ΑΠΟΨΕΙΣ

Με αυτά και εκείνα πάλι η Ευρώπη απουσιάζει από τον προεκλογικό διάλογο καθώς μετά τις Άγιες μέρες του Πάσχα μπαίνουμε ανόρεχτα στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κόμμα τις αντιπολίτευσης να διεκδικήσει έστω και ως αουτσάιντερ την πρωτιά, δημιουργεί μία πρωτοφανή συνθήκη. Ο κόσμος να ενδιαφέρεται ελάχιστα για την εκλογική αναμέτρηση και από τις κοκορομαχίες και τις μεγαλοστομίες των πάνελ να απουσιάζουν ακόμα και μείζονος κρισιμότητας θέματα που θα επηρεάσουν την καθημερινότητα, την ποιότητα ζωής και της δημοκρατίας στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα.

Λες και τα προβλήματα αυτά θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει κάποιος άλλος στη θέση του αγριορωμιού.

Δεν καταλάβαμε γενικώς μέχρι τώρα «κλίμα» εκλογών και ούτε θα καταλάβουμε. Αφού δεν απειλείται με ανατροπή η κυβέρνηση, μπορούν να εφησυχάσουν και αυτοί που επιθυμούν την ανατροπή της και αυτοί που θέλουν την μακροημέρευση της ΝΔ στην εξουσία.

Το φάντασμα όμως που πλανάται πάνω από την Ευρώπη είναι η αναμενόμενη νέα λιτότητα που προαναγγέλλεται για σχεδόν όλη την Ευρωζώνη από το 2025 και μετά. Αυτό για να το κάνουμε λιανά, σημαίνει περικοπές τις οποίες θα νοιώσει στο πετσί του ο πολίτης.

Οι βάσιμες ανησυχίες για την εξέλιξη των πολέμων, η απρόβλεπτη πορεία των θεμάτων με την ενέργεια, η κλιματική αλλαγή, η «βόμβα» του μεταναστευτικού και η άλλη, το αγροτικό, που είναι εξίσου απειλητική αν και πιο βραδυφλεγής εδώ φαίνονται ήσσονος σημασίας.

Βέβαια μέχρι να έρθει η άγια ανακωχή των ημερών του Πάσχα μπουχτίσαμε από αβάσταχτη ελαφρότητα.

Ανήκετε κι εσείς, ας πούμε, σ’ αυτούς που παρατηρούν πως αν αυτά που λέει τους τελευταίους μήνες ο Στέφανος Κασσελάκης με μεγάλη ευκολία -και χωρίς την ανάγκη να απολογηθεί αν είναι «μπαρούφες» ή πολύ μακριά από τις πολιτικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ- αν τα ξεστόμιζαν ο Μητσοτάκης ή ο Ανδρουλάκης θα γινόταν χαμός;

Είμαστε που είμαστε στη χώρα που κάθε θαύμα κρατάει τρεις μέρες, τώρα γινόμαστε και η χώρα που καταπίνει τις «εξυπνάδες» σε λιγότερο από τρεις μέρες αρκεί τα τις ξεστομίζει το… κατάλληλο πρόσωπο.

Με το παράπονο μένουν στο ΠΑΣΟΚ πως ο… βλοσυρός, ο… κομματικός, ο… γραφειοκράτης Ανδρουλάκης που «δεν τραβάει», κρίνεται και επικρίνεται με άλλα μέτρα και σταθμά την ώρα που ο Κασσελάκης ήδη έχει μπει στο χώρο του απυρόβλητου.

Από γεγονότα μικροπολιτικής δεν θα ξεμείνουμε πάντως.

Τι θα κομίσει, ας πούμε ο Άρης Σπηλιωτοπούλος στον Κασσελάκη;

Επισήμως έγινε γνωστό ότι θα αναλάβει ρόλο στην ανάλυση των δημοσκοπικών μετρήσεων και των focus groups ενόψει των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Μια χαρά ακούγεται. Εμπειρία και παραστάσεις έχει, υπουργός υπήρξε και μάλιστα εξ αυτών που βρέθηκαν πολύ κοντά στον πρωθυπουργό και επιπλέον έζησε πραγματικές πολιτικές συγκρούσεις και πίεση και όχι μόνο την αβάσταχτη ελαφρότητα της επικοινωνιακής πλευράς της πολιτικής των σόσιαλ, του tik tok και των μεσημεριανάδικων.

