Αδύνατο να συμβούν;
Καθώς οι κυβερνήσεις συνασπισμού έχουν γενικά οπαδούς, ακόμη και μία πιθανή «κυβέρνηση ηττημένων» έχει τους θιασώτες της. Πάντως πολύ δύσκολα θα μπορούσε ν’ αφήσει θετικό αποτύπωμα ένα μετεκλογικό σχήμα με τους τρεις πιθανότερους συμμετέχοντες• ο εκφραστής του λαϊκιστικού σοσιαλισμού Τσίπρας συστηματικά επιδιώκει να ελέγξει την Κεντροαριστερά και τους… αρμούς της εξουσίας, ο φανερά αμετανόητος Βαρουφάκης επιμένει σε φιλορωσικές και αντικαπιταλιστικές ονειρώξεις, ο δε ασαφής Ανδρουλάκης ηγείται ενός κόμματος αποδεδειγμένα σεβόμενου τον κοινοβουλευτισμό και πιστού στο δυτικό προσανατολισμό της χώρας. Πέραν αυτών των ουσιωδών διαφορών τους, καμία ως τώρα δημοσκόπηση δε δίνει στην τριάδα πλειοψηφία 151 εδρών.
Βέβαια οι 151 έδρες δεν αποτελούν αναγκαία συνθήκη: το Σύνταγμα ορίζει πως η Δεδηλωμένη δίδεται από την πλειοψηφία των παρόντων. Συνεπώς, εάν κάποιο κόμμα αποφασίσει να απέχει, τότε ο πήχης για την Ψήφο Εμπιστοσύνης κατεβαίνει• εάν λείψει από την ψηφοφορία το ΚΚΕ, 140 και κάτι έδρες θα αρκούν• αν λείψει η Ελληνική Λύση θα χρειαστούν λίγες παραπάνω, αλλά σίγουρα κάτω από 150• αν πάλι λείψουν παραπάνω κόμματα θα μιλάμε για λιγότερες και από 140, και ούτω καθεξής.
Παρά τα πρόσφατα σχετικά υπονοούμενα Τσίπρα, πολλοί θεωρούν αδιανόητο ένα τέτοιο σενάριο, λόγω του σκληρού δεξιού προφίλ Βελόπουλου, της άστατης προσωπικότητας του Γιάνη και της πάγιας αντίθεσης του Περισσού σε «αστικές» κυβερνήσεις. Ωστόσο αυτά τα τόσο διαφορετικά κόμματα μοιράζονται κοινά μεταξύ τους, αλλά και με το «κόμμα Κασιδιάρη»: θέλουν κατάργηση του στάτους κβο και ταυτόχρονα επηρεάζονται από τη Μόσχα, άρα η ανατροπή του… ουκρανόφιλου πρωθυπουργού θα επετύγχανε διπλό κέρδος. Επιπρόσθετα, πλείστοι νεαροί κομμουνιστές θα δυσανασχετούσαν από μια τρικλοποδιά Κουτσούμπα-Βαρουφάκη σε αμιγώς αριστερή διακυβέρνηση.
Και τι χαρακτήρα θα είχε λοιπόν αυτή; Εκτός της απομάκρυνσης του ενοχλητικού Μητσοτάκη, λογικά θα είχε ως ειδικό σκοπό την εξαφάνιση… αντιλαϊκών και… αντιδημοκρατικών στοιχείων από το πολιτικό σύστημα, τον κρατικό μηχανισμό και τον επιχειρηματικό κόσμο. Η λειτουργία της δηλαδή θα ήταν σύμφωνη με το θεώρημα Πολάκη, ότι τυχόν δικαστική δίωξη των κομματικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ θ’ αρκούσε για την εξασφάλιση νέας θητείας. Μέσα από τη διαδικασία τούτη η Ελλάδα θα ξαναεκτροχιαζόταν, υπολήψεις θα σπιλώνονταν, καριέρες θα καταστρέφονταν και ζωές θα διαλύονταν -κυρίως άδικα- αλλά η Κουμουνδούρου θα επετύγχανε τους καθεστωτικούς της στόχους. Η ΝΔ θα κατακερματιζόταν, ΠΑΣΟΚ-ΜέΡΑ25 θα απορροφούνταν, ενώ σταδιακά ο έτερος πολιτικός πόλος θα μετακινούταν τέρμα δεξιά. Σε ρόλο ΑΝΕΛ, νέα κομματίδια θα εντάσσονταν σε αριστεροδεξιές κυβερνήσεις προσφέροντάς τους επίφαση δημοκρατικότητας, η δε ισχυροποιημένη Ακροδεξιά θα παρουσιαζόταν εκφοβιστικά σε ξένους συνομιλητές ως επερχόμενος ολετήρας που θα έπρεπε οπωσδήποτε να ανασχεθεί.
Υπερβολικά όσα γράφω; Ίσως. Αδύνατο να συμβούν; Καθόλου, τουλάχιστον κρίνοντας απ’ όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Μια χαλαρή ψήφος στις 21 Μαΐου κάλλιστα μπορεί να ξαναζωντανέψει τον εφιάλτη του 2015, και βάλε.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29-30.04.2023
