ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν και περιστασιακός πελάτης του ζαχαροπλαστείου όπου δούλευε, δεν γνώριζα τη Γεωργία Μουράτη. Στις φωτογραφίες που η ίδια είχε ανεβάσει στα ΜΚΔ είδα το πρόσωπό της μετά το χαμό της • ένα πρόσωπο ήπιο, χαμογελαστό, σίγουρα συμπαθητικό. Μπαίνοντας στο μικρό λογαριασμό της, διαπίστωσα πόσο λίγο αποκάλυπτε την προσωπικότητα της, δείγμα ανθρώπου μετρημένου.

Το διαδικτυακό προφίλ της ΓΜ είναι εντελώς αντίθετο από εκείνο του συντρόφου της. Εκεί βρίσκουμε αλλεπάλληλες αναρτήσεις, κυρίως με δύο θέματα: τη θρησκεία και την Ελλάδα. Λήμματα της Καινής Διαθήκης μπερδεμένα με… πατριωτικές μεγαλοστομίες. Μέσα από τα ποστ αναδεικνύεται ένα άτομο αδιαπραγμάτευτα προσκολλημένο στις -υποτιθέμενα συντηρητικές- ιδέες του, σίγουρο για την ορθότητά τους. Παραπλανητική όμως η εικόνα, διότι η κραυγαλέα ομολογία πίστης στον Χριστό και το Έθνος πλέον ουδόλως συνεπάγεται συντηρητισμό. Αντίθετα, τα παραδοσιακά ιδεώδη συχνά αποτελούν τον φερετζέ μίας νέας επαναστατικότητας, μιας συνολικής απόρριψης του συστήματος και των «ελίτ».

Ωστόσο ο φερόμενος δολοφόνος της Γεωργίας δεν ήταν ένας ακόμη αντισυστημικός φαφλατάς. Αντίθετα ήταν εγνωσμένα βίαιος, ενίοτε ανεξέλεγκτα βίαιος, με πολλές σχετικές καταγγελίες να έχουν υποβληθεί εναντίον του από την πρώην σύζυγό του μα και την ίδια την αδερφή του, κατηγορίες χοντρές. Πάντως, αν και σίγουρα επικίνδυνος, ο κατηγορούμενος κυκλοφορούσε εντελώς ελεύθερος. Κυκλοφορούσε χωρίς οποιονδήποτε περιοριστικό όρο, χωρίς οποιαδήποτε επίβλεψη από την αστυνομία ή από κοινωνικό λειτουργό. Απ’ όσα έχουν γραφεί, δεν είχε υποβληθεί σε ψυχιατρική αξιολόγηση, δεν είχαν ποτέ ενημερωθεί επίσημα τα πρόσωπα του νέου στενού του περιβάλλοντος. Ενδεχομένως η τόσο άτυχη Γεωργία προβληματιζόταν απ’ όσα έβλεπε και άκουγε από τον άνθρωπό της, όμως έκανε υπομονή, αντιμετωπίζοντας καλόπιστα τον πατέρα του επόμενου παιδιού της. Περίπου όσο καλόπιστα τον αντιμετώπιζαν οι αμέριμνοι γείτονες, παρασυρμένοι από την κούφια ευγένειά του. Άλλωστε κάπως έτσι συνήθως περιγράφουν οι γείτονες τους ενδοοικογενειακούς θύτες.

Μάνες σκοτώνουν παιδάκια, συγγενείς τα βιάζουν, γονείς τα εκδίδουν, άντρακλες συστηματικά μαυρίζουν τις γυναίκες τους στο ξύλο, έφηβοι τραμπουκίζουν ψυχικά και σωματικά, η οικογένεια απαξιώνεται καθημερινά. Παντού, συνάνθρωποι της διπλανής πόρτας με τοξικές προσωπικότητες κινούνται κάτω από τ’ αδύναμα ραντάρ των αρμόδιων υπηρεσιών. Σοκαρισμένοι από την κατάσταση, οι πολίτες είναι εύλογα δύσπιστοι απέναντι σε κάθε κρατική εποπτεία, φοβούμενοι το συνδυασμό ελλιπών πόρων, δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και στρεβλών αντιλήψεων γύρω από την προστασία της προσωπικότητας. Φοβούνται για την επάρκεια όσων δημόσιων λειτουργών ορίζουν τις ζωές των άλλων. Φοβούνται λοιπόν νομοθέτες, αστυνομικούς, δικαστές αλλά κι όσους αποφασίζουν για τεκνοθεσίες. Οι αρνητικοί σε παρένθετες μητέρες και υιοθεσίες από ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι απαραίτητα μισαλλόδοξοι, ούτε αδιάφοροι για τα δικαιώματα τους. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό απλώς φοβούνται περισσότερο για τα δικαιώματα των άμοιρων παιδιών, των μόνων θυμάτων αν υπάρξει λάθος. Με τόσα που συμβαίνουν, ποιος μπορεί να τους κατακρίνει;