Η είδηση πέρασε κάτω από το ραντάρ μεγάλης μερίδας του ευρωπαϊκού Τύπου αλλά αν επιβεβαιωθεί θα μιλάμε για... σεισμό. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του ιταλικού δικτύου Mediaset και της γαλλικής L'Equipe, η διοίκηση της UEFA επεξεργάζεται σχέδιο που, αν εφαρμοστεί, θα αλλάξει ριζικά το πλαίσιο εντός του οποίου γίνονται όλα τα μεγάλα μεταγραφικά deals στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Σύμφωνα με το εν λόγω ρεπορτάζ, λοιπόν, η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία αποφάσισε να βάλει φρένο στο πάρτι με τις αυθαίρετες μεταγραφικές αποτιμήσεις και τις εικονικές υπεραξίες, ορίζοντας η ίδια ένα πλαφόν για κάθε συναλλαγή, πέραν του οποίου δεν θα μπορούν να κινηθούν οι σύλλογοι που εμπλέκονται σε αυτήν.

Η μέθοδος που σκοπεύει να υιοθετήσει η UEFA για να καθορίσει ποια τιμή αντιστοιχεί στην αξία κάθε παίκτη δεν έχει προσδιοριστεί επακριβώς, ωστόσο λέγεται πως ήδη έχει συσταθεί ειδική ομάδα εργασίας που θα προσπαθήσει να διαμορφώσει, μέσω αλγορίθμου, ένα αξιόπιστο μοντέλο ρεαλιστικής αποτίμησης της αξίας των ποδοσφαιριστών, με βάση την ηλικία, το βιογραφικό, την τρέχουσα απήχηση στη μεταγραφική αγορά και άλλες σημαντικές παραμέτρους.

Η Γιουβέντους και οι άλλοι

Στο επίκεντρο της «κομπίνας» με τις υπεραξίες, του σκανδάλου δηλαδή που κινητοποίησε την UEFA, βρέθηκε, αρχικά, η Γιουβέντους (πιθανότατα θα αποκλειστεί από την Ευρώπη), αλλά το ζήτημα δεν αφορά μόνο στη «Γηραιά Κυρία».

Την ίδια πρακτική έχουν υιοθετήσει πολλές ομάδες από την Ιταλία, την Αγγλία, την Ισπανία, τη Γαλλία κλπ.

Η ιστορία με τις υπεραξίες έχει ως εξής: αν μία ομάδα αγοράσει έναν παίκτη έναντι 50 εκατομμυρίων ευρώ και τον πουλήσει δύο χρόνια αργότερα έναντι 30, έχει καταγράψει ένα παθητικό της τάξης των 20 εκατομμυρίων που εκτός του ότι την «εκτροχιάζει» οικονομικά, της δημιουργεί προβλήματα και σε σχέση με τους κανόνες του Financial Fair Play.

Στόχος των συλλόγων είναι να επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο. Να παρουσιάζουν δηλαδή οικονομικές συναλλαγές με θετικό πρόσημο, ώστε τεχνητά, να μετατρέπουν τα ελλείμματα σε πλεονάσματα. Κάπως έτσι άρχισαν οι ύποπτες μεταγραφικές μπίζνες που εξυπηρετούν τόσο αυτόν που αγοράζει, όσο και αυτόν που πουλάει.

Ας δούμε τώρα ένα από τα πιο συνηθισμένα τρικ. Μία ομάδα αγοράζει έναν παίκτη που κοστίζει 30 εκατομμύρια ευρώ. Δύο χρόνια μετά αποφασίζει να τον πουλήσει και συνάπτει μία εικονική συμφωνία με ένα άλλο κλαμπ, βάσει της οποίας καταβάλλονται 45 εκατομμύρια για τη μεταγραφή.

Με τον τρόπο αυτό, η ομάδα Α καταγράφει υπεραξία 15 εκατομμυρίων ευρώ, «μακιγιάροντας» έτσι τον ισολογισμό της. Το έτερο μέρος της συναλλαγής, που συμμετέχει στο κόλπο, δεν βγαίνει χαμένο, αφού δεν καταβάλλει στην πραγματικότητα τα 45 εκατομμύρια ευρώ που προβλέπει το συμβόλαιο, αλλά αποκτά τον παίκτη που την ενδιαφέρει με σημαντικό σκόντο, με προοπτική να τον πουλήσει στο εγγύς μέλλον πολύ ακριβότερα.

Στην επόμενη μεταγραφή, μεταξύ των ιδίων ή άλλων ομάδων, οι ρόλοι αντιστρέφονται κι έτσι πωλητές και αγοραστές «μαγειρεύουν» τους ισολογισμούς τους αποφεύγοντας φορολογικές επιβαρύνσεις αλλά και ανεπιθύμητους ελέγχους από την UEFA.

Στο μικροσκόπιο τα deals των νεαρών

Η απάτη διευκολύνεται, μάλιστα, όταν οι συναλλαγές αφορούν τον δανεισμό νεαρών παικτών, καθώς, κατά κανόνα, στις ηλικίες από 16-19, η αξία ενός ποδοσφαιριστή δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς.

Υπήρξαν λοιπόν περιπτώσεις στις οποίες μία ομάδα απέκτησε έναν 17χρονο έναντι 4 εκατομμυρίων ευρώ και έναν χρόνο αργότερα τον πούλησε 15 εκατομμύρια, μολονότι δεν ήταν καν βασικός. Το σχέδιο της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας στοχεύει λοιπόν στην αποτροπή κάθε τέτοιας ύποπτης συναλλαγής.

Οι επικριτές της UEFA επιμένουν πάντως ότι η στάση της είναι απολύτως υποκριτική, αφού αφήνει μονίμως στο απυρόβλητο ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι και η Παρί Σεν Ζερμέν, που δεν τιμωρούνται, μολονότι έχουν μετατρέψει το Financial Fair Play σε... ανέκδοτο.