ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο Γιάννης Μπουτάρης είχε δηλώσει πως θα ανακοινώσει προς τα τέλη Σεπτεμβρίου την απόφασή του για το αν θα είναι εκ νέου υποψήφιος. Δεν το έκανε μέχρι τώρα και ήδη μπήκε ο Νοέμβριος.

Θέλει τέχνη να κάνεις τον κόσμο να περιμένει μια απόφασή  σου ή  μια απάντησή σου. Αλλά μήπως δεν είναι ΚΑΙ τέχνη να είσαι διαρκώς στον αφρό των γεγονότων γι’  αυτά που λες, πράττεις ή παραλείπεις να πράξεις;

Ο δαιμόνιος παραγωγός  Ντέιβιντ Σέλζνικ πριν από 80 χρόνια, ετοιμάζοντας την παραγωγή της –κορυφαίας όλων εποχών όπως αποδείχθηκε- ταινίας ‘’Όσα Παίρνει ο Άνεμος’’, είχε  μετατρέψει την επιλογή της ηθοποιού για το ρόλο της Σκάρλετ Ο’ Χάρα σε εθνική διασκέδαση. Την μια εβδομάδα όλοι στοιχημάτιζαν υπέρ της Μπέτι Ντέιβις, την άλλη διχαζόταν μεταξύ Πολέτ Γκοντάρ και Κάθριν  Χέπμπορν, την επόμενη τα φώτα έπεφταν στην Λάνα Τάρνερ, την Τζόαν Κρόφορντ και την Τζόαν Μπένετ.

Τελικά -και αφού προηγουμένως όλο αυτό το σήριαλ  που οι δημοσιογράφοι ονόμασαν «η μάχη της Σκάρλετ» διαφήμισε την πολυαναμενόμενη ταινία- ο Σέλζνικ διάλεξε τη Βίβιαν Λι. Και συμφώνησαν και οι δυο πλευρές του Αμερικανικού Εμφυλίου.

Η ζωή όμως δεν κυλά πάντα σαν μια ταινία.

O Γιάννης Μπουτάρης είναι πολλά πράγματα μαζί. Αστικής νοοτροπίας αλλά και εγνωσμένης αθυροστομίας. Άνθρωπος συχνών «μεταμορφώσεων»,  φιλελεύθερος, με πολιτιστικές εκλεπτύνσεις, με θάρρος  αλλά και μποέμ .

Η αλλαγή της  εικόνας της πόλης και η απαλλαγή της από έναν επαρχιακής κοπής συντηρητισμό και τοπικισμό πιστώνονται σ’  αυτόν τον κοσμοπολίτη uomo del mondo. Μπορεί να ακούγονται όλα αυτά γενικόλογα και αυτονόητα, αλλά δεν είναι καθόλου. Το ότι δεν θα επιστρέψει η Θεσσαλονίκη στην εποχή της εσωστρέφειας και των χαμηλών προσδοκιών, κι αυτό στον Μπουτάρη οφείλεται, που έβαλε τον πήχυ ψηλά και η πλειοψηφία το εκτίμησε.

Από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα διάφορα «αυτό τώρα τι το ‘θελε;» όπως η εμφατική υιοθέτηση της  μειοψηφικής στην πόλη του στάσης υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών, η απίστευτη κυβίστηση στη δήλωση για την παρέλαση,  η εύκολη αλλαγή στις κομματικές του προτιμήσεις -η οποία παραδόξως ενώ θα είχε χρεωθεί βαριά σε έναν άλλο δήμαρχο, στην περίπτωση του Μπουτάρη περνά απαρατήρητη- κ.ά.

Βέβαια τα ‘χει αυτά η εποχή γενικώς,  αφού λ.χ. η άνεση του ΣΥΡΙΖΑ να κινείται σε «εύρος» από τον Μπουτάρη του αστικού κοσμοπολιτισμού  και της επιχειρηματικότητας μέχρι τον Καμμένο του ακροδεξιού λαϊκισμού και εθνικισμού που  δίνει τον τόνο σχεδόν σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου, θεωρείται κάτι σαν  πολιτική αρετή  και θυμίζει τη λαϊκή παροιμία «όπως θέλω τα γυρίζω σαν το Ρίζο».

