ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν πρέπει να είχε σηκωθεί το πρώτο κύμα καπνού πάνω από το Σέιχ Σου χθες όταν άρχισε η μουρμούρα. Για τη ακρίβεια όταν η περιρρέουσα βεβαιότητα ότι πίσω από κάθε φωτιά σε δάσος είναι ένας -τουλάχιστον- οικοπεδοφάγος, άρχισε να μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Για να υπάρχουν οικοπεδοφάγοι όμως, πρέπει να υπάρχουν οικόπεδα, προϋπόθεση ελαφρώς δύσκολη.

Πρακτικά δηλαδή, δεν αρκεί να δει κάποιος έναν άδειο χώρο και να πει τι «ωραίο οικόπεδο» και την άλλη μέρα να στείλει μπουλντόζες και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως τον άνθρωπο που έσπαγε πλάκα, να ρίχνει μπετά με σμόκιν.

Δηλαδή ο εμπρησμός ως γενεσιουργός αιτία αστικού αναδασμού στο Σέιχ Σου, είναι έξυπνη μεν, δύσκολα εφαρμόσιμη δε σύλληψη.

Για όσους δεν θυμούνται, στο Αλλατίνι, ούτε οι ίδιοι ιδιοκτήτες του δεν κατάφεραν να το πετύχουν να χαρακτηριστεί οικόπεδο, αν και μετά βεβαιότητας δεν ήταν δάσος.

Όμως καλώς ή κακώς, για να επιστρέψουμε στο Σέιχ Σου, κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι μια φωτιά στο δάσος είναι μια επένδυση του εμπρηστή για τους επιγόνους του.

Βεβαίως, αν ίσχυε αυτό, ευλόγως οι επίγονοι των εμπρηστών του 1997 στο Σέιχ Σου, θα είχαν χτίσει τέσσερις χιλιάδες, από τα δεκαέξι χιλιάδες στρέμματα που είχαν καεί.

Αλλά δεν έχτισαν.

Μπορεί αυτό να οφείλεται ότι στη φωτιά του 1997, υπουργός Γεωργίας ήταν ο Στέφανος Τζουμάκας, ο οποίος είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα επιτρέψει να χτιστεί ούτε εκατοστό.

Αυτό ίσως φόβισε τους εμπρηστές διότι ο Τζουμάκας δεν ήταν μόνος. Είχε την αμέριστη συμπαράσταση και των δημάρχων των πέριξ του δάσους δήμων, οι οποίοι προφανώς ως ακοίμητοι φρουροί, περιπολούν έκτοτε τις νύχτες εναλλάξ.

Ποιος εμπρηστής θα τολμούσε με τέτοια προστασία του δάσους;

Βεβαίως, υπάρχουν και πιο πεζοί λόγοι να πάρει φωτιά το δάσος.

Π.χ. να κάνει πολύ ζέστη ή να αρπάξουν σκουπίδια που οι δήμαρχοι δεν είχαν μαζέψει από το δάσος ή να έχουν πάει άνθρωποι για μπάρμπεκιου, όπως συμβαίνει στο Σέιχ Σου ή ένας ηλίθιος να πέταξε αναμμένο τσιγάρο από το αυτοκίνητο όπως είχε συμβεί πριν από λίγα χρόνια.

Αλλά αυτά είναι πεζοί λόγοι.

Διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, τα δάση καίγονται. Κακώς μεν, αλλά καίγονται. Ο Θουκυδίδης γράφει ότι η Μεσόγειος φλέγονταν κι εννοούσε τα δάση, όχι τη γνωστή ταινία με τον Κώστα Πρέκα, πλοίαρχο.

Οι άνθρωποι, ή τουλάχιστον κάποιοι άνθρωποι κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να αποτρέψουν τις φωτιές αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντοτε.

Το ενδεχόμενο να καίγονται τα δάση εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια επειδή δεν υπήρχαν υπουργοί και δήμαρχοι να τα προστατεύσουν από οικοπεδοφάγους, δεν ακούγεται ιδιαίτερα πιθανό...

Αλλά ας μην αφήσουμε τα γεγονότα να χαλάσουν ένα ωραίο (πολιτικό) παραμύθι που δίνει λόγο για δηλώσεις στα κανάλια.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το δάσος έχει ανάγκη από προστασία, δεν έχει ανάγκη από προστάτες...