ΑΠΟΨΕΙΣ

Πάνω στην εκπνοή του χρόνου, μία έρευνα της MRB σχετικά με τους πιο δημοφιλείς ξένους ηγέτες μας ξανάβαλε μπροστά στον καθρέφτη. Πρώτος όλων κατατάσσεται ο Πούτιν (προτιμάται από το 31,8 % των Ελλήνων), δεύτερος με μικρή διαφορά ο Τραμπ (29,8%, πολύ πάνω από τον απερχόμενο Μπάιντεν), τρίτος -ευτυχώς- ο Μακρόν (συγκέντρωσε και πολύ αξιόλογο αριθμό θετικών γνωμών). Επίσης εντυπωσιακή είναι και η επίδοση του τέταρτου κινέζου προέδρου, ενώ αναμενόμενη εξαίρεση ο Ερντογάν. Το άθροισμα των τριών μεγαλύτερων αρχομανών φυσικά ξεπερνά κατά πολύ το αντίστοιχο των φιλελεύθερων ηγετών, δηλαδή εκείνων της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Βρετανίας. Χαμηλά βρέθηκε και ο ήρωας Ζελένσκι, με ένα πενιχρό 15,4% θετικών γνωμών. Βέβαια, ήταν μάλλον λογικό τούτο το αποτέλεσμα, αν κρίνουμε από διάφορα που ακούμε γύρω μας (ειδικά από εν ενεργεία και εν αποστρατεία στελέχη του Στρατού Ξηράς, άτομα κωμικά, επειδή η Τουρκία απέναντί μας αντιγράφει τις ρωσικές πρακτικές). Γιατί άραγε;

Διότι δυστυχώς σημαντικό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού δεν διαπνέεται από δημοκρατικές αρχές. Αντίθετα γοητεύεται από -δήθεν- αποφασιστικούς ηγέτες που -δήθεν- βάζουν τα συμφέροντα του λαού υπεράνω όλων. Η τάση χαρακτηρίζει σε μεγάλο ποσοστό άνδρες (ειδικά μέσης ηλικίας), κυρίως όσοι νιώθουν χαμένοι από τη σύγχρονη κοινωνική πυραμίδα • όσοι θαυμάζουν δυναμικούς συνομηλίκους τους που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. «Άνδρες παλαιάς κοπής» που νιώθουν περιθωριοποιημένοι στο σημερινό δυτικό κόσμο. Όλοι αυτοί είναι εξαιρετικά δεκτικοί στη ρωσική προπαγάνδα, μέσω υποκινούμενων μίντια και ΜΚΔ. Ο Πούτιν κέρδισε τον θαυμασμό τους, όταν φρέναρε την κατάπτωση της περιόδου Γιέλτσιν, η δε επέμβασή του στη Συρία κατά του ISIS το 2016 διεύρυνε το παγκόσμιο ακροατήριό του.

Το δυστύχημα είναι πως ο νέος τσάρος δεν προτείνει τίποτε άλλο εκτός από πυγμή. Η χώρα του χαρακτηρίζεται από δημογραφική συρρίκνωση, μηδαμινή παραγωγή καινοτομίας, τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, αξιοθρήνητες υποδομές και διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ο ίδιος ευαγγελίζεται παραδοσιακές αρχές και αξίες, όμως ο προσωπικός του βίος μόνο τέτοιος δεν είναι • πολλά παιδιά εκτός γάμου, ασύλληπτη χλιδή στην αυλή του, άσκηση εξουσίας δίχως οποιονδήποτε ηθικό φραγμό. Αν κρίνουμε και από την αυτοκαταστροφική εισβολή στην Ουκρανία, σίγουρα απέχει από κλασικό πεφωτισμένο ηγεμόνα.

Μετά τη χούντα και το Κυπριακό, στην Ελλάδα φούντωσε ο αντιαμερικανισμός: έκτοτε για τους αριστερούς οι ΗΠΑ ευθύνονται για όλα τα δεινά μας, ενώ για τους ακροδεξιούς αποτέλεσαν το εύκολο άλλοθι για την ανικανότητα της τότε στρατιωτικής ηγεσίας. Αργότερα, η μετακομμουνιστική Ρωσία εξελίχθηκε σε βολικό αντικείμενο λατρείας και για τα δύο πολιτικά άκρα, στο μυαλό τους αντίπαλο δέος των Αμερικανών και προστάτιδα της Ορθοδοξίας. Αρνητικός υπήρξε και ο ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά το 2000, όταν εξαιτίας ιεραρχών της κατακλυστήκαμε από υπαρκτές μα και κατασκευασμένες προφητείες των Πατροκοσμά και Παΐσιου για το ξανθό γένος.

Εδώ όμως ανακύπτει ένα εύλογο ερώτημα: γιατί δεν πρωτεύει ο Σι σε τέτοιου είδους δημοσκοπήσεις; Παρά την ασύλληπτη πρόοδο της Κίνας στα επίπεδα ποιότητας ζωής και παγκόσμιας ισχύος, το μοντέλο Πούτιν συγκινεί περισσότερο ένα κοινό που κοιτά την εικόνα και όχι την ουσία. Με άλλα λόγια, εκτός από κρυφοφασίστες, οι οπαδοί του συγκεκριμένου ηγέτη είναι και εντελώς ανόητοι.

Προφανώς οι τωρινοί πολιτικοί της Δύσης δεν είναι άμοιροι ευθυνών: ανίκανοι να τιθασεύσουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και να χαράξουν ένα στρατηγικό πλάνο με ευρεία λαϊκή αποδοχή, συχνά καθίστανται έρμαιο σοβαρών μα και τυχάρπαστων διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Οι τελευταίοι κατά κανόνα υπηρετούν εξωθεσμικούς παράγοντες ή νεανικές εμμονές, ασκώντας διαλυτική επίδραση. Εδώ και αλλού, η εικόνα δεν θα βελτιωθεί για όσο διάστημα οι Τραμπ και Πούτιν θα ταυτίζονται, και οι πολλοί θα νιώθουν περιθωριοποιημένοι. Το εν λόγω κατακερματισμένο κοινό απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες σε ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο, καθώς θεωρεί πως αυτές αφορούν… προδότες και λαμόγια. Αν ποτέ συσπειρωθεί, ενδέχεται να ζήσουμε αδιανόητες στιγμές. Ενδεικτικές για το τι μέλλει γενέσθαι θα είναι οι επόμενες εξελίξεις σε Γερμανία και Γαλλία.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29.12.2024