Χώρα όπου φοβάσαι να ζεις
«Πάμε κι όπου βγει» ακούστηκαν να λένε μεταξύ τους οι σιδηροδρομικοί πριν την τραγωδία. Αλληγορία για το πώς πορεύεται κι η Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες. Τι να πρωτοθυμηθούμε μετά το τέλος του 20ού αιώνα; Την αναζήτηση του Γιάκοβλεφ στα Πιέρια; Τους αδικαιολόγητα πολλούς νεκρούς του σεισμού του ’99; Το διπλό χαμό των παιδιών στα Τέμπη; Τα θύματα του Εξπρές Σάμινα; Όσους έπνιξαν οι πλημμύρες, με αποκορύφωμα εκείνη στη Μάνδρα; Τα απανθρακωμένα πτώματα στην Ηλεία και στο Μάτι;
Δεν είναι ν’ απορούμε・σχεδόν όπου εμπλέκεται κρατική εποπτεία και λειτουργία, τα μέτρα ασφαλείας τηρούνται στο πόδι, αν τηρούνται καν. Ανύπαρκτος προσεισμικός έλεγχος ακόμη και δημόσιων κτιρίων, ανεπαρκέστατη διαγράμμιση και σήμανση των ολισθηρών δρόμων, αφύλακτες ισόπεδες σιδηροδρομικές διαβάσεις, απάθεια απέναντι στις κλοπές χαλκού από ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, δάση χωρίς αντιπυρικές ζώνες και προφυλαγμένα καλώδια, ανεξέλεγκτοι μεθυσμένοι οδηγοί, ψυχικά νοσούντες σε θέσεις ευθύνης, λανθασμένα φορτωμένες νταλίκες, σπάνια και απαρχαιωμένα μέσα έρευνας-διάσωσης και διακομιδής ασθενών, σκαστοί εφημερεύοντες γιατροί και νοσηλευτές, ανεκπαίδευτοι οπλοφόροι αστυνομικοί, στραβά μάτια σε ληστείες και τραμπουκισμούς, ένα πανάκριβο αλλά αναξιοποίητο C4I, πλημμελή μέτρα για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων ρύπων στις πόλεις, ηλικιωμένοι σταθμάρχες εκ μετατάξεως από το υπουργείο Παιδείας, δίχως προϋπηρεσία στη διαχείριση τρένων. Αν και κύρια αποστολή τους είναι η προστασία μας, κρατικοί φορείς έμπρακτα μας περιφρονούν. Νοοτροπία ταιριαστή σε προνεωτερικό κράτος που δε σέβεται τους πολίτες του, μα τους αντιμετωπίζει ως ανήμπορους υπηκόους. Νοοτροπία που ξεκινά από την Πολιτεία μα στην πορεία σαπίζει και τον ιδιωτικό τομέα.
Και γι’ αυτό το μακελειό είχαν υπάρξει έγγραφες προειδοποιήσεις από γνώστες του χώρου, όμως αγνοήθηκαν. Πιθανότατα, παρά την υπουργική παραίτηση, τις ΕΔΕ και τις εισαγγελικές έρευνες, όλα θα φορτωθούν στον ακατάλληλο σταθμάρχη, στον πρώην αχθοφόρο που ανέλαβε καθήκοντα πριν λίγες εβδομάδες. Όχι σ’ εκείνους που τον αξιολόγησαν, τον εκπαίδευσαν και τον διόρισαν, ούτε σ’ αυτούς που τον διοικούν. Διαποτισμένοι από αδιαφορία και προχειρότητα, πάμπολλοι αρμόδιοι ενεργούν αμέριμνοι. Είθισται όλα να αποδίδονται στην κακιά στιγμή. Φαίνεται λοιπόν πως από τύχη ζούμε στους αυτοκινητόδρομους, στα τρένα, στα πλοία, στα σπίτια μας, στη φύση, στα γήπεδα, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις μπόρες, στα χιόνια, στους καύσωνες, από τύχη ζούμε σ’ έναν τόπο όπου εγωκεντρικοί πολιτικοί, αλαζονικές διοικήσεις και ανίκανοι υπηρεσιακοί παράγοντες καθημερινά παίζουν στα ζάρια τις ζωές μας. Χώρα που απελπίζει. Χώρα που διώχνει τους ανθρώπους της. Χώρα όπου απλά φοβάσαι να ζεις.
Αν ο Μητσοτάκης θέλει να γραφτεί στην ιστορία αφήνοντας ουσιαστικό έργο, καλείται ν’ αγνοήσει παγιωμένα συμφέροντα και νοοτροπίες, να γκρεμίσει τον κρατικό μηχανισμό και να τον ξαναχτίσει, πάνω σε νέες βάσεις επαγγελματισμού και αξιοκρατίας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05.03.2023
