ΑΠΟΨΕΙΣ

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί», ούτε τρακτέρ φαντάζομαι, αλλά όταν κινδυνεύει ο συνάνθρωπος τα πάντα αλλάζουν σε μία πολιτισμένη κοινωνία. Ο καθένας και η καθεμιά από μας κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει πέρα από τις τυπικές διαδικασίες.

Η πιο σοκαριστική στιγμή από την υπόθεση της γυναικοκτονίας στους Αγίους Αναργύρους είναι αυτό που αποκαλύφθηκε από τη συνομιλία που είχε η δολοφονημένη με στέλεχος της Άμεσης Δράσης όταν η πρώτη ζήτησε προστασία και ένα περιπολικό να τη μεταφέρει στο σπίτι της.

Πόσες φορές διαβάσαμε στο αστυνομικό ρεπορτάζ ότι «το θύμα του τροχαίου δυστυχήματος τάχιστα μεταφέρθηκε, από ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί, στο νοσοκομείο όπου παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών υπέκυψε στα τραύματά του»;

Έχει στιγμές η ζωή που πράγματι χρειάζεται και η αλληλεγγύη και η αυτοθυσία και η υπεράνθρωπη προσπάθεια στο φουλ.

Έχω δει με τα μάτια μου το αυτοκίνητο ενός φίλου να μετατρέπεται σε «ασθενοφόρο» για να προλάβει να πάει στο νοσοκομείο έναν σοβαρά τραυματισμένο, αιμόφυρτο νεαρό που έπεσε από τη μοτοσυκλέτα του λόγω ολισθηρότητας του δρόμου.

Αυτές τις ημέρες υποψιάζομαι πως ο πολίτης έζησε τη θλιβερή μοναξιά του αισθήματος πως είναι ανυπεράσπιστος μέσα στη ζοφερή καθημερινότητά του. Με τον μισθό να μην φτάνει για να βγει ο μήνας, τους κερδοσκόπους να συνεχίζουν να κάνουν πάρτι και με την αναζωπύρωση της ανασφάλειας από το γεγονός των Αγίων Αναργύρων.

Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου ψηφίζουμε για την Ευρώπη, για την ασφάλεια και την αρχιτεκτονική της, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, την πράσινη και ψηφιακή μετάβαση, την κοινωνική συνοχή και τα μεγάλα πρόβλημα, αυτά της ενέργειας, του μεταναστευτικού και της ξενοφοβίας. Ατζέντα τεράστιας σημασίας που αφορά στον κάθε έναν και καθεμιά από τα τετρακόσια εκατομμύρια των πολιτών της ΕΕ.

Κι όμως…

Σε κάθε μέρος της ΕΕ, από τις χώρες όπου ανθεί ο λαϊκισμός και επικροτούνται αυταρχικοί ηγέτες μέχρι τις πιο εκλεπτυσμένες σε θέματα δημοκρατικών ελευθεριών, δικαιωμάτων και ποιότητας ζωής, οι κυβερνήσεις κρίνονται για το επίπεδο της καθημερινότητας των πολιτών.

Αυτό θα συμβεί και στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Καλώς ή κακώς έτσι σκέφτεται ο πολίτης. Αφήνει τα μεγάλα θέματα γι’ αυτούς που ξέρουν, για τους ειδικούς και τους ηγέτες και κοιτούν το άδειο πορτοφόλι τους και το καλάθι του νοικοκυριού τους.

Ουδεμία έκπληξη λοιπόν δικαιολογείται από το πως απαντά με σαφήνεια και με συντριπτικά ποσοστά στις έρευνες της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας για τι θα γείρει την πλάστιγγα στην απόφαση για την ψήφο τους.

Το καμπανάκι ηχεί για το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς και για τον κάθε πολίτη, όπως αποδεικνύει η δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τετάρτη. Σύμφωνα με αυτήν έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς της χώρας, όπως τα κόμματα και η Βουλή, η Δικαιοσύνη, η Ελληνική Αστυνομία.

Όταν όμως η εμπιστοσύνη των πολιτών της χώρας στους θεσμούς κατακρημνίζεται, το κενό σ’ αυτές τις περιπτώσεις καλύπτεται από υιοθέτηση θεωριών συνομωσίας, μηδενισμό των πάντων και τυφλή οργή κατά πάντων.

Η τραγωδία των Αγίων Αναργύρων είναι ένα ακόμα γεγονός που προστέθηκε στην αλυσίδα αυτών που συνέβησαν στη «βάρδια» της παρούσας κυβέρνησης και βέβαια αυτή θα το χρεωθεί όπως και αυτή θα πρέπει να δράσει άμεσα για να γλιτώσει ο πολίτης από παθογένειες, θλιβερές δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες και έλλειψη σύγχρονης οργάνωσης και εκπαίδευσης στη δημόσια ασφάλεια.

Και τούτο θα είναι άδικο να συμβεί χωρίς να ληφθεί αυτές τις δύσκολες ώρες υπόψιν, ότι οι Έλληνες αστυνομικοί στην πλειοψηφία τους έχουν και προσόντα και αρετές και διάθεση να διορθωθούν τα πράγματα. Η προσοχή όλων είναι στραμμένη στην κυβερνητική αντίδραση και στις προτεραιότητες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη πέρα από τις «καρατομήσεις» του διευθυντή του ΑΤ και στελεχών του.

Όταν το κράτος δεν προστατεύει τον πολίτη και περνά κάτω από τον πήχη των απαιτήσεων για ευρωπαϊκή οργάνωση και αποτελεσματικότητα., τότε δεν κρίνεται μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Και μία τελευταία παρατήρηση:

Είναι κοινό μυστικό ότι τα κόμματα πέφτουν το καθένα με τον τρόπο του και εκ της θέσης που έχει στο πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση ή αντιπολίτευση) στην παγίδα των εντυπώσεων για την καθημερινότητα.

Η κυβέρνηση ξέροντας ότι αυτά τα θέματα μπορούν να της δώσουν ηχηρά ραπίσματα καταφεύγει σε τρυκ εντυπωσιασμού ενώ η αντιπολίτευση μηδενίζει τα πάντα για να φθείρει τους κυβερνώντες.

Για τις μεγάλες αλλαγές όμως και για τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις χρειάζεται μια μίνιμουμ συναίνεση και μία ελάχιστη έστω συμφωνία για το κοινό καλό.

Αυτά όμως δεν γίνονται στην Ελλάδα προεκλογικά.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.04.2024