ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχω συχνά επιχειρηματολογήσει υπέρ της ανάγκης να μη διαταραχθεί η σταθερή διακυβέρνηση της χώρας. Παρακάτω εντοπίζω τρία σημεία που πιστεύω ότι επιβάλλουν πολιτική σταθερότητα, ειδικά τώρα.

- Η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Στην Ελλάδα έχουμε ξεχειλώσει τα πάντα ώστε να στηριχθεί η εσωτερική κατανάλωση και να κουκουλωθεί η ανεργία/αεργία: συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη έχουμε -αναλογικά- τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες, κρατικούς λειτουργούς, αγρότες, συνταξιούχους και αιώνιους φοιτητές, ενώ ταυτόχρονα έχουμε τις λιγότερες εργαζόμενες γυναίκες και νέους. Παρά κάποιες σημαντικές δράσεις στα δημοσιονομικά λόγω μνημονίων, τα θεμελιώδη της πραγματικής οικονομίας παραμένουν προβληματικά. Τουρισμός και logistics δίνουν ανάσες, όμως προσφέρουν χαμηλή προστιθέμενη αξία και συχνά εξαρτώνται από απρόβλεπτους εξωγενείς παράγοντες. Απαιτείται η παραγωγή και εξαγωγή προϊόντων περιζήτητων, είτε αυτά προέρχονται από τον αγροδιατροφικό τομέα, είτε από μεταποίηση υψηλής τεχνολογίας, είτε από δραστηριότητες εξειδικευμένης γνώσης. Ωστόσο, η ανάδυση μιας νέας εθνικής οικονομικής ζωής προϋποθέτει κεφάλαια, ευνοϊκό κανονιστικό πλαίσιο και κατάλληλους εργαζόμενους, στοιχεία εν ανεπαρκεία. Κοινώς, προϋποθέτει προσήλωση σε ποικίλες μακροχρόνιες πολιτικές, αντίστοιχη εκείνης στο σχέδιο Ζολώτα.

- Η αναμόρφωση της κρατικής λειτουργίας. Η τραγωδία των Τεμπών μας θυμίζει πόσο τριτοκοσμικοί εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται αρκετοί κρίσιμοι θεσμοί. Γραφειοκρατία, οριακή αρνησιδικία, ανοχή σε μικρή και μεγάλη εγκληματικότητα/παραβατικότητα, αδιαφάνεια, διαφθορά, ανεπαρκής δημόσια εκπαίδευση και ακριβή υγεία εκλαμβάνονται από τους πολίτες ως άνωθεν αδιαφορία για τα βασικότερα δικαιώματά τους και ως υποβάθμιση της ζωής τους. Πολυνομία, υπερσυγκέντρωση εξουσιών στην πρωτεύουσα, αναξιοκρατία, προσχηματικός στρατηγικός σχεδιασμός, κακή κατανομή προσωπικού, πόρων και αρμοδιοτήτων επιβάλλεται να περιοριστούν διότι απλούστατα υπονομεύουν το κοινό μας μέλλον περισσότερο από άλλες γνωστές παθογένειες. Ακόμη ένα πεδίο όπου απαιτούνται μακροχρόνιες πολιτικές.

- Η διεθνής θέση της χώρας. Η Pax Americana της μεταψυχροπολεμικής περιόδου έχει λήξει οριστικά, η δε κομβική περιοχή μας είναι από τις ασταθέστερες στον πλανήτη. ΗΠΑ, ΕΕ, ΗΒ, Ρωσία, Τουρκία, Ισραήλ, Αίγυπτος, βασίλεια του Κόλπου ανταγωνίζονται για επιρροή-κυριαρχία στη γειτονιά μας, με μικρότερους ρόλους να παίζονται από Κίνα, Ιράν και Ινδία. Από κοντά ακολουθούν δίκτυα λαθρεμπορίου και ελέγχου των μεταναστευτικών ροών, διοικούμενα από το οργανωμένο έγκλημα, από τρομοκρατικές οργανώσεις αλλά και από μυστικές υπηρεσίες. Η γεωγραφική μας θέση και η ισχυρή μας ναυτιλία μας καθιστούν ντεφάκτο συμμέτοχους στο παγκόσμιο παίγνιο, ειδικά όσον αφορά τη διακίνηση αγαθών και ενέργειας, όπως και την ευρωμεσογειακή ασφάλεια. Παράλληλα, το ενδεχόμενο πλήρους απομάκρυνσης της Τουρκίας από το δυτικό στρατόπεδο μας θέτει πάνω σε μία νέα ψυχροπολεμική γραμμή αντιπαράθεσης. Ίσως λοιπόν κληθούμε ν’ αναλάβουμε μία αποστολή για την οποία χρειάζονται αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις, ικανότατη ΕΥΠ, και πανταχού παρόν υπουργείο Εξωτερικών.

Την επόμενη τετραετία ζητούνται θαρραλέες τομές και εθνική αυτοπεποίθηση. Ιδεοληπτικοί πειραματισμοί και αυτοσχεδιασμοί να μας λείπουν…