Υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία;
Η ιστορική αυτή φράση «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» ειπωμένη στην προσπάθεια συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων μια παλιά στιγμή θα γίνει ιδιαίτερα επίκαιρη μετά το όποιο αποτέλεσμα των Βουλευτικών εκλογών -όποτε γίνουν μέχρι τις 2 Ιουλίου (άντε 9 Ιουλίου) που πρέπει να γίνουν.
Μέχρι τότε τα κόμματα (και οι εκλογείς με την στάση τους) πρέπει να φροντίσουν να μην βρεθούμε σε εκ των προτέρων διατυπωμένα αδιέξοδα. Αν η μόνη λύση είναι ένα κόμμα να πάρει την πλειοψηφία των εδρών στην Βουλή τότε να αλλάξουμε τον εκλογικό Νόμο είτε σε πλειοψηφικό μονοεδρικών περιφερειών είτε σε σύστημα απλής μεταφερόμενης ψήφου σε μικρές (6 το πολύ εδρών) που θα ψηφίζουμε πρόσωπα για την εκλογή τους στην Βουλή.
Αν με την παρούσα κατάσταση η Βουλή δεν μπορεί να βγάλει κυβέρνηση τότε φυσικά θα διαλυθεί και θα ξαναγίνουν εκλογές. Γιατί να μην μπορεί η Βουλή; Γιατί αυτό που επιβάλλει η Δημοκρατία -την αναζήτηση συναίνεσης σε προγραμματικά πλαίσια, είναι αδιανόητο για τα πολιτικά κόμματα. Και αντί να πιέζονται από εμάς να προχωρήσουν σε προγραμματικές συμφωνίες εκ των προτέρων στην καλύτερη περίπτωση προχωρούν σε συμφωνίες μοιράσματος της εξουσίας (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) εκ των υστέρων.
Αλλά είπαμε: δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία! Θέλοντας να απαντήσει αρνητικά το υπουργείο Παιδείας προχωρά -με αμφισβητούμενη νομιμότητα, στην ακύρωση της εκλογής των εσωτερικών μελών των Συμβουλίων Διοίκησης σε 3 πανεπιστήμια. Για την κοινή γνώμη θα έλεγα ότι σκέφτεται ακούγοντας το την γνωστή φράση με την φοράδα που κάτι έκανε στο αλώνι και έτσι χάλασε το σιτάρι, αλλά δεν είναι έτσι.
Κακώς εξ αρχής στον Νόμο προβλέπονταν (όπως το είχαμε πει τότε) η εκλογή 6 εσωτερικών που θα εξέλεγαν μετά 5 εξωτερικά. Αντί από το ίδιο εκλογικό σώμα (που θα είναι το υποκείμενο διοίκησης) να εκλεγούν και οι 11. Γιατί οι 6 να εκλέξουν τους 5; Έμμεση εκλογή προβλέπεται μόνο από τα όργανα για θέσεις και μόνο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από τους 300 αντιπροσώπους μας. Προφανώς η κοινή λογική -που λείπει με λύπη, λέει ότι όπως στους δήμους ο αριθμός μελών του οργάνου θα έπρεπε να είναι ανάλογος του πληθυσμού τους. Π.χ. το ΑΠΘ με 1.600 άτομα έχει τον ίδιο αριθμό μελών διοίκησης με το ΠΑΜΑΚ που έχει 200 άτομα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Τώρα; Το υπουργείο αναγκάζει (αν δεν το κάνουν τι θα τους κάνει;) τους 3 πρυτάνεις να ακυρώσουν τις εκλογές (που είναι ενέργεια αμφίβολης νομιμότητας). Αν κριθεί ότι δεν είναι νόμιμο θα φταίνε αυτοί (ας το σκεφτούν οι αγαπητοί συνάδελφοι) και όχι αυτό. Αν το υπουργείο θέλει να παρέμβει ας αλλάξει τον Νόμο που ψήφισε και να ζητήσει εκλογή των 5 από το συνολικό εκλογικό σώμα!
Αλλά επειδή στην Δημοκρατία δεν (πρέπει να) υπάρχουν αδιέξοδα, θα πρότεινα στους 3 συναδέλφους να προχωρήσουν σε εκλογή των 5 από τους 6 μετά από την οργάνωση «συμβουλευτικής» εκλογής από το σύνολο. Ας μην δεχτούν οι 6 την συμβουλή του εκλογικού σώματος.
Μετά ας αλλάξει για τις επόμενες εκλογές η Βουλή τον Νόμο για την εκλογή Συμβουλίων διοίκησης (όπως με τις Βουλευτικές….). Θα θυμηθώ δυστυχώς πάλι την φοράδα και το αλώνι.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.02.2023
