ΑΠΟΨΕΙΣ

Εκείνα τα ατελείωτα χρόνια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’60 όλοι βιάζονταν να προλάβουν την ουτοπία που ερχόταν, να πραγματώσουν έναν νέο εαυτό, να ζήσουν έντονα διότι οι καιροί άλλαζαν.

Ήταν η εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης, των αριστερών οραμάτων της νεοφερμένης, αποκαλυπτικής σε πολλά επίπεδα μίνι φούστας και της άνθισης της μουσικής για νέους, όπως και του σινεμά.

Όσοι ήταν μόλις 12-13 χρόνων... βιάζονταν να μεγαλώσουν και να ανακαλύψουν τους καινούριους ήχους και τρόπους ζωής που έρχονταν από την Ευρώπη και την Αμερική, ζηλεύοντας τους μεγαλύτερους για τα πάρτι και τα φλερτ, τις περίπλοκες συζητήσεις των πιο «ψαγμένων» από αυτούς, για την κοσμογονία που γινόταν έξω, αλλά και για τα δισκάκια του βινυλίου και του τζουκ-μποξ.

Την ξέρω καλά κι εγώ αυτή τη ζήλεια καθώς ήμουν δεν ήμουν δεκατριών ετών το 1970 που αγόρασα, με το υστέρημα από το χαρτζιλίκι μου, το περιοδικό «Μοντέρνο Τραγούδι» όταν είδα πως είχε εξώφυλλο την εκτυφλωτικά όμορφη Φρανσουάζ Αρντί. Τότε μόλις 19 ετών. Ήδη αγαπημένη και στη δική μας νεολαία που κόντρα στη χούντα και τα τσαρούχια της αγαπούσε το μοντέρνο τραγούδι.

Ήταν σίγουρα μια κομψή, γλυκιά φιγούρα της μυθολογίας του τραγουδιού της νιότης μας η Φρανσουάζ Αρντί που έγραφε και δικά της τραγούδια με την κιθάρα της.

Το τραγούδι «Tous les garçons et les filles» αποτέλεσε τη μεγάλη της επιτυχία το 1962 και πούλησε πάνω από 2,5 εκατ. δίσκους.

Όλα πιο όμορφα τα είχαν τότε οι σταρ της αγγλικής ποπ αλλά και τα είδωλα του γαλλικού και του ιταλικού τραγουδιού που λατρέψαμε να έρχονταν από έναν άλλο πιο φωτεινό πλανήτη.

Η πανέμορφη Αρντί εκείνα τα χρόνια συναγωνιζόταν σε φωνή, βλέμμα, κομψότητα, ομορφιά και φωνή την πανέμορφη Μαρί Λαφορέ του αξεπέραστου Viens Viens αλλά και την Τζέιν Μπίρκιν του αισθησιακού μέχρι… απαγορεύσεως Je t’ aime moi non plus που με τον Σερζ Γκενσμπούργκ σκανδάλισαν το σύμπαν. Θυμάστε οι παλιότεροι εκείνο το τραγούδι το συνδυασμένο με τους πραγματικούς ήχους ενός ζευγαριού που κάνει έρωτα;

Η Αρντί πέθανε πριν από λίγες μέρες στα ογδόντα της πια μακραίνοντας τη λίστα των ινδαλμάτων μας που έφυγαν, των απόντων και απουσών που ξεθωριάζουν το όμορφο κοινό όνειρο.

Η Μπίρκιν πέθανε πέρσι τον Ιούλιο στα 78 της.

Την περασμένη Τρίτη έφυγε από τη ζωή και η πανέμορφη του σινεμά των σίξτις, η Ανούκ Εμέ στα 92 της χρόνια.

Η όμορφη Γαλλίδα, ηθοποιός της νουβέλ βαγκ, συνεργάτιδα σπουδαίων σκηνοθετών και μία από τις πιο ζωντανές παιδικές μου μνήμες από τις αφηγήσεις των πιο μεγάλων, για το «Ένας άνδρας και μία γυναίκα», του Κλοντ Λελους, όπως και των θερινών σινεμά αργότερα, ήταν ένα σύμβολο.

Το πραγματικό όνομά της ήταν Φρανσουάζ Ντρεϋφύς και είχε γεννηθεί στις 27 Απριλίου 1932 στο Παρίσι. Για το «Ένας άνδρας και μία γυναίκα», το 1966 είχε τιμηθεί με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ηθοποιού και με υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Ο συμπρωταγωνιστής της Ζαν Λουΐ Τρεντινιάν πέθανε τέτοια μέρα 17 Ιουνίου, το 2022 σε ηλικία 91 ετών.

Η Ανούκ Εμέ γύρισε ταινίες με τους Ζακ Ντεμί («Λόλα»), Φεντερίκο Φελίνι («Ντόλτσε βίτα» και «Οκτώμισι»), Μάρκο Μπελόκιο, Ζακ Μπεκέρ ή Αντρέ Καγιάτ, ο οποίος την έκανε γνωστή το 1949 με τους «Εραστές της Βερόνα».

Ήταν μία συναρπαστική κινηματογραφική εικόνα της δεκαετίας του ’60 με έναν αέρα λαμπερού μυστηρίου. Είχε μία μοναδική παρουσία στην οθόνη που ήταν ταυτόχρονα δελεαστική και απαγορευτική.

Έγραψε στον «Γκάρντιαν» ο κριτικός κινηματογράφου Πίτερ Μπράντσοου:

«Είχε κάτι από τη νεαρή Τζόαν Κρόφορντ ή τη Μαρλέν Ντίτριχ ή τη σύγχρονή της, τη Γαλλίδα μοντέλο και ηθοποιό, Καπουσίν. Η Aimée εξέπεμπε μία αινιγματική σεξουαλική αύρα με γεύση μελαγχολίας, επιτήδευση και κοσμική επιφύλαξη. Το δικό της δεν ήταν ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να σιγοκαίει ή να βουρκώσει: ήταν οι ενθουσιασμένοι άντρες γύρω της που ήταν πιο πιθανό να το κάνουν αυτό. Η Hirokazu Kore-eda έγραψε κάποτε μία διασκεδαστική φράση ότι όλες οι σπουδαίες Γαλλίδες ηθοποιοί έχουν επώνυμα που ξεκινούν με το ίδιο γράμμα με τα μικρά τους ονόματα: Danielle Darrieux, Simone Signoret, Brigitte Bardot… και φυσικά η Anouk Aimée είναι απολύτως σε αυτήν την ταυτότητα. παράδοση -αν και αυτό είναι ένα καλλιτεχνικό όνομα, που προέρχεται από το όνομα του πρώτου της κινηματογραφικού χαρακτήρα και την ηχηρή λέξη «αγαπημένη» (Aimee).

Το πασίγνωστο μουσικό κομμάτι του Φρανσίς Λαι από την ταινία «Ένας άντρας και μία γυναίκα» το έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη με πολλές μπάντες σε ξενοδοχεία, συνεστιάσεις, χορούς και μαγαζιά. «Συνήθως το παίζαμε στην αρχή του προγράμματος», μας είπε ο θαυμάσιος μουσικός της εποχής εκείνης Αντώνης Βαρσαμούδης.