισμός του επενδυτή, φτάνει σήμερα περίπου το 45%, με το ελληνικό δημόσιο να κατέχει άλλο ένα 5%, ενώ το υπόλοιπο μετοχικό κεφάλαιο βρίσκεται υπό καθημερινή διαπραγμάτευση στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Αυτά είναι τα στοιχεία.
Ας δούμε τώρα και μερικές -θέλω να πιστεύω- λογικές παρατηρήσεις.
Κάθε επενδυτής που βάζει χρήματα σε μια δουλειά έχει σκοπό το κέρδος. Βάζει λεφτά για να βγάλει περισσότερα. Αν δεν μας αρέσει αυτή η παγκόσμια συνθήκη, θα πρέπει να φροντίσουμε ως χώρα και ως κοινωνία να μην έχουμε ανάγκη αυτά τα χρήματα. Γίνεται αυτό;
Κάποιοι, αντίθετα με όσα έχουν καταγραφεί στον πλανήτη τα τελευταία 100 χρόνια, υποστηρίζουν ότι γίνεται με την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι δεν γίνεται και γι’ αυτό θα πρέπει να παρέχονται στις επιχειρήσεις κάθε είδους διευκολύνσεις, προκειμένου να είναι κερδοφόρες και έτσι να διατηρούν και τις θέσεις εργασίας.
Υπάρχει και ακόμη μία προσέγγιση που λέει «ναι» στις επενδύσεις αλλά με όρους και προϋποθέσεις, θεωρώντας ότι υπάρχει η δυνατότητα να προστατεύεις τους εργαζόμενους και παράλληλα να είσαι φιλικός στις επιχειρήσεις.
Πρόκειται για μία εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση. Και για το λόγο αυτό η πολιτική δύναμη που θα τη λύσει με ρεαλισμό θα έχει και λόγο για το μέλλον της χώρας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Ιανουαρίου 2020
