ΑΠΟΨΕΙΣ

Όσοι νιώσατε αυτήν την ανατριχίλα που μας χαρίζει το ποδόσφαιρο μαζί με πάθη τέτοια που ούτε καν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σ’ αυτά, όσοι περιμένετε σε κάθε ματς αυτήν την έκπληξη που κρέμεται από μία κλωστή, όσοι σωστά διαισθανθήκατε κάποιες φορές ότι «το σύμπαν συνωμοτεί απόψε» (είτε για να χάσουμε παρότι είμαστε καλύτεροι, είτε για να κερδίσουμε παρότι οι αντίπαλοι χάνουν ευκαιρίες με το τσουβάλι) η νύχτα της περασμένης Τετάρτης σας ανήκει.

Θέλουμε, δεν θέλουμε, έγραψε ιστορία ο Ολυμπιακός. Και στο κάτω-κάτω γιατί να μην θέλουμε. Τέτοιες στιγμές και τέτοιες ευκαιρίες είναι πολύ σπάνιες για το ελληνικό ποδόσφαιρο και αξίζει να δώσουμε όλοι, ανεξαρτήτως σωματειακών προτιμήσεων, συγχαρητήρια.

Η μοίρα τα έφερε έτσι και ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα εκτός των τεσσάρων μεγαλύτερων ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκών χωρών που παίρνει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια.

Πρέπει να πάμε πίσω πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια όταν ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έπαιξε στον τελικό του κυπέλου πρωταθλητριών και μάλιστα μέσα στο συμβολικό Γουέμπλεϊ φτιάχνοντας τον δικό του μύθο. Κι ας μην πήρε το τρόπαιο από τον σαρωτικό τότε Άγιαξ.

Το Conference League είναι μεν η τρίτη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση στην μπάλα αλλά η νίκη και η κούπα που ήρθε με το απίστευτο γκολ του Ελ Κααμπί είναι πολύ σημαντική για τον σύλλογο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τέτοιοι τίτλοι -και πολύ περισσότερο του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ- πάνε συνήθως σε ομάδες των τεσσάρων κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων (Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία).

Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που ευρωπαϊκή κούπα κατέληξε σε σύλλογο χώρας εκτός Big 4. Η τελευταία ομάδα που τα είχε καταφέρει ήταν η Πόρτο, το 2011.

Ας δούμε λίγο τα στοιχεία: Στην κορυφή της λαμπερής των χωρών με τίτλους ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων βρίσκεται η Ισπανία με 65. Δεύτερη είναι με 50 η Ιταλία, τρίτη με 48 η Αγγλία και τέταρτη με 32 η Γερμανία.

Παρακάτω θα βρούμε την Ολλανδία με 16, τη Γαλλία με 14, την Πορτογαλία με 11, το Βέλγιο με 7, τη Σκωτία με 4, την πρώην Σοβιετική Ένωση με 4, τη Ρωσία με 3 και με 2 τη Ρουμανία, την Τουρκία, τη Σουηδία και η πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία.

Από την περασμένη Τετάρτη, πολύ αργά και δειλά έκανε την εμφάνισή της και η Ελλάδα μέσω του Ολυμπιακού με μία κατάκτηση πρώτου τροπαίου και είναι μαζί με την πρώην Ανατολική Γερμανία, την πρώην ενωμένη Τσεχοσλοβακία, την Ουκρανία και τη Δανία.

Ουραγοί μεν, τροπαιούχοι δε!

Ο Ολυμπιακός την ποδοσφαιρική σεζόν 2023-24 δέχτηκε πολλά ραπίσματα κυρίως από δικά του λάθη, με αλλαγές προπονητών, κακές αξιολογήσεις σπουδαίων παικτών που έχει, με τεσσάρες στην πλάτη του μέσα στο Καραϊσκάκη, βρήκε στο πρόσωπο του συνηθισμένου να κερδίζει ευρωπαϊκά τρόπαια Μεντιλίμπαρ ενός προπονητή ταλαντούχου και μεθοδικού που, χωρίς φανφάρες και καμώματα (σαν του Τερίμ ας πούμε), έναν τιμονιέρη υψηλής αξίας.

Αλλά και η μπάλα; Πού την πας αυτήν.