Συμβουλές, άλλωστε στα επικοινωνιακά, στον χειρισμό των βίντεο, και μαθήματα φωτογένειας δεν χρειάζεται ο Στέφανος.

Για να μην αδικήσουμε τον Α. Σπηλιωτοπουλο με αυτά που θα γράψουμε σε επόμενες παραγράφους, να πούμε πως και οι δύο πλευρές της συνεργασίας αυτής διέρρεαν πως η ενασχόλησή του με την πολιτική ανάλυση των δημοσκοπήσεων είναι μέσα στα δεδομένα του γνωστικού του αντικειμένου, των σπουδών του και του επαγγέλματός του (πολιτικός αναλυτής) και δεν πρόκειται για μία «χύμα» πολιτική προσέγγιση όπως συνέβη με τον κ. Αντώναρο ή την κ. Κουντουρά. Κοντός ψαλμός λένε σ’ αυτές τις περιπτώσεις και περιμένουμε τα γεγονότα να διαψεύσουν ή να επιβεβαιώσουν τις «διαρροές».

Η άλλη βερσιόν σεναρίου έχει ως εξής: Μετά τον Βαγγέλη Αντώναρο, άλλος ένας εκείνης της σχεδόν ξεχασμένης πια «φρουράς» του Κώστα Καραμανλή που ήταν στον αφρό της επικαιρότητας την πρώτη δεκαετία του 2000, κάνει την προσπάθειά του για έξοδο από την αφάνεια και επάνοδο στον δημόσιο βίο και στη δημοσιότητα. Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις ΗΠΑ. Οι «πρώην» δηλαδή, οι αποκαλούμενοι «χεζμπινάδες» -από τον has been, δηλαδή «κάποτε ήταν κάτι», κάνουν ό,τι μπορούν για ένα εμφατικό come back.

Οι πρώην ηγέτες γράφουν βιογραφίες και αν είναι ακόμα hot και cool και όχι μπαγιάτικοι και «ανακυκλωμένοι» πολιτικά, ιδρύουν think tank και τρέχουν στα συνέδρια με πολιτικά, οικονομικά και διεθνή θέματα για να δώσουν τα φώτα τους.

Τα πρώην μέλη όμως του «στενού κύκλου» των ηγετών τι κάνουν όταν απομακρύνονται, για να αποκτήσουν μία νέα θέση στον ήλιο της publicity;

Πιθανότατα η πιο εύκολη επιλογή είναι σύμβουλοι επικοινωνίας και χάραξης στρατηγικής. Γίνονται η συνεχίζουν να είναι «επικοινωνιολόγοι».

Κάποιοι πιο προνοητικοί, μόλις μαζέψουν τα πράγματα τους από τα σαλόνια της εξουσίας εκμεταλλεύονται τα πρώτα χρόνια της δικής τους πολιτικής ερήμου και μοναξιάς κάνοντας κανένα μεταπτυχιακό η ακόμα καλύτερα διδακτορικό «συναφούς αντικειμένου».

Στη μεγάλη εικόνα τώρα, πολύ μελάνι χύθηκε τις τελευταίες εβδομάδες περί «δεξιάς στροφής» του ΣΥΡΙΖΑ επί Στέφανου Κασσελάκη -όχι του ίδιου προσωπικά διότι ούτε παρελθόν έχει στην πολιτική, ούτε σαφής γίνεται για τις θέσεις του σε θέματα ταυτοτικά του κόμματος, ούτε σχέση με την Αριστερά είχε πριν δύο χρόνια- με πολιτικά σχόλια αλλά και άρθρα που ανέφεραν πως στα «σκαριά» είναι η ίδρυση «κεντροδεξιάς συνιστώσας» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό κρατήστε το, όπως και τον όχι και τόσο αβάσιμο φόβο στο κυβερνητικό στρατόπεδο μην γίνει καμία στραβή και πέσει η ΝΔ κάτω από το « τριάντα τα κατό». Μπας και αποκτήσει το ματς ενδιαφέρον…