ΑΠΟΨΕΙΣ

Ήταν η τρίτη ημέρα, αν συγκρατώ καλά, από την έναρξη του «απαγορευτικού» (κοινώς lockdown) της Θεσσαλονίκης και πήρα θέση, γύρω στις 6.00, μπροστά στην τηλεόραση, να ακούσω τους αριθμούς των κρουσμάτων. Είχε προηγηθεί εκείνο το άνω των 800 μετά τα τεστ στον Λευκό Πύργο, την άλλη ημέρα μειώθηκε σε τριψήφιο με το δύο μπροστά και την επομένη εκτοξεύτηκε σε περισσότερα από 500. 

Ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός που παρακολουθούσα διέκοψε τη μετάδοση στο σημείο που ξεκίνησαν οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων και με μεγάλη ανησυχία αναζήτησα την ΕΡΤ1, μήπως και πληροφορηθώ κάτι ιδιαίτερο για την Θεσσαλονίκη, που ολοφάνερα είχε ξεκινήσει μιαν ανοδική πορεία τρόμου που ακόμα συνεχίζεται. Αλλάζοντας σταθμούς σκέφτηκα να συντονιστώ με την ΕΡΤ3, ούσα σίγουρη ότι θα μετέδιδε ολόκληρη τη συνέντευξη Τύπου. 

Το αγαπητό μου κανάλι είχε, σε επανάληψη, ένα ντοκιμαντέρ με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο «Εμείς και τα λεφτά»! Από περιέργεια, αναζήτησα το 24ωρο πρόγραμμα του σταθμού, το οποίο, για να μην ξεχνιόμαστε, κάποτε παρήγαγε δεκάδες εκπομπές και εκατοντάδες ντοκιμαντέρ. Με θλίψη πιστοποίησα ότι κατά τη διάρκεια των 24 ωρών, το Πρόγραμμα έχει μία ενημερωτική πρωινή εκπομπή, δελτία ειδήσεων και ένα έως κανένα ντοκιμαντέρ ξένης παραγωγής σε πρώτη προβολή.

Μέτρησα λοιπόν σε βαθμίδα εικοσιτετραώρου, εξαιρουμένων των ειδήσεων και της πρωινής ειδησεογραφικής, 16 παραγωγές, νομίζω όλες αλλόγλωσσες, εκ των οποίων μόνο σε μία δεν υπήρχε το σήμα (Ε), δηλαδή δεν ήταν επανάληψη. Σκέφθηκα ότι για την ιστορία του καναλιού, τις δυσκολίες ίδρυσης, τις επιτυχίες ανεξαρτητοποίησης από την αδηφάγα πρωτεύουσα, τις καλές και τις δύσκολες στιγμές, θα πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά στην πόλη αλλά και στους διακονούντες σήμερα την τύχη του, μήπως και συνειδητοποιήσουν τι έχουν κληθεί να υπηρετήσουν. 

Η αγανάκτησή μου για τον σταθμό στον οποίο από την στιγμή της ίδρυσής του και για χρόνια είχα την τύχη να εργάζομαι, κράτησε δευτερόλεπτα, γιατί κυριεύτηκα από μια απέραντη θλίψη και απορία για την Θεσσαλονίκη. Πού δεν μπορεί να κρατήσει μία ημερήσια εφημερίδα, πού επιτρέπει αυτήν την κατάντια στο μοναδικό πανελλαδικής εμβέλειας περιφερειακό κανάλι. Πού δεν εξανίσταται με όλα αυτά, που δεν συναισθάνεται ότι αποτελούν προμηνύματα, μπορεί και αποτελέσματα, χωρικής και αναπτυξιακής υποβάθμισης. 

Για να μην πω παρακμής. Πού δεν συσπειρώνεται με σχέδιο ανάταξης. Αυτές οι σκέψεις με συνόδευαν και τις επόμενες ημέρες, μέχρι που ήρθε η Πέμπτη της συνέντευξης του Πρωθυπουργού, που μετέδιδαν ζωντανά όλα τα μεγάλα κανάλια και η ΕΡΤ1. Σκέφτηκα, αυτή τη φορά, δεν μπορεί, η ΕΡΤ3 θα έχει διακόψει το σπάνιο πρόγραμμα των επαναλήψεων. Αμ δε! Όσο ο Μητσοτάκης μιλούσε στους έλληνες πολίτες, όσο ο κ.Τσιόδρας ανέλυσε δεδομένα και καμπύλες, όσο δημοσιογράφοι από ιδιωτικά Μέσα κατέθεταν ερωτήσεις, η ΕΡΤ3 είχε, φυσικά σε επανάληψη, ένα άλλο ντοκιμαντέρ, το «Ακούραστος ταξιδιώτης»! 

