ΑΠΟΨΕΙΣ

Η δήλωση υποστήριξης Ντεμιρτάς στον Κιλιντσάρογλου ίσως αποδειχθεί καθοριστική για την έκβαση των εκλογών της 14ης Μαΐου, καθώς αποτελεί δίκοπο μαχαίρι μπορεί να σπρώξει σημαντικό αριθμό Κούρδων προς την ενωμένη αντιπολίτευση, προσφέρει όμως και την ευκαιρία στους κυβερνώντες να την κατηγορήσουν για συνεργασία με όσους επιδιώκουν διάλυση της Τουρκίας. Είναι συνεπώς κίνηση υψηλού ρίσκου, ανάλογη εκείνης του υποψηφίου προέδρου να δηλώσει δημόσια την -ως τώρα εικαζόμενη- αλεβίτική του ταυτότητα, λόγω των πολυετών διωγμών του συγκεκριμένου δόγματος από κεμαλικούς και ισλαμιστές.

Ο ηλικιωμένος Κεμάλ Κιλιντσάρογλου έχει σοβαρούς λόγους για να ρισκάρει ενόψει της αναμέτρησης. Οι εκλογές αυτές είναι μάλλον η τελευταία του ευκαιρία να διεκδικήσει την προεδρία, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ήδη πρόσφατα διατυπώθηκαν πολλές επιφυλάξεις γύρω από την ικανότητα του να εξώσει τον Ερντογάν από το «Λευκό Παλάτι», επιφυλάξεις που έθεσαν σε κίνδυνο τη σύγκλιση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Συνεπώς, θα κάνει τα πάντα για να προσελκύσει ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό ψηφοφόρων, με τους χαμηλοεισοδηματίες, τους φιλελεύθερους, τους νέους και τις μειονότητες ν’ αποτελούν τους βασικούς του στόχους. Ο υπερπληθωρισμός εξακολουθεί ν’ απελπίζει τη μεγάλη πλειοψηφία, μ’ ελάχιστους κερδισμένους από τις αυξημένες εξαγωγές να επικροτούν την αντισυμβατική οικονομική πολιτική της χώρας. Επιπλέον, ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου έβλαψε θεαματικά την εικόνα του Τούρκου Προέδρου ως μεγάλου αναμορφωτή, αφού -μετά 20 χρόνια στα ύπατα αξιώματα- αδυνατεί να επιρρίψει ευθύνες για τις καταστροφές στους προκατόχους του. Τέλος, ο συνδυασμός εθνικισμού και ισλαμισμού από το καθεστώς ΑΚΡ έχει δημιουργήσει ένα πρωτοφανές στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας ρήγμα ανάμεσα στους πολίτες της, με ένα ετερόκλητο πλήθος να αντισυσπειρώνεται εναντίον του σε μια ευκαιριακή συμμαχία.

Σήμερα είναι άγνωστο ποιος θ’ αναδειχθεί νικητής των εκλογών, και φυσικά τι θα τις ακολουθήσει. Δικαίως, πολλοί εκτιμούν πως -παρά την κακή υγεία του- ο νεοΣουλτάνος δεν εργάστηκε τόσο για να παραδώσει τα κλειδιά των παλατιών του και τον έλεγχο του κράτους σ’ οποιονδήποτε διάδοχο, ακόμη και δημοκρατικά εκλεγμένο. Άρα, είτε θα ελέγξει τη διαδικασία με βία και νοθεία, είτε δε θ’ αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, καταλύοντας το δικό του σύνταγμα. Μία τέτοια εξέλιξη ενδέχεται να οδηγήσει σε βίαιη εξέγερση, με άγνωστη κατάληξη. Ένα όμως είναι βέβαιο: ακόμη κι αν τα πράγματα εξελιχθούν σχετικά ομαλά, ένα νέο κύμα πολιτικών προσφύγων θα ξεκινήσει μετεκλογικά από τη Γείτονα, ερντογανικών που θα διωχθούν για οικονομικές ατασθαλίες και καταχρήσεις εξουσίας ή αντιπολιτευόμενων που θα χαρακτηριστούν εχθροί του έθνους. Όσο για το πόσοι από τα 80.000.000 θα φύγουν στην ακραία περίπτωση ενός εμφυλίου, τούτο είναι κάτι που δε θέλω καν να σκέφτομαι…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.05.2023