ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχει πλάκα που ακόμη υπάρχουν άνθρωποι τόσο εύπιστοι ώστε να πιστεύουν ότι ο Τσίπρας είναι καλών προθέσεων πολιτικός που, όμως, δεν μπορεί να κουμαντάρει τους ακραίους ή τους χυδαίους του κόμματός του. Αυτά δεν λέγονται ούτε σε μικρά παιδιά. Ο Τσίπρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας. Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, κανένας αρχηγός δεν υπήρξε τόσο ισχυρός μέσα στην παράταξή του, όσο ο Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να ξεκρεμάσει όποιον θέλει και να τον ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων. Τους παλιούς επειδή η επιρροή τους δεν υπερβαίνει το όριο του 3%. Ιστορικά, ξε-ιστορικά στελέχη, ξέρουν ότι εάν πέσουν σε δυσμένεια θα έχουν την κατάληξη του Λαφαζάνη και της Ζωής. Γι’ αυτό, η κριτική τους φτάνει μέχρι το «ναι, μεν αλλά». Και τους νεότερους επειδή του οφείλουν την πολιτική τους υπόσταση. Ο Τσίπρας τους πήρε από τα άγραφα και τους έβαλε στη Βουλή. Και αν μάθεις στα μεγαλεία και στα εφτά χιλιάρικα το μήνα, άντε μετά να επιστρέψεις στο τσιπουράδικο και στο νόμο Κατσέλη. Ειδικά αυτοί, μάλιστα, επειδή πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά την αφοσίωσή τους, δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Ξεφτιλίζονται ευχαρίστως.

Εάν ο Τσίπρας ήθελε, η χυδαιότητα του #ΝΔ-παιδεραστές, θα είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει. Εάν τα όρια ήταν προδιαγεγραμμένα, καμία βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τολμούσε να υπονοήσει σχέσεις του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με ΜΚΟ που υποτίθεται ότι έστελνε παιδιά στον καλλιτεχνικό διευθυντή του «Εθνικού Θεάτρου». Αλλά όρια δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρξαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε την πολιτική του υπόσταση κατηγορώντας τους αντιπάλους του ως «Γερμανοτσολιάδες» και υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Και αφού έφθασε στην εξουσία, έστησε την κορυφαία σκευωρία που γνώρισε η πολιτική ζωή της χώρας επιδιώκοντας να παραπέμψει σε δίκη δέκα πολιτικούς του αντιπάλους, ώστε να πάμε σε εκλογές μέσα σε περιβάλλον «αυριανισμού». Η έλλειψη ορίων στη συκοφάντηση αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο σύντροφος Μπίστης δηλώνει ότι «αυτό δεν είναι το γήπεδο της Αριστεράς», ή μας δουλεύει ψιλό γαζί ή δεν έχει πάρει χαμπάρι με ποιους έχει μπλέξει. Εδώ που τα λέμε, όταν από συνομιλητής του Σημίτη γίνεσαι συνομιλητής του Τσίπρα, κάτι έχει πάει στραβά…

Εκείνο, όμως, που δεν αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πέρασαν τα χρόνια που γεννούσαν και τα κοκόρια τους. Τότε ναι! Μπορούσε ο Τσίπρας να παριστάνει το καλό παιδί που θα απάλλασσε τη χώρα από τους παλιούς, διεφθαρμένους πολιτικούς. Μπορούσε ακόμη να περάσει το παραμύθι που καλλιεργήθηκε -ομολογουμένως επιτυχώς- μετά τον Εμφύλιο, ότι εάν δηλώνεις Αριστερός έχεις τις χάρες όλες, εάν όχι, είσαι αμφισβητούμενης ηθικής. Επειδή ουδέν κακόν, αμιγές καλού, τεσσεράμισι χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βοήθησαν ώστε ένα υπολογίσιμο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο: Ότι κανένας πολιτικός χώρος δεν έχει φωτοστέφανο, ότι χαρακτήρες αρμοδιότητος ανακριτή και εισαγγελέα υπάρχουν παντού. Φιλότιμη, λοιπόν, η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και των εκ δεξιών αβανταδόρων του, ομολογημένων και ανομολόγητων, να πιστέψουμε ότι ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη προσπάθησαν να προστατεύσουν τον Λιγνάδη επειδή κάτι είχαν να κρύψουν. Αλλά το σενάριο δεν βγαίνει. Ο κόσμος που μπορεί να κάνει τη διαφορά στις εκλογές, δεκάρα δεν δίνει πόσο θυμωμένοι είναι η Κλέλια Ρένεση και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης. Ούτε αντέχει να διαβάσει την ανακοίνωση - παραλήρημα 1.797 λέξεων του ΣΕΗ που αναρωτιέται εάν «αρκεί η παραίτηση μίας υπουργού ή του πρωθυπουργού». Άλλωστε, κάποια παιδιά της Αριστεράς και της Προόδου τα μέτρησε το καλοκαίρι του 2015. Τότε που, ως «εκπρόσωποι της τέχνης και του πολιτισμού», του ζητούσαν να ψηφίσει την αυτοκτονία του…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Φεβρουαρίου 2021