ΑΠΟΨΕΙΣ

Με αφορμή το θεριακλή Κρητίκαρο, που μάγεψε με το ζεϊμπέκικό του τους λάτρεις του αρσενικού που τους νικάει όλους με το ένα χέρι, καθώς το άλλο το έχει για να κρατά το τσιγάρο, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το θέμα του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.

Πρόκειται για μια εξαιρετική ιστορία, γνωστή σε όλους μας, που δείχνει με ανάγλυφο τρόπο την ανικανότητα και την κουτοπονηριά της δημόσιας διοίκησης, που από τη μία θεσπίζει νόμους που βάζουν τη Ελλάδα στον ίδιο χάρτη με τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης και από την άλλη όμως δεν κάνει τίποτα για να διασφαλίσει την τήρησή τους, ικανοποιώντας παράλληλα το λαϊκό αίσθημα και διατηρώντας το μύθο του ανυπότακτου Έλληνα, που δεν μασάει από οδηγίες, ντιρεκτίβες και απαγορεύσεις.

Η εξέλιξη του αντικαπνιστικού νόμου στη χώρα μας είναι μία συνεχής προσβολή, σε μια σειρά από αξίες και έννοιες, με πρώτη και κύρια τη σοβαρότητα.

Ξεκίνησε το 2002 με μια «ελληνική» απαγόρευση του καπνίσματος, αφού έδινε τη δυνατότητα οι ενδιαφερόμενοι να εξαιρούν τον εαυτό τους από τις διατάξεις του νόμου.

Επανήλθε το 2008 με μια αυστηρότερη version και «ολοκληρώθηκε» με την αναθεώρηση της ημερομηνίας εφαρμογής για το καλοκαίρι του 2010, καθώς θεωρήθηκε από τον τότε υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο ότι θα ήταν ευνοϊκότερη εποχή για προσαρμογή…

Από τότε έχουν περάσει άλλα 8 χρόνια (πάμε για 9) και η κατάσταση παραμένει η ίδια.

Οι Έλληνες συνεχίζουμε και καπνίζουμε στους δημόσιους χώρους με άνεση που θυμίζει διαφήμιση προηγούμενων δεκαετιών, όταν ακόμη δεν είχαν διαπιστωθεί επιστημονικά οι συνέπειες του καπνίσματος και στιλ που παραπέμπει σε κεκτημένα με αγώνες, που δεν τίθενται υπό διαπραγμάτευση.

Και επειδή υπήρξα μανιώδης καπνιστής, για τουλάχιστον μια εικοσαετία, καταλαβαίνω απόλυτα όσους υπερασπίζονται το δικαίωμα να ανάβουν το τσιγαράκι τους χωρίς να κινδυνεύουν να θεωρηθούν κοινωνικά απόβλητοι, υποανάπτυκτοι και στιγματισμένοι, επειδή το politically correct της εποχής, κυρίως λόγω της ζημιάς που προκαλεί στις ασφαλιστικές εταιρείες, αποφάσισε να το κόψει.

Οπότε; Ως ταπεινός δημοσιογράφος, δεν έχω τη λύση για το πρόβλημα.

Το μόνο που προτείνω είναι να εξαφανιστούν από τα καφέ και τα μπαρ εκείνες οι ταμπελίτσες που γράφουν «Απαγορεύεται το κάπνισμα» ή «no smoking area».

Ο καπνός από τα τσιγάρα των θαμώνων που τις πνίγει, στραγγαλίζει και την τελευταία ελπίδα να σοβαρευτούμε…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Φεβρουαρίου 2019.