ΑΠΟΨΕΙΣ

Με κλειστές τις εξέδρες στους αγώνες ποδοσφαίρου και με την οργή, τη βία και τον φανατισμό να περισσεύουν, ίσως αξίζει να συζητάς για το καλό ποδόσφαιρο που πάντα σε πείσμα των καιρών μπορεί να έλθει από το πουθενά.

Με ικανοποίηση λοιπόν, διαπιστώνω ότι στη Θεσσαλονίκη φίλαθλοι άλλων ομάδων ικανοποιήθηκαν με την πρόκριση του Άρη επί της πανίσχυρης ΑΕΚ. Μακάρι σκέφτομαι και ο Ηρακλής να γίνει αυτό που ήταν για την πόλη και τον αθλητισμό.

Μεταξύ αυτών που χάρηκαν είναι όπως βλέπω και στα social media και κάποιοι παλιότεροι φίλοι του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή που ως έφηβοι τη δεκαετία του ’70 και του ’60 είχαν μάθει να πηγαίνουν στο γήπεδο και να κάθονται στην κερκίδα δίπλα στους οπαδούς της άλλης ομάδας, να πηγαίνουν μετά το ματς στο καφενείο όλοι μαζί για την καζούρα, την κριτική και την έντονη έστω διαφωνία. Πάνε αυτά εδώ και πολλά χρόνια αλλά τούτο δεν σημαίνει πως δεν υπήρξε αυτός ο ιδιότυπος πολιτισμός.

Μετά το κύπελλο του 1970 ο Άρης παρότι κατά καιρούς είχε σπουδαία ομάδα δεν τα κατάφερε ούτε σε τελικούς κυπέλλου, ούτε στο μπαράζ του Βόλου το 1980 για το πρωτάθλημα, να σηκώσει άλλη κούπα. Ούτε καν η ομάδα του θριάμβου επί της Περούτζια και αυτή που κοίταξε στα μάτια την Σεντ Ετιέν του Πλατινί.

Με άλλα λόγια πολλές φορές έφτασε στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε εδώ και 54 χρόνια και θα λέγαμε πως θυμίζει την Εθνική Αγγλίας που μετά τον θρίαμβο της κατάκτησης του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1966 δεν αξιώθηκε να σηκώσει άλλο τρόπαιο. Έχει να πάρει τέτοια χαρά από την εποχή των Μπιτλς.

Ο Άρης έχει την ευκαιρία να τα καταφέρει φέτος όπως όμως και ο πανίσχυρος φέτος ΠΑΟΚ. Αλλού όμως θέλω να το πάω σήμερα το άρθρο μου.

Η μοίρα το ’φέρε αυτή η πρόκριση και το ενδιαφέρον για τον Άρη να έλθουν δύο ημέρες μετά τον θάνατο ενός εμβληματικού παίκτη που συνδέθηκε άρρηκτα και δια παντός με το Κύπελλο του 1970.

«Έφυγε» σε ηλικία 79 ετών ο Κώστας Παπαϊωάννου, ένας μεγάλος διεθνής ποδοσφαιριστής, ευγενής άνθρωπος, δεμένος με τις πιο όμορφες στιγμές της ιστορίας του Άρη και του ποδοσφαίρου της νοσταλγικής εποχής στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε μετά το τέλος της καριέρας του και η ψυχή των βετεράνων.

Κρατώ τις πολύτιμες τρεις-τέσσερις συζητήσεις μας στην περιοχή του Φαλήρου όπου όταν συναντιόμασταν τυχαία και πάντα έπιανα την ευκαιρία να τα πούμε.

Σαν χθες θυμάμαι ως παιδί τότε, την αίσθηση που προκάλεσε σε όλους τους φιλάθλους το γκολ που πέτυχε στο Καραϊσκάκη επί του Ολυμπιακού το 1970 χαρίζοντας στον Άρη την πρόκριση σε εκείνον τον τελικό του κυπέλλου, το οποίο τελικά κατέκτησε με νίκη 1-0 με γκολ του Κεραμιδά επί του ΠΑΟΚ στο Καυτανζόγλειο.

Αγωνίστηκε στον Άρη που αγάπησε και υπηρέτησε με πάθος, από το 1967 έως το 1976 έχοντας 258 συμμετοχές και 79 γκολ. Αγωνίστηκε επίσης στην Εθνική ομάδα ανδρών 3 φορές αλλά και στις Εθνικές Ελπίδων και Ενόπλων.

Ο Κώστας Παπαϊωάννου ήταν ο «Γιάγιας», όπως τον φώναζαν στις εφηβικές παρέες όταν έπαιζε μπάλα στα θρυλικά Μάρμαρα του Διοικητηρίου στα τέλη δεκαετία του 1950-αρχές του 1960. Εκεί αντάμωσε άλλους αργότερα μεγάλους άσους της ποδοσφαιρικής μας μυθολογίας, όπως ο Γιώργος Κούδας, ο Γρηγόρης Ζαφειρίδης κ.ά.

Εξελίχθηκε σε απαράμιλλο τεχνίτη, «αέρινο» ντριπλέρ και δεινό σκόρερ (για να υιοθετήσω τα εκφραστικά μέσα του αξέχαστου Γιάννη Λογοθέτη στις μεταδόσεις).

Γεννήθηκε το 1946. Αγωνίστηκε στον ΠΑΟΔ μέχρι να τον αποκτήσει ο Άρης το 1967.

Ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Γιώργος Λυσαρίδης, παιδί κι αυτός των Μαρμάρων που τόσο άδοξα ξηλώθηκαν, μου έλεγε πως ο Κώστας Παπαϊωάννου παρότι ήταν το νέο αστέρι του Άρη, κάποιες μέρες πήγαινε στα κρυφά να παίξει μπάλα και στα Μάρμαρα με την παρέα και μάλιστα μία φορά έπεσε από μαρκάρισμα και χτύπησε στο χέρι και δεν ήξερε πως να δικαιολογηθεί στον προπονητή των κιτρινόμαυρων!

Το ποδόσφαιρο εξελίχθηκε πια και έφτασε από πλευράς επενδύσεων, γηπέδων, τηλεοπτικών μεταδόσεων, τεχνολογίας και οργάνωσης αλλά και κυνισμού λόγω της εμπορευματοποίησης, σε απρόβλεπτα ύψη. Έφερε όμως αυτή η αλλαγή και πολλά και δυσάρεστα που δεν είναι του παρόντος. Συγχωρήστε μας όμως τους παλιούς που απευθυνόμενοι προς τους νεότερους φιλάθλους τους λέμε τρυφερά, χιουμοριστικά και μελαγχολικά ένα «λυπάμαι χάσατε»: Που δεν ζήσατε τον τρόπο του παλιού ηρωικού ποδοσφαίρου και δεν χειροκροτήσατε όλοι παρέα στην ίδια κερκίδα, περα από τον Κώστα Παπαϊωάννου και τον Κούδα, τον Αποστολίδη και τον Σαράφη, τον Αλεξιάδη και τον Χρηστίδη, τον Αϊδινίου, τον Χατζηπαναγή και βέβαια τα αντίστοιχα σύμβολα των Κέντρου Σιδέρη, Δομάζο, Μίμη Παπαϊωαννου κ.ά.

Άλλα χρόνια…