ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που προέκυψε από την κρίση ως αξίωμα, με την έννοια της συνολικής αποδοχής, είναι η ανάγκη για αλλαγή.

Επειδή όμως η λέξη ήταν reserved από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, οι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν για να την εκφράσουν ήταν μεταρρύθμιση, διαρθρωτικές αλλαγές, αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα και πάει λέγοντας.

Σε κάθε μια από αυτές, ο κάθε πικραμένος έδινε (και δίνει) το δικό του περιεχόμενο. Στο ίδιο ακριβώς τέμπο και τα πολιτικά κόμματα, τα οποία μετά τη μάχη για το ποιος έχει την ευθύνη για το τρακάρισμα της χώρας σε δημοσιονομικό τοίχο, διαγκωνίζονται μέχρι σήμερα για τον ρόλο του εκφραστή της αλλαγής. Η μάχη αυτή δίνεται συνήθως σε επίπεδο εντυπώσεων, με αναφορές που προέρχονται κυρίως από την ιδεολογική φαρέτρα κάθε σχηματισμού.

Έτσι η «πρώτη φορά αριστερά» με το πλεονέκτημα της πρώτης φοράς ποντάρει συνεχώς και αδιαλείπτως στα περιορισμένα ένσημα που έχει στην άσκηση της εξουσίας. Η επιχειρηματολογία δηλαδή για την ανάδειξή της σε εκπρόσωπο της αλλαγής αφορά την ταύτιση του νέου με το διαφορετικό. 

Η προσέγγιση αυτή πάσχει από λαϊκισμό και οξεία "επιπολίτιδα" καθώς είναι προφανές ότι το διαφορετικό στη ζωή -όπως και στην πολιτική- δεν συνδέεται απαραίτητα με την ηλικία. Υπάρχουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που αρθρώνουν λόγο εμπεριστατωμένο και σοβαρό για μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που έχουμε σήμερα, και υπάρχουν νέοι άνθρωποι των οποίων τα συντηρητικά αντανακλαστικά ξεπερνούν αυτά των προγόνων τους.

Με άλλα λόγια, η δυνατότητα κάποιου προσώπου ή πολιτικού σχηματισμού να περιγράψει τον δρόμο στον οποίο πρέπει να κινηθεί η χώρα για να πάει μπροστά δεν αποδεικνύεται από το πιστοποιητικό γέννησης αλλά από τις ιδέες.

Και στο πεδίο αυτό υπάρχει μια τεράστια και σκόπιμη σύγχυση. Οτιδήποτε είναι μεν καινούργιο και διαφορετικό αλλά θίγει μεγάλες εκλογικές λίστες βαφτίζεται «αντι-» και με συνοπτικές διαδικασίες απομακρύνεται από το τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου.

Τι ψάχνει λοιπόν η χώρα;

Όπως φαίνεται, αυτό που θέλουμε είναι αλλαγή της κατάστασης της χώρας προς το (πολύ) καλύτερο, χωρίς όμως αλλαγές που θίγουν κατεστημένες αντιλήψεις και παγιωμένα  συμφέροντα, χωρίς να πειραχτούν δομές που αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη, χωρίς να ξεβολευτεί κανείς.

Είναι προφανές ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Και δυστυχώς για τη χώρα, την αλήθεια αυτή φαίνεται ότι δεν την αποδέχεται το νέο πολιτικό προσωπικό, αλλά το μετανιωμένο παλιό…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019