ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι τράπεζες καταγράφουν κέρδη και πρωταγωνιστούν στο Χρηματιστήριο. Μακάρι! Όχι μόνο για τους μετόχους (που δεν είναι μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά αλλά μικρομέτοχοι και ασφαλιστικά ταμεία) αλλά και για την εθνική οικονομία.

Ο οικονομικός αναλφαβητισμός, ο φθόνος να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, η χαζοχαρούμενη βεβαιότητα ότι εάν χρεωκοπήσει η τράπεζα θα σβηστεί το στεγαστικό, δέσποσαν κατά την περίοδο της αντιμνημονιακής απάτης και αποτέλεσαν το κυρίαρχο κίνητρο του ηρωικού 62% στο δημοψήφισμα του 2015. Πώς το είχε πει στον Σταύρο Θεοδωράκη (17/06/2015) ο Τσίπρας, «μανούλα» στο να απευθύνεται στα ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας; Λίγοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταθέσεις στις τράπεζες. Από τότε, είναι αλήθεια, πολύ λίγα μυαλά άλλαξαν. Το 62% ζει και βασιλεύει, αλλάζουν μόνο οι περιστάσεις που το κάνουν να εκδηλώνεται. Όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις καφενειακές προδιαγραφές της, αντιλήφθηκε τι σήμαινε η κατάρρευση των τραπεζών και ψήφισε τη διάσωσή τους με χρήμα και των φορολογουμένων. Αυτό αποτέλεσε παραδοχή του ιδιάζοντος ρόλου που κατέχουν οι τράπεζες στην οικονομία. Ο οποίος όμως, έχει και την αντίστροφη ανάγνωσή του. Επειδή δεν είναι συνηθισμένες επιχειρήσεις που αν θέλεις περνάς την πόρτα τους, αν δεν θέλεις αλλάζεις πεζοδρόμιο -με άλλα λόγια όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να συναλλαγούμε μαζί τους- δεν έχουν και το δικαίωμα να αποκλείουν κανένα πολίτη από την πρόσβαση στις ίδιες και τα συστήματά τους.

Έχετε δοκιμάσει ποτέ να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά με τη γραμμή εξυπηρέτησης μίας οποιασδήποτε τράπεζας; Πρώτα θα μιλήσετε με έναν ψηφιακό τηλεφωνητή ο οποίος θα σας ρωτάει τι θέλετε και αν δεν παίρνει την απάντηση που του έχουν προγραμματίσει να αντιλαμβάνεται θα σας απαντά μονότονα «με συγχωρείτε, δεν σας καταλαβαίνω» μέχρι που θα σας κλείσει το τηλέφωνο. Μετά, θα σας βάλουν σε γραμμή αναμονής που μπορεί να φτάσει και τα 29 λεπτά, οπότε η γραμμή θα πέσει και πρέπει να κάνετε το ίδιο από την αρχή. Και ας πούμε ότι οι νεότεροι έχετε εξοικειωθεί με το αντιαισθητικό μέρος της υποθέσεως και συνηθίσατε στον εξευτελισμό να μιλάτε σε ψηφιακούς συνομιλητές. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος μπορεί να τα βγάλει πέρα; Μπορεί μία γιαγιά 80 χρονών -που κι αυτή πλήρωσε για να σωθεί η τράπεζα και να εισπράττει ο CEO τον ζηλευτό μισθό του- να συνεννοηθεί με τον αυτόματο τηλεφωνητή και έπειτα να περιμένει 29 λεπτά στο τηλέφωνο, πάντα με αβέβαιο αποτέλεσμα; Ασφαλώς δεν μπορεί! Πόσο θα επιβάρυναν το μισθολογικό κόστος μίας τράπεζας κάποιοι κανονικοί άνθρωποι που θα σήκωναν το τηλέφωνο και θα απαντούσαν επίσης σαν κανονικοί άνθρωποι, χωρίς «κουτάκια στο μενού τους;

Υπάρχει και χειρότερο. Το outsourcing. Αυτοί που απαντούν, αφού περάσεις από τον πρώτο έλεγχο, να μην έχουν καν σχέση με την Τράπεζα αλλά να είναι υπάλληλοι ενός call center και να απαντούν για λογαριασμό πέντέξι άσχετων μεταξύ τους εταιρειών. Συνεπώς, δεν ξέρουν τίποτε για τίποτε, απλώς καταγράφουν το τηλεφώνημα, ενημερώνουν με μέιλ την τράπεζα και εκείνη σου απαντά, όταν και αν θέλει. Πόση αδιαφορία για τον πελάτη ή τον δυνητικό πελάτη χρειάζεται για να μην του επιτρέπεις και να σου τηλεφωνήσει; ΄Η πόση αδιαφορία χρειάζεται για να λες στον συνταξιούχο ότι για να έλθει στην τράπεζα πρέπει να μπει στην «πλατφόρμα» και να κλείσει ραντεβού -συνήθως για μετά από μία εβδομάδα και βάλε; Αυτό μπορεί να είναι απλούστατο για τους περισσότερους. Αλλά για κάποιους -λίγους έστω- είναι δύσκολο.

Πιθανώς, αυτή η μετατροπή των τραπεζών σε μαυσωλεία, απαλλαγμένα από τους ενοχλητικούς πελάτες που νομίζουν ότι μπορούν να τις επισκέπτονται όποτε θέλουν, να είναι trendy και να βοηθά την κερδοφορία. Αλλά κοινωνικώς υπεύθυνη σίγουρα δεν είναι!