ΑΠΟΨΕΙΣ

Βρέθηκε λοιπόν λύση για το περιζήτητο Παλατάκι της Καλαμαριάς: θα περιέλθει υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στην ετήσια ΓΣ του ΣΕΒΕ, ικανοποιώντας έτσι ορισμένες δυνατές τοπικές φωνές. Πολυπράγμων φορέας η ΒτΕ, ως γνωστόν με δικό της μορφωτικό ίδρυμα και κανάλι, που πρόσφατα επεκτάθηκε χωρικά στο ιδιαίτερα ευρύχωρο Μέγαρο Μποδοσάκη. Πλέον αναλαμβάνει και τη συντήρηση της αλλοτινής βασιλικής κατοικίας, άσχετα αν συντηρεί πλημμελέστατα το ίδιο της το σπίτι, το Μέγαρο του Κοινοβουλίου.

Μάλλον λίγοι γνωρίζουν ότι το επονομαζόμενο και Κυβερνείο ελάχιστα ιστορικό είναι. Παρά την αρχαιοπρεπή του όψη δεν είναι έργο Χάνσεν, Τσίλερ ή Παιονίδη, μα οικοδόμημα της δεκαετίας του ’50, διαβόητο για την προβληματική του διαρρύθμιση και ποιότητα κατασκευής. Είναι εντελώς άσχετο με τη Μικρασιατική Τραγωδία, στις αίθουσες του δεν συνέβησαν αξιομνημόνευτα γεγονότα, ενώ μετά τη Μεταπολίτευση κατοικήθηκε ελάχιστα, από έναν μόνο ΥΜΑΘ -αν δεν με απατά η μνήμη μου. Κάποτε στον κήπο του πραγματοποιούταν η δεξίωση της ΔΕΘ, τα δε τελευταία χρόνια φιλοξενεί φιλανθρωπικές, πολιτιστικές και «πολιτιστικές» εκδηλώσεις.

Ο λόγος που το Παλατάκι διεκδικείται τόσο σθεναρά είναι η σπάνια θέση του, πάνω στον γκρεμό να εποπτεύει τη Θεσσαλονίκη και το Θερμαϊκό. Η Δήμαρχος Καλαμαριάς έθεσε το θέμα τούτο πολύ ψηλά στην ατζέντα της, επικαλούμενη τη… ζωτική ανάγκη του λαού για ανεμπόδιστη επαφή με τη θάλασσα, επιχείρημα που επίσης τέθηκε για την όμορη πλαζ (ιδιοκτησίας ΕΤΑΔ) και για μερικά αδειοδοτημένα οικόπεδα επί της Σοφούλη. Ωστόσο ο τωρινός καλαμαριώτικος λαός ελάχιστη σχέση έχει με τους κάποτε εξαθλιωμένους πρόσφυγες. Τα χαμόσπιτα της Αρετσούς έχουν πλέον δώσει τη θέση τους σε ποιοτικές πολυκατοικίες, όπου κατά κανόνα διαβιούν οικογένειες υψηλών εισοδημάτων • εισοδημάτων αρκούντως υψηλών ώστε να επιλέγουν άλλες παραλίες για το μπάνιο τους. Οι σύγχρονοι Καλαμαριώτες προτιμούν τον εν λόγω δήμο ως τόπο κατοικίας επιζητώντας υψηλή ποιότητα ζωής, και ταπεινή μου άποψη είναι πως εκεί ακριβώς θα έπρεπε να εστιάζει η Χρύσα Αραπογλου. Οι διανοίξεις της Πλαστήρα και της Πόντου, η διευθέτηση πέριξ του τερματικού σταθμού του μετρό, η ανάπλαση του Κόδρα σε πάρκο-στολίδι, η αναβάθμιση των σχολικών μονάδων, η απορρύπανση του όρμου στον Άη Γιάννη, και η διερεύνηση λειτουργίας εναέριου σιδηρόδρομου κατά μήκος της περιφερειακής τάφρου (δυνητικά θα συνέδεε Τριανδρία, Τούμπα και Πυλαία με τη Μίκρα) και παραλιακού τραμ μέχρι το Καλοχώρι αποτελούν ζητήματα μη πολιτικά, μα πολύ πιο ενδιαφέροντα για τους δημότες.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Παλατάκι και στον εξαγγελθέντα τρόπο αξιοποίησής του. Πληροφορούμαστε ότι όταν κάποτε οι αρμόδιοι φορείς τα βρουν μεταξύ τους θα μετατραπεί σε τόπο πολιτισμού και αναψυχής, δηλαδή μάλλον σε έναν ακόμη ελάχιστα επισκεπτόμενο εκθεσιακό χώρο και στο συμβεβλημένο αναψυκτήριό του. Αξιοπρεπής πρόταση σύμφωνα με κριτήρια δεκαετιών ’70 και ’80, όταν η μικροαστική ζωή των Ελλήνων αποτελούσε σενάριο τηλεοπτικού σήριαλ, αλλά εν έτει 2024 θα έπρεπε να σκεφτόμασταν διαφορετικά. Συνθέτοντας ένα ενιαίο συγκρότημα με τη νυν Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος, το Παλατάκι θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο (ίσως ακόμη και καζίνο), μπροστά στο οποίο θα άραζαν megayachts Ρώσων και Αράβων. Σε συνδυασμό με βελτίωση των δημόσιων υποδομών και με επενδύσεις στη μαρίνα, μια τέτοιου επιπέδου επιχειρηματική πρωτοβουλία θα απογείωνε πραγματικά όλη την περιοχή, δημιουργώντας γενναίες υπεραξίες και νέες θέσεις εργασίας.

Αντ’ αυτής της αναπτυξιακής προοπτικής (σίγουρα απεχθούς για κάποιους… ευαίσθητους) το ελληνικό κράτος επιλέγει να διατηρήσει στην κατοχή του ένα πραγματικό φιλέτο, σε ένα σημείο όπου η ανοιχτωσιά και το πράσινο δεν βρίσκονται σε έλλειψη. Το ελληνικό κράτος που δεν γνωρίζει πού, πόση και σε τι κατάσταση βρίσκεται η ήδη γιγάντια ακίνητη περιουσία του. Το ελληνικό κράτος που καθημερινά κατάσχει ταλαιπωρημένα διαμερίσματα μικροοφειλετών στην Κάτω Τούμπα, στη Νεάπολη και στην Κασσάνδρου, για τα οποία δεν διαθέτει οποιοδήποτε ρεαλιστικό πλάνο.