Πάνω απ’ όλα όμως, στον σημερινό δήμαρχο θα χρεώνεται όλο και περισσότερο  η ντεμοντέ πια αγνόηση από μέρους του της σημασίας της μικρής καθημερινότητας, στο βωμό ενός ασαφούς «μεγάλου κάδρου».

Δεν μπορεί να μην έπιασαν οι κεραίες του αυτό που νοιώθεις στον αέρα. Η εντυπωσιακή  πτώση της ποιότητας ζωής των Θεσσαλονικέων έχει αλλάξει το τοπίο των προτεραιοτήτων. Τα θέματα είναι πολλά: Σκουπίδια, εφιαλτικό κυκλοφοριακό μετά την ακόμη μεγαλύτερη πτώση της ποιότητας του έργου του ΟΑΣΘ, δυσωδία, σκόνη , ναρκωτικά στο ΑΠΘ, εικόνα εγκατάλειψης στη νέα παραλία, καθημερινή ανομία, αταξία, ανασφάλεια.

Για να υπάρξουν άμεσα λύσεις, χρειάζεται ο άνθρωπος που θα πει στους πολίτες «δεσμεύομαι ότι η εντολή που θα μου δώσετε είναι για να συγκρουστώ με συμφέροντα, για να ξεβολέψω πολλούς από σας τους ίδιους προς όφελος της Θεσσαλονίκης, για να αγνοήσω το πολιτικό κόστος και για να απαλλάξω την πόλη από τους «δεσμοφύλακές» της. Είστε μέσα;» 

Μπορεί αυτός να είναι ο σημερινός δήμαρχος; Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Έχει, άλλωστε  το «πακέτο»: Ηλικία, λάμψη και βιογραφικό που τον τοποθετούν στην ιδιαίτερη  θέση τού «δεν έχω πια να αποδείξω τίποτα,  χάσω δεν χάσω τις εκλογές».

Έχει όμως και τις θολές περιοχές η περίπτωσή του. Ως φύσει αντισυμβατικός όμως, πολιτικά απείθαρχος και αμφίθυμος,  μπορεί να μπει στα παπούτσια του «διαχειριστή»;  Στην εποχή των υψηλών απαιτήσεων για τεχνοκρατική επάρκεια και μετρήσιμα αποτελέσματα, το έχει αυτό το ύψος;

Σε ό,τι αφορά τη φθορά της οκταετίας, που συνοδεύτηκε από την απώλεια στελεχών-συνεργατών, καθώς και μείωση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πρόσωπό του - που είναι παραπάνω από ορατή, έχω μια επισήμανση:

Η ομάδα «Πρωτοβουλία» υπήρξε ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα που στήριξε την υποψηφιότητα του Γιάννη Μπουτάρη μέσα από μια οριζόντια διαδικασία διαβούλευσης.  Έμφαση δόθηκε τότε στον ακομμάτιστο χαρακτήρα αυτής της στήριξης, και την πρόσκληση προς όλους του πολίτες σε έναν ανοιχτό διάλογο για  την πόλη.

Η «Πρωτοβουλία» και ο Γιάννης Μπουτάρης στα χρόνια που πέρασαν δεν κατάφεραν να προετοιμάσουν τη διάδοχη κατάσταση. Δεν δημιούργησαν εκείνη την δυναμική που θα «γεννούσε» τον διάδοχο του Γιάννη Μπουτάρη στη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Δεν βρέθηκε ένα άλλο πρόσωπο εφάμιλλο σε allure με τον Γιάννη Μπουτάρη; Δεν υπήρξε σύμπνοια στην επιλογή μεταξύ των μελών της Πρωτοβουλίας; Δεν δημιουργήθηκε η δυναμική  που θα έδινε σ’ έναν νέο υποψήφιο το χρίσμα; Πολλά τα «δεν»…