Είναι αμέλεια; Είναι ανεπάρκεια; Είναι σχέδιο απόλυτης απαξίωσης; Και πληροφορίες υπάρχουν και εκτιμήσεις που δεν είναι της ώρας. Ωστόσο ό,τι και να είναι, δεν μπορεί η πόλη να επιτρέπει αυτήν τη διολίσθηση. Ούτε οι διοικούντες να αδρανούν, ούτε και οι εργαζόμενοι να σιωπούν. Ό,τι είχε επιτευχθεί με συγκρούσεις και δουλειά, έχει εδώ και καιρό αρχίσει να διαλύεται. Με την κατάργηση της τοπικής διοικούσας, με την απόλυτη εξάρτησή της από την Αθήνα και εσχάτως με το (μη) Πρόγραμμά της. Κρίμα!

Υπάρχει και η Τοπική Ευθύνη!

Καθημερινά ακούμε για κυβερνητική ευθύνη, ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί επίμονα, άλλοτε με νηφαλιότητα, άλλοτε με αυστηρότητα, να αφυπνίσει την ατομική ευθύνη. Ενδιάμεσοι θεσμοί της Δημοκρατίας δεν υπάρχουν; Η χώρα εξαντλείται στον κ.Χαρδαλιά και την Επιτροπή λοιμωξιολόγων; Δεν υπάρχουν βαθμίδες αυτοδιοίκησης; Και πώς στοιχίζονται ανάμεσα στην Αθήνα και τον ταλαιπωρημένο πολίτη μιας φτωχογειτονιάς που παλεύει να κρατήσει τη δουλειά του στοιβαγμένος στα προπολεμικά λεωφορεία κάθε μέρα;

 Τώρα πια γνωρίζουμε ότι και μόνη η ένδειξη των λυμάτων της Θεσσαλονίκης τις κρίσιμες εβδομάδες του Οκτωβρίου, θα έπρεπε να χτυπήσει στις τοπικές εξουσίες τις μεγάλες καμπάνες των υπεύθυνων αποφάσεων. ΕΓΚΑΙΡΩΣ. 

Δεν μπορεί πάντα η απάντηση να είναι ότι η Αθήνα είναι αρμόδια να τα παρακολουθεί. Υποθέτω, ότι σε μια πανδημία τέτοιας επικινδυνότητας, θα έπρεπε να έχουν εδώ και μήνες ενεργοποιηθεί οι Περιφερειακές και οι Δημοτικές Υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας. Υπάρχουν οργανογράμματα και αυτονόητα καθήκοντα. 

Ακόμα και εάν το ζήτημα το διαχειρίζεται το κέντρο, όλες αυτές οι δομές που λειτουργούν βάσει ισχυρής νομοθεσίας υποχρεούνται να είναι παρούσες. Οι Υπηρεσίες μαζί με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που για να θυμηθούμε και την Ορθόδοξη παράδοση, στην οποία σχεδόν όλοι ομνύουν, έχουν το ‘ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ’. Μηνύματα στο κινητό μου δέχθηκα, όπως όλοι μας, από την Αθήνα, αλλά καμία επικοινωνία δεν είχα, όπως όλοι μας, με τον Δήμο ή την Περιφέρειά μου. 

Η ευθύνη των εκλεγμένων δεν εξαντλείται στις εκ των υστέρων διαπιστώσεις. Καθώς δε, η ταλαιπωρία του κορωνοϊού θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα και οι καιρικές συνθήκες, η κόπωση, η οικονομική εξάντληση και η πίεση στα νοσοκομεία, θα βαραίνουν κάθε μέρα που περνά, ας ενεργοποιηθούν, έστω και τώρα. Άκουγα σε τηλεοπτική συνέντευξη τον διακεκριμένο έλληνα καθηγητή Νίκολα Χρηστάκη, να μας προετοιμάζει ότι ο δρόμος θα είναι δύσκολος μέχρι το 2024! Από την άλλη, αδιανόητα μέχρι πρότινος γεγονότα, μπορούν να αλλάξουν την μορφή της πανδημίας και να επηρεάσουν ακόμα και τα επίπεδα ανοσίας των εμβολίων που ετοιμάζονται.

 Η Δανία οδηγεί στον θάνατο 17 εκατομμύρια μινκ, κοινώς βιζόν, που μολύνθηκαν από τον ιό, που μεταλλάχθηκε στον οργανισμό τους σε ισχυρότερο στέλεχος και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στους εκτροφείς.

 Ο χειμώνας της μετάδοσης θα είναι μακρύς και δύσκολος. Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες πρέπει χθες να ετοιμάζουν Σχέδια επαγρύπνησης, αντίδρασης και κοινωνικής προστασίας. Το θέμα δεν αφορά μόνο σε διανομές επιδοτήσεων. Αφορά στην ίδια την ουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που καλούνται τώρα να αναδείξουν. Γιατί εκτός από την ατομική και την κυβερνητική, υπάρχει και τοπική ευθύνη. Και οι καπετάνιοι δοκιμάζονται στις φουρτούνες.