ΑΠΟΨΕΙΣ

Αξιοθαύμαστος ο Βαρουφάκης. Έστω για λίγο, κατόρθωσε ν’ αποσπάσει το ενδιαφέρον μας από το σιδηροδρομικό δυστύχημα και να το στρέψει στην αφεντιά του. Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της τελευταίας επίθεσης εις βάρος του ήταν η παντελής απροθυμία του να κατονομάσει τους τραμπούκους ως αναρχικούς ή αριστεριστές. Παρά τα συντριπτικά περί του αντιθέτου στοιχεία, πρώτα αναφέρθηκε σε… παρεξηγηση γύρω από την ψηφοφορία του τελευταίου Μνημονίου, και στη συνέχεια καταφέρθηκε κατά… σκοτεινών παρακρατικών μπράβων. Κοινώς ειπείν, θα ήταν δικαιολογημένος ο ξυλοδαρμός του αν είχε υποπέσει στο μέγα παράπτωμα της υπερψήφισης, όμως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Προφανώς λοιπόν όσοι του επιτέθηκαν δε θα μπορούσαν να είναι αριστεροί, επειδή ακριβώς οι αριστεροί δε κάνουν ποτέ λάθος. Ωραία σοφιστεία.

Λίγες ημέρες πριν τα παθήματα του Γιάνη παρευρέθηκα σε πολιτική βιβλιοπαρουσίαση. Στην εκδήλωση μεταξύ άλλων είχαν προσκληθεί εκπρόσωποι των τριών μεγαλύτερων κομμάτων και ένα κυβερνητικό στέλεχος. Από την πλευρά των «συστημικών» οι τοποθετήσεις βρίσκονταν στο ίδιο περίπου μήκος κύματος: ζητούμενο όλων είναι η προκοπή της χώρας, και όπου καταγράφονται διαφοροποιήσεις αυτές εντοπίζονται όχι στο «αν», αλλά στο «πώς», δεδομένου ότι δεν υφίσταται σοβαρή εναλλακτική πρόταση απέναντι σ’ εκείνη της Δύσης μετά το ’90. Ωστόσο, με εντελώς αντίθετη θεώρηση και ύφος, το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε πιο αγεφύρωτες από ποτέ τις διαφορές Αριστεράς-Δεξιάς, αναφορικά και στους κοινωνικούς στόχους και στον τρόπο επίτευξής τους. Στο άκουσμα των παραπάνω, ελάχιστοι ακροατές ένιωσαν δικαιωμένοι, κάποιοι σοκαρίστηκαν και πολλοί αδιαφόρησαν, σκεπτόμενοι πως ανάλογες υπερβολές ξεστομίζονται συχνά από ομοϊδεάτες του συμμετέχοντα.

Όντως ακούμε μπόλικα παρόμοια την τελευταία εικοσαετία, και όχι μόνο εδώ. Η ανάμνηση της σοβιετικής βαρβαρότητας θόλωσε, η παγκοσμιοποίηση φτωχοποίησε πολλούς, στη δε Ελλάδα αρχικά ο Αλαβάνος ριζοσπαστικοποίησε το άλλοτε σοβαρότερο αριστερό κόμμα, ενώ κατόπιν η Κρίση χάρισε στον επαγγελματία ακτιβιστή Τσίπρα την πρωθυπουργία στο πιάτο, δικαιώνοντας τις πρακτικές του. Παρά ταύτα, παραμένει μεγάλο το τμήμα των μετριοπαθέστερων ψηφοφόρων που δεν αντιλαμβάνονται το νόημα των Δεκεμβριανών του ’08. Δυστυχώς πολλοί εντός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιμένουν να πιστεύουν ότι ΣΥΡΙΖΑ-ΜέΡΑ25-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. είναι κατά βάσιν αστικά κόμματα και ότι απλώς μιλούν πιο ωμά και επιθετικά. Αρνούνται να δουν το προφανές, δηλαδή πως -τουλάχιστον- η ηγεσία της Αριστεράς έχει βαθιά ριζωμένη μέσα της την αυταπάτη του «ηθικού πλεονεκτήματος». Πως μεσσιανικές ψευδαισθήσεις την απαλλάσσουν από οποιαδήποτε ενοχή ή επιφύλαξη μπροστά στην κατάκτηση της εξουσίας και του ελέγχου όλων των αρμών της. Καλοπροαίρετοι, αρνούνται να κατανοήσουν πόσο ισχυρή είναι η διχαστική διάθεση όσων ωρύονται για… νεκρές Μαρίες, όσων επιχαίρουν για τα θύματα των Τεμπών, όσων διακρίνουν ανάμεσα σε καλή και κακή βία.