ΑΠΟΨΕΙΣ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των πολιτών σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι η απίστευτη ακρίβεια, κυρίως στα τρόφιμα, η οποία συνδυάζεται με μία ιδιότυπη «μοιρολατρεία» της κυβέρνησης η οποία -πιστεύει ότι- κρύβεται πίσω από την εκνευριστικά στερεότυπη εξήγηση που προβάλει, ότι δηλαδή αυτό το κακό είναι εισαγόμενο αλλά και οφείλεται σε χρόνιες «στρεβλώσεις» της ελληνικής οικονομίας.

Ξεχνούν βέβαια οι κυβερνώντες ότι πρώτον ο κόσμος τους εξέλεξε όχι για αναλύουν δημοσιογραφικά το πρόβλημα αλλά για βρίσκουν λύσεις και δεύτερον ότι οι «στρεβλώσεις» οφείλονται και στη δική τους ατολμία και ανικανότητα να συγκρουστούν με τα συμφέροντα τα οποία ανενόχλητα κερδοσκοπούν.

Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι έρχεται ένας διαφορετικός χειμώνας από αυτούς που ζήσαμε από το 2019. Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα κορυφωθεί και πιθανότατα θα αφαιρέσει από τον κ. Μητσοτάκη το «μαξιλάρι ασφαλείας» που είναι οι οδυνηρές μνήμες που έχει η μεσαία τάξη από το 2015 και τους μαθητευόμενους μάγους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο όρος «μεσαία τάξη» είναι πια πολύ ασαφής για τα δεδομένα της σημερινής κοινωνικής διαστρωμάτωσης η οποία περιλαμβάνει τους βολεμένους του τουρισμού, της φοροδιαφυγής και των επιδοτήσεων αλλά και τους μικρομεσαίους που δεν έχουν τέτοια «αβαντάζ» και βλέπουν στα μισά του μήνα να έχουν τελειώσει τα λεφτά.

Οι… στρεβλώσεις έχουν οδηγήσει τους φτωχότερους των μικρομεσαίων να μην μπορούν να παρακολουθήσουν την ξέφρενη άνοδο του κόστους για την υγεία, την εκπαίδευση των παιδιών, τις συγκοινωνίες κ.λπ.

Η σταθερή μέχρι πλήξεως αναφορά της κυβέρνησης στη δημοσιονομική σταθερότητα -που είναι αλήθεια- και στην ανάπτυξη οποία όμως δεν προβλέπεται να πάει ψηλότερα από το 2%, δεν μπορεί να κρύψει την κακή εικόνα του κράτους η οποία πλήττει όσους δεν μπορούν να προσφύγουν σε ιδιωτικές υπηρεσίες.

Το success story της ευημερίας των αριθμών έρχεται σε ζωηρή αντίθεση με ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που ελάχιστα η καθόλου δεν επωφελείται από την όποια ανάπτυξη και δημοσιονομική σταθερότητα.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να εξουδετερώσουν και το δεύτερο «μαξιλάρι» ασφαλείας της κυβέρνησης που είναι η περίφημη ελληνική εκδοχή της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative, διεθνής όρος της πολιτικής ανάλυσης που σημαίνει «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση») και αναφέρεται βέβαια στις χαμηλές πτήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορούν να πείσουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν ρεύμα αλλαγής.

Από την περασμένη Τρίτη όμως, ένα τμήμα του κόσμου, όχι ευκαταφρόνητο όπως φαίνεται, δείχνει να ενδιαφέρεται με το «τι τρέχει» στο ΠΑΣΟΚ, ύστερα από το πολύ σοβαρό debate, που ήταν τουλάχιστον πολυφωνικό και γεμάτο προτάσεις για τα κακά και τα στραβά της μοίρας μας.

Σε μία εποχή που ασχολούμασταν με πισίνες, πολυτελείς γάμους, «ξεμάλλιασμα» υποτιθέμενων συντρόφων και πολιτικές μηχανοραφίες, ήρθαν οι έξι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να συζητήσουν με όρους πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης τις προτάσεις του καθενός και όχι με τη γνωστή συνταγή της αβάσταχτης τηλεοπτικής ελαφρότητας.

Μπορεί αυτή η θετική εικόνα που άφησε το debate -σύμφωνα και με την συντριπτική πλειοψηφία των άρθρων της επόμενης μέρας- να σημάνει την έναρξη της μιας μακράς βέβαια πορείας του ΠΑΣΟΚ προς την οικοδόμηση της εναλλακτικής λύσης;

Όσο κι αν λέμε ότι ζούμε την εποχή της μεταπολιτικής και του TikTok, η σοβαρότητα και οι μελετημένες πολιτικές προτάσεις για το αύριο του πολίτη ήταν και είναι πάντα μία σταθερή αξία ένα κόμμα.

Το κόμμα που κυβέρνησε επί 24 χρόνια από τα 50 της Μεταπολίτευσης (21 αυτοδύναμο και 3 σε κυβέρνηση συνεργασίας) βλέπει ύστερα από την οδυνηρή καθήλωσή του σε ποσοστά κάτω του 5% και τη σημερινή βελτιωμένη εικόνα του με ένα 13-14% στις δημοσκοπήσεις, βλέπει να έχει την ιστορική ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι από τα παιχνίδια της ιστορίας. Ο ευνοημένος τα χρόνια των μνημονίων και των αγανακτισμένων πλατειών ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, καβαλώντας στο κύμα της συγκυρίας έγινε κυβέρνηση. Το ίδιο κόμμα σήμερα ακέφαλο μετά την αποπομπή Κασσελάκη και εν μέσω διαφωνιών, ανοιχτών επιθέσεων μεταξύ στελεχών του που αλλάζουν « λόγια βαριά» πορεύεται κι αυτό σε μια ανοιχτή διαδικασία εκλογή νέου ηγέτη.

Το ΠΑΣΟΚ όμως είναι αυτό που δείχνει ξανά λίγο-λίγο το DNA του κόμματος εξουσίας.

Ο δρόμος του ΠΑΣΟΚ βέβαια δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Και εκεί κάποιοι πιστεύουν ότι το μοναδικό προσόν του επόμενου ηγέτη είναι η «κυβερνησιμότητα» και η δυνατότητά του να «νικήσει τον Μητσοτάκη», αγνοώντας τη σημασία του πως αυτός θα (συν)κυβερνήσει.

Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι μόνο με την -μη ρεαλιστική σήμερα λόγω κακών σχέσεων ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ- επίκληση της θολά και γενικόλογα διατυπωμένη; «κεντροαριστεράς» θα λυθούν όλα τα προβλήματα.

Το παιχνίδι πια είναι ανοιχτό. Και θα εξελιχθεί μέσα σε έναν δύσκολο χειμώνα, για τον οποίο πολλοί φοβούνται ότι θα πρωταγωνιστεί η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του πολίτη.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29.09.2024