ΑΠΟΨΕΙΣ

Στα ψιλά δυστυχώς πέρασε μια σπουδαία ημερομηνία πως δηλαδή συμπληρώθηκαν 125 χρόνια από τότε που οι αδερφοί Λουί και Ωγκύστ Λυμιέρ παρουσίασαν για πρώτη φορά κινηματογραφική ταινία σε αίθουσα που ήταν υπόγεια και άνηκε στο καφενείο «Grant café» στο Παρίσι. Από την άλλη μεριά, παρουσιάστηκε εκτενέστατα από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας η απόπειρα οικτρού πραξικοπήματος τύπου Μπανανίας στις ΗΠΑ. Στην τομή αυτών των δύο ευθειών όπως μας διδάσκει η γεωμετρία διαμορφώνεται ένα σημείο το οποίο, ακριβώς, είναι η κρίσιμη καμπή. Θα το αποκαλούσα σημείο αποπροσανατολισμού. Ας πούμε με το άνοιγμα των νηπιαγωγείων και των δημοτικών από την Δευτέρα τίθεται ένα ακόμα θέμα στην ελληνική οικογένεια: Ποιος θα πηγαίνει τώρα τα παιδιά στο σχολείο; Αυτό σημαίνει μια οικογενειακή αναδιάρθρωση και επαναδιάταξη. Εκείνο που λείπει, λοιπόν, είναι η φωτισμένη ηγεσία αναλυτών και χειριστών της θεωρίας των παιγνίων. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι ακροδεξιοί μπρατσαράδες Αμερικανοί με την πανδημία; ο Πούτιν με το σινεμά που δεν βλέπουμε πια; τα ανοιχτά σχολεία με την οικονομία και τον νέο όρο «Pluto-populism»; Γιατί γελούνε οι Κινέζοι ειρωνικά και γιατί ο κύριος Πούτιν μιλάει για τα προβλήματα της Αμερικής δηλώνοντας ότι όλα οφείλονται στην «αρχαιακή» δημοκρατία που κυριαρχεί εκεί;

Είναι μια δημοκρατία, όπως γνωρίζουμε που βασίζεται στις εθιμικές αρχές των Ουάσινγκτον και Τζέφερσον. Είκοσι χρόνια ακριβώς μετά τα τραγικά γεγονότα του Μανχάταν, αποδείχθηκε πως η χώρα που επέβαλε την παγκοσμιοποίηση δηλαδή η ΗΠΑ χάνει από αυτήν: της λένε να παραμερίσει, να πάψει να είναι ηγέτιδα δύναμη (της παγκοσμιοποίησης) και να ανεχθεί τις καλπάζουσες (πχ μέχρι και το Βιετνάμ) ελεύθερες αγορές των άλλων χωρών. Παράλληλα ο κύριος Τραμπ, ενίσχυσε μεν την οικονομία, αλλά ως λαϊκιστής, έπεισε τον λαό πως ήταν προς όφελος των μαζών αλλά τελικά όλοι γνωρίζουμε πως τα κέρδη πήγαν στην πλουτοκρατία. Ως οικτρή, παραμορφωτική λωρίδα των αυθαιρεσιών στις ΗΠΑ είχαμε και στην χώρα μας μια ανάλογη ιστορία με την αυθαιρεσία της εκκλησίας κατά την ημέρα των Θεοφανίων. Εδώ παρατηρήσαμε μια κατάσταση που περιγράφεται με έναν όρο που έχει κυριαρχήσει διεθνώς και λέγεται «tantrum» που σημαίνει τις αναίτιες κρίσεις νευρών των νηπίων. Επ’ αυτού δύο είναι οι λύσεις είτε τιμωρείς το νήπιο είτε το αγνοείς δίνοντας του να καταλάβει ότι το κάνεις επειδή είναι νήπιο. Μέσα σε όλα αυτά στο τραγικό ποδόσφαιρο μας ενέσκηψαν και οι αυτοσχέδιοι μάγοι που στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες (παραδείγματος χάρη στην premier league της Αγγλίας) θα έπλεναν και θα καθάριζαν το κρέας που θα προσφέρονταν ως stakes στους ποδοσφαιριστές. Ταυτόχρονα εντυπωσιάζομαι ότι αποφασίστηκε να έχουμε και ειδικό στα θέματα του σύγχρονου πολιτισμού. Πιο μπροστά όμως πρέπει να αποκτήσουμε πολιτισμό και κινηματογράφο εκτός αν σύγχρονος πολιτισμός θεωρούνται μόνο οι περφόρμανς και τα αγάλματα. Περιέγραψα με τρόπο θραυσματικό μια κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα πρωτοφανούς χάους και καλά κρυμμένου πανικού.

