ΑΠΟΨΕΙΣ

Έτσι όπως το πάνε στο ΠΑΣΟΚ, με τον ξέφρενο ρυθμό ανακοίνωσης υποψηφιοτήτων για την ηγεσία του κόμματος, μετά βίας η ημερομηνία ορόσημο και σύμβολο για την ενότητα «3η του Σεπτέμβρη» μπορεί να είναι η τελευταία ανάμνηση ομοψυχίας στο κόμμα αυτό.

Δεν είναι όμως μόνο το κόμμα που ίδρυσε ο Άνδρεας Παπανδρέου, αλλά ολόκληρος ο υποτιθέμενος «χώρος» της κεντροαριστεράς -που… θέλει να ενωθεί για να ρίξει τον επικίνδυνο Μητσοτάκη- ο οποίος βρίσκεται σε αναβρασμό.

Πολλοί εν ενεργεία αλλά και υποψήφιοι αρχηγοί, πολλά κόμματα, πολλές φράξιες, πολλά «ινστιτούτα» πολιτικού στοχασμού, ζητούν να σώσουν την Ελλάδα. Ασυνήθιστα μεγάλος ο αριθμός, όποιος μεγαλώνει συνεχώς.

Ο τρόπος που κινείται ο αεικίνητος και παντός καιρού και… ελιγμού, Αλ. Τσίπρας απέναντι στον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη, ο ρυθμός ανακοίνωσης υποψηφιοτήτων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι ομάδες, οι δηλητηριώδεις υπαινιγμοί στις δηλώσεις δείχνουν ότι στις ημέρες μας επικρατεί ένας ιδιότυπος κυνισμός.

Ζούμε εποχή λογικών αλλά διογκωμένων φιλοδοξιών. Είναι μέρες μειωμένης προσήλωσης σε κανόνες δεοντολογίας και πολιτικού fair play και δοκιμασίας της έννοιας της «συντροφικότητας» ακόμα και του παραδοσιακού άλλοτε «φιλότιμου».

Ας μην ξεχνάμε ότι και από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που κλήθηκε να κυβερνήσει μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Καμμένου, ξεπήδησαν τέσσερα κόμματα(!) -Λαφαζάνηδες, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης, Νέα Αριστερά -όπου επένδυσαν τις ελπίδες τους εκατοντάδες στελέχη.

Και από «ενότητα» τίποτα.

Αξίζει να θυμόμαστε τη δήλωση «Τα κόμματα δεν είναι επιχειρήσεις για να έχουμε συγχωνεύσεις και εξαγορές», που έκανε από το συνέδριο του Economist ο Στ. Κασσελάκης.

Στο ίδιο συνέδριο πάντως κατεγράφη και μία άλλη δήλωση που ανέβασε το πολιτικό θερμόμετρο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης υπογράμμισε «με στενοχωρεί η εμμονή που βλέπω να μετατραπεί η αναγκαία διαδικασία του εσωκομματικού διαλόγου σε μια πασαρέλα προσωπικών φιλοδοξιών» και βέβαια δεν ενθουσίασε τους συνυποψηφίους του.

Τα μεγέθη των φιλοδοξιών και η σπουδή κάποιων υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ που κάνουν και περιοδείες εν μέσω καύσωνα του Ιουλίου, είναι τέτοια που τους κάνει να δείχνουν ασέβεια στα «μπάνια του λαού», έναν άτυπο και ηρωικό «θεσμό» θερινής πολιτικής εκεχειρίας που κάποτε ύμνησε και ο Άνδρας Παπανδρέου. Σύμβολο της θερινής κινητικότητας είναι χωρίς άλλο η παρουσία του Χάρη Δούκα σε συνάντηση την περασμένη Πέμπτη στελεχών και φίλων του ΠΑΣΟΚ, σε κεντρικό καφέ-μπαρ της Θεσσαλονίκης!

Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ανακοινώσει υποψηφιότητα η πρώην υπουργός και επίτροπος στην ΕΕ Άννα Διαμαντοπούλου η οποία αν μπει στη μάχη θα είναι σύμφωνα με αρθρογράφους game changer.

Αξίζει να επισημάνουμε πάντως μία σημαντική «λεπτομέρεια» που πολλοί είτε δεν γνωρίζουν είτε υποτιμούν. Το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ, για την ανάδειξη υποψηφιοτήτων αναφέρει ρητά πως απαιτούνται οι υπογραφές είτε 5.000 μελών είτε του 15% της Κεντρικής Επιτροπής (δηλαδή 55 στελέχη). Πόσο εύκολα μπορούν να εξασφαλίσουν αυτή τη στήριξη κάποιοι από αυτούς που δήλωσαν υποψήφιοι και υποψήφιες; Η λογική λέει πως ίσως υπάρξουν και αποχωρήσεις από την κούρσα γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Πόσο μάλλον που κάθε στέλεχος της ΚΕ ή μέλος του κόμματος υπογράφει για μόνον έναν υποψήφιο.

Τα αγκάθια

Ο Χάρης Δούκας έχει το αγκάθι της κριτικής που δέχεται πως μετατρέπει σε πάρεργο και «δουλειά μερικής απασχόλησης» τη θέση του δημάρχου μίας Αθήνας που είναι πνιγμένη στα προβλήματα -και στα σκουπίδια-προσβάλλοντας την τιμή που του έκανε ο λαός της πρωτεύουσας να τον αναδείξει νικητή στις δημοτικές εκλογές.

Ο Παύλος Γερουλάνος είναι λογικό να φοβάται πως πολλοί παπανδρεϊκοί -στους οποίους προσβλέπει- θα θυμηθούν την απόφασή του να κατέβει κόντρα στον Γιώργο Παπανδρέου στις εσωκομματικές του 2021 γεγονός που στέρησε δυναμική και ψήφους από τον ΓΑΠ. Ο τελευταίος πέρασε μεν στον β’ γύρο αλλά έχασε εμφατικά από τον Ν. Ανδρουλάκη.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει το πρόβλημα πως έστω και μετά επαίνων στο πρόσωπό του, οι συνυποψηφιοί του επαναλαμβάνουν συνεχώς πως «έπιασε ταβάνι» και δεν μπορεί να προσφέρει την επιπλέον προωθητική δύναμη στο ΠΑΣΟΚ, ενώ έδωσε και δυσανάλογα μεγάλη σημασία σε μηχανισμούς σε βάρος του ανοίγματος σε στελέχη από την κοινωνία.

Ολοκληρώνοντας αυτές τις σκέψεις μπορούμε να αναρωτηθούμε τι θα συνέβαινε αν στο ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν μία αδιαμφισβήτητου κύρους, προσόντων και χαρισματικότητας προσωπικότητα για την ηγεσία. Αμέσως πολλοί θα αποσύρονταν. Το θέμα έλλειψης ηγετών βέβαια είναι παγκόσμιο. Ίσως αξίζει να ρίξουμε μία ματιά σε δήλωση του βετεράνου πολιτικού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σκανδαλίδη:

«Δεν είναι πασαρέλα το ότι κάποιος θέλει να δώσει λύσεις. Το ΠΑΣΟΚ έχει στελέχη που θέλουν να προσφέρουν. Αν αυτά τα στελέχη μαζέψουν 300.000 ανθρώπους να ψηφίσουν είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα για το ΠΑΣΟΚ». Όσον αφορά τη δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη περί «πασαρέλας προσωπικών φιλοδοξιών» τη χαρακτήρισε ως «ατυχή».