Ήθελε να μπει στα δίχτυα και μπήκε! Παρά την μεγάλη αξία του φορ του Ολυμπιακού που σκόραρε.

Οι παίκτες της Φιορεντίνα ήταν καλύτεροι τακτικά και δημιουργικά αλλά στην τελική προσπάθεια -και είχαν πολλές τέτοιες- έδειξαν απρόσμενα είτε χαμηλή ποιότητα, είτε τρομερό άγχος. Λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι η Ελλάδα και δυσανάλογα αργά σε σχέση με την αγάπη που θρέφει ο λαός μας για το ποδόσφαιρο, άλλαξε επιτέλους κατηγορία.

Έψαξα και βρήκα σκονισμένο ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από είκοσι χρόνια. Είναι του Ουρουγουανού Εντουάρντο Γκαλεάνο (1940-2015), δημοσιογράφου, συγγραφέα και διακεκριμένης φιγούρας της λατινοαμερικάνικης διανόησης Αριστεράς.

Είναι «Τα Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» με μία αφοπλιστική και σαγηνευτική προσέγγιση μας εξηγεί την απήχηση, τις συγκινήσεις και την κοινωνική ιδεολογία του βασιλιά των σπορ όπου μεταξύ άλλων επιτίθεται και στους αριστερούς διανοούμενους που απορρίπτουν το ποδόσφαιρο για ιδεολογικούς λόγους.

Λέει για την μπάλα:

«Στη Βραζιλία ουδείς αμφιβάλλει ότι είναι γυναίκα. Εκεί την αποκαλούν χοντρούλ (gorduchinha) ή μικρή (lenin’s) και της δίνουν ονόματα, όπως Μαριλίτα, Λεονόρ ή Μαργκαρίτα.

Ο Πελέ τη φίλησε στο Μαρακανά όταν έβαλε το χιλιοστό του γκολ και ο Ντι Στέφανο της ανήγειρε μνημείο στην είσοδο του σπιτιού του, μία μπρούντζινη μπάλα με μία πλάκα που γράφει ‘Ευχαριστώ δικιά μου’».

Τι ωραία τα γράφει και παρακάτω για την μπάλα «που κάνει καπρίτσια και πολλές φορές δεν μπαίνει στο τέρμα γιατί αλλάζει γνώμη και πορεία στον αέρα».

«Είναι πολύ ευαίσθητη, περήφανη και φαντασμένη και δεν ανέχεται να την κλωτσάνε, ούτε να την χτυπούν για εκδίκηση. Απαιτεί να την χαϊδεύουν, να τη φιλάνε, να την κοιμίζουν στο στήθος ή στο πόδι».

Ξέρει καλά ότι δίνει χαρά σε πολλές καρδιές…».

Τις τελευταίες εβδομάδες η χώρα μας έζησε μία αθλητική άνοιξη που επισκίασε την ούτως η άλλως βουβή, άτονη και υποταγμένη όσο ποτέ στο παρελθόν, στο life style προεκλογική περίοδο ενόψει ευρωεκλογών.

Το «μάγκικο» και πεντακάθαρο πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ που ήρθε στη Θεσσαλονίκη ύστερα από μία συναρπαστική σεζόν που σου έκοβε την ανάσα, το έβδομο αστέρι του πρωταθλητή Ευρώπης στο μπάσκετ Παναθηναϊκού και η πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στο ποδόσφαιρο που κατέκτησε ο Ολυμπιακός (χρονική η σειρά), ήταν μία επιτυχία που θύμισε το too good to be true (πολύ καλό για να είναι αλήθεια). Κι όμως ήταν. Για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση ήρθε αναγνώριση από αντιπάλου.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, αλλά για τα δικά μας μίζερα εγχώρια δεδομένα του οπαδικού φανατισμού ζήσαμε στιγμές αθλητικού πολιτισμού. Τα συγχαρητήρια στους νικητές από όλο το συλλογικό φάσμα περίσσεψαν, ενώ τα γνωστά ξεκατινιάσματα της ζήλειας στα social media ήταν σαφώς λιγότερα και μάλλον εκτός του γενικότερου κλίματος.

Για να δούμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 02.06.2024