«I see dead people» έλεγε ο μικρούλης στην «Έκτη Αίσθηση». Αντίθετα ο γράφων βλέπει ετοιμόρροπους ανθρώπους που έχουν φορέσει τα ενδύματα της αξιοπρέπειας για να μην δείξουν τον τεράστιο πόνο και το κενό που έχουν μέσα τους. Αιτούν διακριτικά και σημειολογικά ένα αόρατο χέρι, μια φωνή, μια διάθεση εξομολόγησης, έναν θόλο προστασίας μετρώντας συνεχώς τον χρόνο της κατάρρευσης. Οι πάντες απουσιάζουν, τα πάντα έχουν αναβληθεί ακόμα και οι αναμονές. Το κράτος είναι αλλού, η πρόνοια είναι σε λοκντάουν, οι άνθρωποι φοβούνται ακόμα και τις εκμυστηρεύσεις. Ο ορισμός της δυστοπίας είναι εδώ και στην κυριολεξία έχει περάσει στην σφαίρα του φανταστικού κινηματογράφου. Περνάω από διάφορους δρόμους, κάνω πως αγνοώ πως σε απόσταση 200μέτρων το πολύ 300μέτρων κείτονται ετοιμοθάνατοι. Πόσο ήσυχος ο δρόμος; Πόσο όμορφα τα δέντρα που φυλλοροούν; Πόσο σε βοηθούν όλα αυτά να παραπλανηθείς, να ξεχάσεις και να σκέφτεσαι μόνο ποιος θα πάει τα παιδιά από την Δευτέρα στο σχολείο;

Ο Κρις Μαρκέρ είχε διατυπώσει κάποτε ως τίτλο ενός ντοκιμαντέρ του «ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος άρχισε». Ναι βρισκόμαστε πια σε τραγικά προνομιακές στιγμές διαβιώνοντας γεγονότα που συμβαίνουν ανά 100 χρόνια. Πώς να ζητήσεις, όμως, από τους αγαπημένους συνανθρώπους σου να εκπαιδευτούν να αντέχουν ασυνήθιστη πίεση όταν ο καπιταλισμός τους γαλούχησε στην διεκδίκηση μιας ήρεμης, ευμαρούς αλλά και μαλθακής γωνιάς. Ναι παραδεχθείτε το, βρισκόμαστε στην κατάσταση του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Οι σφαίρες είναι ο αόρατος ιός που σωριάζει νεκρούς. Η αδυναμία εκπαιδευμένης αντίδρασης είναι οι δεκάδες κρίσεις πανικού που βλέπω δίπλα μου ή τις ακούω ή τις αντιλαμβάνομαι. Τα αμυντικά όπλα που μας λείπουν δεν είναι τόσο οι ΜΕΘ όσο η σταδιακή χειραγώγηση μας να είμαστε απολίτικοι. Όταν η «αρχαϊκές» δημοκρατίες δεν προσαρμόζονται με όρους πειραγμένης κοινωνιολογίας στο νέο (δείτε και την εκπληκτική αντίδραση του Ισραήλ) τότε είναι καταδικασμένες να φθαρούν πολιτικά και κοινωνικά όπως προέβλεψε ο μέγας προφήτης Κάρπεντερ στην «Απειλή». Και τώρα λέω εγώ «ώσπου να πεθάνουμε αγάπη μου, ποιος θα πηγαίνει τα παιδιά από την Δευτέρα στο σχολείο;»