ΑΠΟΨΕΙΣ

Ακούω και διαβάζω συνεχώς το τελευταίο διάστημα την πρόβλεψη ότι τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά το τέλος της πανδημίας του κορονοϊού.

Μου φαίνεται απολύτως λογική η ιδέα μιας διαφορετικής πραγματικότητας που προκύπτει μετά από μια τόσο έντονη εμπειρία που βιώνει ο πλανήτης και η χώρα, ταυτόχρονα σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Από την άλλη όμως δεν είναι λίγες οι φορές -ειδικά στην Ελλάδα-που οι επιλογές και η πορεία μας κινούνται κόντρα στη λογική. Ούτε είναι λίγες οι φορές που το μόνο που μας χωρίζει από καταστροφικές επιλογές του παρελθόντος είναι ο χρόνος που δίνει την ευκαιρία να τις επαναλάβουμε.

Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε;

Πριν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα είναι κρίσιμη μια διαπίστωση.

Δύο είναι τα στοιχήματα στα οποία παίζουμε, θέλοντας και μη, με διοργανωτή τον κορονοϊό. Το πρώτο φυσικά είναι η επιβίωση. Σε αυτό το πεδίο φαίνεται ότι τα πράγματα στη χώρα εξελίσσονται σύμφωνα με το καλό σενάριο που προβλέπει ελεγχόμενη κατάσταση στον αριθμό των κρουσμάτων και στον τρόπο που ανταπεξέρχεται το εθνικό σύστημα υγείας. Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς τις εκατόμβες των νεκρών που θρηνούν ευρωπαϊκές χώρες με πολύ καλύτερες υποδομές και οργάνωση, φαίνεται ότι η Ελλάδα θα βγει νικήτρια με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

Το δεύτερο στοίχημα αφορά τον μεταβολισμό της γνώσης και της εμπειρίας που αποκτήθηκε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, σε έμπνευση και πηγή ενέργειας για μια καλύτερη Ελλάδα.

Τι μάθαμε μέχρι στιγμής από τον κορονοϊό;

Ότι με τις σωστές και έγκαιρες αποφάσεις που δεν λογαριάζουν το στιγμιαίο κόστος μπορούμε να εξασφαλίσουμε πολλαπλά οφέλη για όλους.

Ότι μπορούμε να πειθαρχήσουμε και να στριμώξουμε τα «θέλω» μας όταν νιώθουμε κομμάτι ενός κοινού και ταυτόχρονα σπουδαίου σκοπού, στον οποίο η συμμετοχή μας μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Ότι μπορούμε να βάλουμε στο περιθώριο τις φωνές που αγωνίζονται όχι για το κοινό καλό αλλά για τη δική τους επιβίωση.

Ότι υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία δυνάμεις που στις δύσκολες στιγμές δεν κρύβονται πίσω από ελλείψεις, προβλήματα ή σκοπιμότητες αλλά δίνουν τη μάχη με αυταπάρνηση κουβαλώντας στις πλάτες τους τεράστιο φορτίο, μεγαλύτερο και από αυτό που τους αναλογεί. Δεν ανήκουν μόνο οι γιατροί και οι νοσηλευτές σε αυτή την κατηγορία. Ανήκει και η κακοπληρωμένη υπάλληλος του super market η οποία δεν καταδέχθηκε να πάρει άδεια για να προστατεύσει τον εαυτό της και την οικογένειά της, αλλά έμεινε στην πρώτη γραμμή, γιατί ήθελε την επόμενη μέρα της μάχης να μπορεί να βλέπει στα μάτια τους συναδέλφους της.

Είναι νομίζω προφανές ότι με αυτό το «κεφάλαιο» πολλά μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Το θέμα είναι αν θα το αξιοποιήσουμε όπως πρέπει ή αν θα το απαξιώσουμε με την πρώτη ευκαιρία στο βωμό προσωπικών, κομματικών ή άλλων σκοπιμοτήτων, όπως πολλές φορές έχουμε πράξει στην ιστορία μας...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Απριλίου 2020