ΑΠΟΨΕΙΣ

Μέχρι την Παρασκευή όλοι και όλες οι υποψήφιοι που έδωσαν Πανελλαδικές έπρεπε να έχουν υποβάλει την δήλωση προτίμησης για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ. Όσο και αν τους κατευθύνουμε να διαλέξουν με βάση την προτίμηση τους ο καθένας και η καθεμιά αποφασίζει με τα δικά του κριτήρια.

Πως πρέπει να δηλώσει προτιμήσεις; Ένας απλός λογικός κανόνας είναι να σκεφτεί: αν μου έλεγαν ποιο είναι το πρώτο που επιθυμώ, χωρίς να σκεφτώ βαθμολογίες ποιο τμήμα θα δήλωνα πρώτο; Μετά αν δεν μπορούσα να πάω σε αυτό, σε ποιο θα ήθελα να πάω; Αυτό θα δήλωνα δεύτερο κ.ο.κ.

Στην δήλωση αυτή θα έπρεπε να σκεφτεί την δυνατότητα να σπουδάσει μακριά από το σπίτι του ο νέος φοιτητής και η νέα φοιτήτρια. Να συζητήσει με τους γονείς και το περιβάλλον του/της αν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί. Παράλληλα πρέπει να μετρήσει (πρέπει να το έχει κάνει από πριν αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία) την βούληση να σπουδάσει ένα αντικείμενο και τις ενδεχόμενες επαγγελματικές προοπτικές.

Είναι δεδομένο ότι όταν το σύνολο των αποφοίτων των σχολείων είναι δυνατόν να μπουν στα ΑΕΙ η πιθανότητα επαγγελματικής αποκατάστασης είναι μικρή. Ακόμα και στην ναυαρχίδα των ΑΕΙ (την Ιατρική) το 40% των πτυχιούχων δεν είναι δυνατόν να απασχοληθεί στην Ελλάδα. Τότε; Τι συμβαίνει;

Απλά οι μαθητές και οι μαθήτριες (και δυστυχώς και οι γονείς τους) δεν μπορούν να ζυγίσουν και να δούνε ορθολογικά το μέλλον. Το μέλλον προφανώς κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει με ακρίβεια, αλλά μπορεί να διαβλέψει προοπτικές. Αν αυτό δυσκολεύεται να το κάνει ο καθένας, οφείλει να το κάνει η Πολιτεία.

Η αλλαγή της αντιστοιχίας 70/30 Γενικού και Επαγγελματικού Λυκείου σε 30/70 είναι κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και πολύ καιρό. Αντί γι’ αυτό δόθηκε η δυνατότητα (σωστά μεν αλλά υπό άλλες προϋποθέσεις) να εισάγονται από το ΕΠΑΛ στα ΑΕΙ. Όχι να βρουν επαγγελματική διέξοδο από τα ΕΠΑΛ, αλλά να ψάξουν λύσεις δια της πλαγίας οδού δηλαδή….

Για αυτό πρέπει το Λύκειο να γίνει Ενιαίο (δηλαδή να έχει παράλληλα Γενική, Τεχνική και Επαγγελματική εκπαίδευση) για να μπορεί να κατευθύνει αυτό (δηλαδή η Πολιτεία) τους νέους και τις νέες στις αποφάσεις τους ορθολογικά.

Τι να λέμε τώρα… Σε πέντε/έξι χρόνια οι μισοί από τους σημερινούς εισαγόμενους θα είναι ακόμη φοιτητές ελπίζοντας να πάρουν κάποτε πτυχίο και να διοριστούν κάπου. Θα έχουν χάσει 5-6 χρόνια και θα περιμένουν το αναπόδραστο… καλή τύχη και σε αυτούς και σε εμάς.