ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι κοινός τόπος πως η υπάρχουσα μορφή του πανεπιστημιακού ασύλου, όχι μόνο δεν προστατεύει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες αλλά, απεναντίας, καλύπτει όλους αυτούς που τις καταλύουν.

Προστατεύει τους κάθε λογής τραμπούκους που εισβάλλουν σε συνελεύσεις καθηγητών, σε αίθουσες όπου υπάρχει διδασκαλία, ενώ το «κτίσιμο» του γραφείου ενός «αντιδραστικού» καθηγητή είναι μια αποδεκτή μορφή «επαναστατικού» αγώνα.

Είναι διάχυτη η αντίληψη σε ομάδες φοιτητών, αλλά δυστυχώς και πανεπιστημιακών δασκάλων, πως ο σκοπός των ΑΕΙ δεν είναι τόσο να βγάλουν μορφωμένους επιστήμονες, αλλά λαϊκούς αγωνιστές.

Το πώς εννοούν τον λαϊκό αγώνα το βλέπουμε εδώ και σαράντα χρόνια.

Συνεπώς, είναι πρωτεύον ζήτημα να μπει ένα τέρμα σε αυτό το πολύχρονο καθεστώς της ανομίας. Είναι πρωτεύον ζήτημα ο καθηγητής να μπορεί να ασκεί ανενόχλητος τα διδακτικά και διοικητικά καθήκοντά του.

Και ο φοιτητής να μπορεί απερίσπαστος να παρακολουθεί τα μαθήματά του, χωρίς εισβολές, ξυλοδαρμούς και καταλήψεις.

Τα ελληνικά ΑΕΙ βρίσκονται σε οριακή κατάσταση. Για να συζητήσουμε για προγράμματα σπουδών, θα πρέπει πρώτα να μπορούν να γίνονται σπουδές.

Και για να γίνονται σπουδές θα πρέπει να εκλείψει η βία από τα πανεπιστήμια. Είναι γεγονός πως με την υπάρχουσα κατάσταση έχει βολευτεί και ένας αριθμός καθηγητών, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων.

Έχουν βρει τις ισορροπίες τους με τις φοιτητικές παρατάξεις, εκχωρώντας σε αυτές εξουσίες και δυνατότητες υπόγειας παρέμβασης, που θεσμικά δεν έχουν. Είναι το μοντέλο που κυριαρχούσε επί σαράντα χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Είναι το μοντέλο που δεν επέτρεπε σε κανένα πρύτανη να ζητήσει την επέμβαση των δυνάμεων της τάξεως, ενώ διαπράττονταν μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους παράνομες ενέργειες.

Ο νόμος Κεραμέως που ψηφίστηκε πριν από λίγες ημέρες, έρχεται να αποκαταστήσει την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου. Να θέσει τέρμα στην δράση των τραμπούκων.

Όλες οι φωνές που μιλούν για κατάλυση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, είναι και προσχηματικές και υποκριτικές.

Ο συγκεκριμένος νόμος αναφέρεται σε πράξεις ανομίας. Σε πράξεις που αποβλέπουν όχι στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά στην επιβολή ιδεών, συγκεκριμένης ιδεολογικής προέλευσης.

Αυτός που θέλει να συζητήσει, να αντιπαρατεθεί, να διαφωνήσει, να διαμαρτυρηθεί, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον νόμο Κεραμέως. Αυτόν τον φοιτητή, ακριβώς, προστατεύει.

Τον προστατεύει από την δράση μειοψηφιών που θέλουν να επιβάλλουν τις δικές τους αντιλήψεις, με την βία, στην πλειοψηφία των φοιτητών.

Αυτό το οποίο απομένει, είναι να δούμε την εφαρμογή του νόμου. Διακινείται η άποψη για την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Επ΄ αυτού να πω, ότι πανεπιστημιακή αστυνομία χωρίς την λειτουργία πειθαρχικών συμβουλίων, δεν νοείται.

Και οι καθηγητές έχει αποδειχθεί πως έχουν μια δυσανεξία στα πειθαρχικά συμβούλια.

Επιπροσθέτως, η συγκρότηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας θέτει το ερώτημα, στην εξουσία τίνος υπάγεται;

Στις πρυτανικές αρχές ή το υπουργείο Προστασίας του πολίτη; Είναι προφανές πως αν συμβεί το πρώτο, θα έχουμε μια ανακύκλωση του υπάρχοντος προβλήματος. Την ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα των πρυτανικών αρχών να καλέσουν τις δυνάμεις της τάξεως, όταν διασαλεύεται η τάξη.

Έχουμε μπροστά μας μακρύ δρόμο για να δούμε τα αποτελέσματα της εφαρμογής του νόμου Κεραμέως. Πάντως, η ύπαρξή του καλύπτει πολιτικά και νομικά όλους αυτούς που θέλουν να αποκαταστήσουν την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 18 Αυγούστου 2019