Όχι με ευθύνη των Σαλονικιών. Του Φάνη Ουγγρίνη
Αφορμή αυτού του κειμένου είναι η νέα αναβολή σύνδεσης της ΠΑΘΕ με τον Προβλήτα 6, για την οποία στην Εγνατία Οδό επιβλήθηκε ποινή λίγων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Ακόμη ένα κρίσιμο αναπτυξιακό έργο πάει πίσω, ένα έργο μελετητικά ώριμο εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια, ένα έργο σταματημένο στις αρχές του 2000, όταν άρχισε να χάσκει η ημιτελής γέφυρα πάνω από επιχειρήσεις κι οικόπεδα σ’ εκείνο το σημείο.
Κινδυνεύοντας να καταντήσω γραφικός, θα τολμήσω να ξαναναφερθώ στα ακίνητα της Θεσσαλονίκης που έχει χαντακώσει το Δημόσιο. Να (ξανα)θυμίσω το… εμβληματικό σαραντάχρονο κουφάρι στη συμβολή Αγίου Δημητρίου και 3ης Σεπτεμβρίου • την Πλατεία Διοικητηρίου, όπου ούτε ελεύθερο χώρο κέρδισε η πόλη, ούτε αρχαιολογικό, ούτε φυσικά πάρκινγκ • τη μαρίνα της Αρετσούς και το περιζήτητο Παλατάκι, που παραμένουν μονίμως πολλά υποσχόμενα μα αναξιοποίητα • τα πολυάριθμα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, το Γ’ΣΣ και την παλιά ΝΔΒΕ, που δε συνεισφέρουν στην ανθρώπινη και οικονομική ανάπτυξή μας • τον ΟΛΘ, του οποίου η πρόοδος εξαρτάται από τις -άγνωστες- διαθέσεις του παραχωρησιούχου • τις κρατικές εκτάσεις στην εκβολή του Δενδροποτάμου, ως τώρα αιτία υποβάθμισης αντί αναβάθμισης • τις αχρησιμοποίητες σιδηροδρομικές γραμμές στα Δυτικά • τις παλινωδίες της διοίκησης του ΟΣΕ σχετικά με την ενσωμάτωση όλου του ΠΣ Σταθμού στη ζωή των κατοίκων • τα κληροδοτήματα του ΑΠΘ, του Παπαφείου και νοσοκομείων σε μερική αχρηστία • τα διάσπαρτα κτήματα της ΕΥΑΘ Παγίων, με παρόμοια τύχη • τη μάντρα του ΟΔΔΥ στην Πολίχνη, κανονική τοξική ωρολογιακή βόμβα • τα αμέτρητα κατασχεμένα ταμείων και ημικρατικών τραπεζών, παρατημένα στο έλεος της φύσης και των ανθρώπων. Ειδικά τα τελευταία ξεχωρίζουν ως προς τον παραλογισμό της υπόθεσής τους, καθώς συχνά παραμένουν αδιάθετα ακόμη κι από τη δεκαετία του ’70, τουλάχιστον κρίνοντας από ορισμένα διαμερίσματα και καπναποθήκες, τους Μύλους Μελισσάρη και την ΥΦΑΝΕΤ. Διαδοχικές κυβερνήσεις δεν έχουν καν προσπαθήσει να ανταλλάξουν τέτοια ακίνητα με εθνικής ιδιοκτησίας τραπεζικές μετοχές.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις η ευθύνη για τη στασιμότητα βαραίνει την κεντρική κυβέρνηση κι όχι τοπικούς φορείς, στερούμενους ουσιαστικής δυνατότητας λήψης αποφάσεων. Άλλωστε οι τυχόν μεταξύ μας διχογνωμίες μικρή σημασία έχουν: και για την Αττική Οδό λέγονταν πολλά και για τη σήραγγα του Υμηττού, και φυσικά για τον σταθμό του Μετρό στα Εξάρχεια συνεχίζουν να λέγονται, όμως εκεί τα έργα δεν σταματούν, μα ολοκληρώνονται. Όσα συμβαίνουν εδώ βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό, το Καστέλι και πρώην εργοστάσια στην Αττική. Μόνο γύρω από την ανάπλαση της ΔΕΘ και το ThessINTEC καταγράφεται βραδεία κινητικότητα, μάλλον εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Όταν η Θεσσαλονίκη δεν έχει ακόμη ξεπεράσει τις διαδοχικές κρίσεις, η καθημερινότητα της είναι κακή και το FlyOver αναστέλλει επενδύσεις, η αέναη αναβλητικότητα γύρω από την αξιοποίηση κρατικών ακινήτων μέσα στον αστικό ιστό μόνο δολοφονική μπορεί να χαρακτηριστεί. Και όχι με ευθύνη των Σαλονικιών.
